Μελαγχολικοί τουρίστες πολυτελείας

Κάθε φορά που το τρένο με αφήνει στον σταθμό της ΛεΜάν, αισίως τρίτη η χθεσινή άφιξη μέσα σε 24 μήνες, το μυαλό γυρίζει πάντοτε στο τραυματικό καλοκαίρι του 1999. Τότε που η Εθνική μας έπιασε πάτο...

Είχε φτάσει στη Γαλλία όχι ακριβώς αρτιμελής, ωστόσο φιλόδοξη και αποφασισμένη να συνεχίσει την κληρονομιά των προηγούμενων ετών: 4η στο Ευρωμπάσκετ του '97 (Τζιρόνα, Βαρκελώνη), 4η και στο Παγκόσμιο του 1998 στην Αθήνα. Στο δυναμικό της ανήκε πλέον και ο Γιάννης Ιωαννίδης, σε ρόλο τεχνικού συμβούλου δίπλα στον Κώστα Πετρόπουλο.

Τα φιλικά παιχνίδια σκόρπισαν αύρα αισιοδοξίας, αλλά η ατυχία χτύπησε μονάδες που θα έπαιζαν καίριους ρόλους και αποψίλωσε την ομάδα. Οταν έφτασε η ώρα για το τζάμπολ, δεν υπήρχε πουθενά Ρεντζιάς, πουθενά Οικονόμου, πουθενά Λιαδέλλης, πουθενά Αλβέρτης. Ο τελευταίος, μάλιστα, τραυματίστηκε την παραμονή του πρώτου επίσημου παιχνιδιού, σε γαλλικό έδαφος. Ηταν ο χειρότερος δυνατός οιωνός.

Στην Ντιζόν, όπου έγιναν οι αγώνες του ελληνικού ομίλου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διεθνές στερέωμα ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Η Γερμανία του δεν ήταν κάτι ξεχωριστό, αλλά η Εθνική μας (Σιγάλας, Παπανικολάου, Γιαννούλης, Κακιούζης, Τσακαλίδης, Μπουντούρης, Κορωνιός στο κύκνειο άσμα του, αλλά και Καράγκουτης, Σούλης, Καλαϊτζής, Μπαλογιάννης) διέπραξε αυτοχειρία στα τελευταία λεπτά και δέχθηκε μαχαιριά στην εκπνοή, με το νικητήριο καλάθι του Μπογκόγεβιτς: 58-59, quelle catastrophe!

Σοκαρισμένη η ελληνική ομάδα ηττήθηκε και στο δεύτερο παιχνίδι της, αυτή τη φορά από την Τσεχία, η οποία είχε για πρωτοπαλίκαρα τους νεαρούς τότε Μπάρτον και Βελς (72-83). Το τρίτο παιχνίδι έμελλε να είναι και το τελευταίο. Ο Σαμπόνις δεν ήταν πια τζόβενο, ούτε όμως για τα δόντια της ξεδοντιασμένης Εθνικής μας: 64-82. Μηδέν-τρία και τετέλεσται.

Τη Λεμάν, όπου εκτός των Σαμπόνις-Νοβίτσκι έκανε πασαρέλα για τελευταία φορά και ο Τόνι Κούκοτς, οι Ελληνες διεθνείς τη γνώρισαν μέσα από την τηλεόραση. Τους τελικούς, στο «Μπερσί» των Παρισίων, τους παρακολούθησαν πια από τα νησιά όπου κατέφυγαν για πρόωρες διακοπές...

Ηταν το απόλυτο ναδίρ της «επίσημης αγαπημένης». Σοκαρισμένη από το πατατράκ της Γαλλίας, η Εθνική μας παρουσίασε συμπτώματα ηττοπάθειας στις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις (Ευρωμπάσκετ 2001, 2003), ενώ έχασε και το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και για το Μουντομπάσκετ του 2002. Η θεαματική επάνοδός της στο προσκήνιο έμελλε να συνδυαστεί με την επιστροφή του Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι της, το 2004 πια.

«It's always darkest before dawn», λένε στην Αμερική: το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει.

Οταν ξαναβγήκε ο ήλιος, έλαμψε εκτυφλωτικά και θάμπωσε την Ευρώπη (2005) και τον υπόλοιπο κόσμο (2006). Την Ντιζόν θα τη θυμόμαστε ως τόπο μαρτυρίου, τη δε ΛεΜάν ως την πόλη όπου η ομάδα μάς μας έστησε στο ευρωπαϊκό ραντεβού και μας μετέτρεψε σε μελαγχολικούς τουρίστες πολυτελείας! Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι συνέχισαν να καλύπτουν τη διοργάνωση επί δεκαήμερο παρά τον αποκλεισμό της Εθνικής, αφού αεροπορικά εισιτήρια και ξενοδοχεία στάθηκε αδύνατο να ακυρωθούν.

Παρόμοιο χουνέρι μάς επιφύλαξε και το 2001 στην Κωνσταντινούπολη, τότε όμως είχαμε προετοιμαστεί για παν ενδεχόμενο. Μόνο τα τελευταία χρόνια ξεθαρρέψαμε και προχωρήσαμε με σιγουριά σε κρατήσεις 15 διανυκτερεύσεων.

Παραδείγματος χάριν, Πόζναν-Μπιντγκός-Κατοβίτσε...