Για το θαύμα τής μιας βραδιάς

Δεν θα κάνω κάποια πρωτότυπη διαπίστωση αν επισημάνω ότι το αποψινό ματς του ΠΑΟ με την Ιντερ είναι το δυσκολότερο που η ομάδα δίνει με τον Ολλανδό στον πάγκο. Κάθε φορά που φτάνουν για τις ελληνικές ομάδες τέτοια δύσκολα παιχνίδια, ακούω κόσμο και κοσμάκη να ευελπιστεί ότι ο αντίπαλος δεν θα πάρει το ματς πολύ στα σοβαρά, πως θα κάνει δύο υπολογισμούς πριν το παιγνίδι αρχίσει και θα έχει στο κεφάλι του ότι περνάει και με ισοπαλία κ.λπ. Αν ήμουν στη θέση του Τεν Κάτε, θα ήθελα την πιο δυνατή και πιο ψυχωμένη Ιντερ ως αντίπαλο: κυρίως για να δω αν έχει κάνει κάποια πρόοδο η ομάδα μου.

Ο Τεν Κάτε, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ετοιμάζει αυτές τις τελευταίες μέρες έναν Παναθηναϊκό που θα παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, έξι χαφ και έναν κυνηγό: πιο πολύ και από 3-6-1, είναι σωστό να αποκαλούμε το σύστημα 5-4-1 –αν και η ονομασία του εν προκειμένω μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι η ορθή εφαρμογή του και όχι το πώς θα το ονομάσουμε.

Αλλαγές

Σας έχω πολύ καιρό πριν κάνει γνωστό ότι ο Ολλανδός ισχυρίζεται πλέον ότι έχει μια πολύ καλή γνώση του υλικού του ΠΑΟ και ότι απόρροια αυτής της σιγουριάς είναι και το γεγονός ότι αλλάζει συστήματα και πως δεν είναι όσο δογματικός έμοιαζε στην αρχή. Οι αλλαγές της ενδεκάδας απόψε έχουν να κάνουν κυρίως με την ανάγκη του Τεν Κάτε να παρουσιάσει στο «Σαν Σίρο» μια ομάδα που να είναι σε θέση να πει το δικό της και να απειλήσει. Το φόρτωμα της άμυνας δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι πρέπει να περιοριστούν δύο πολύ καλοί φουνταριστοί παίκτες, όπως ο Ιμπραΐμοβιτς και ο Αντριάνο: στο μυαλό του Τεν Κάτε είναι περισσότερο απαραίτητο να παρουσιαστεί στο γήπεδο μια ομάδα με σιγουριά στα μετόπισθεν. Ο Ολλανδός γνωρίζει ότι για να κάνεις αποτέλεσμα με αντίπαλο την Ιντερ πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς την μπάλα χωρίς τον φόβο ότι, αν τη χάσεις, θα είσαι πίσω άδειος. Θα μπορούσε να μη βάλει τρεις κεντρικούς αμυντικούς και να ζητήσει από τον Σπυρόπουλο και τον Νίλσον να μείνουν καρφωμένοι στα μετόπισθεν και να παίξουν κοντά στον Βύντρα και στον Σαριέγκι. Ομως, σε αυτή την περίπτωση η κατοχή της μπάλας θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη, μια και οι πλάγιοι χαφ (δηλαδή ο Γκάμπριελ και ο Καραγκούνης) δεν θα είχαν στηρίγματα.

«Ιμπρα»

Ο Τεν Κάτε θυμάται τι έπαθε στην Αθήνα από τον Ιμπραΐμοβιτς και είδε το ματς του Σαββάτου μεταξύ της Ιντερ και της Γιουβέντους. Ο «Ιμπρα» στο ΟΑΚΑ σκότωσε τον ΠΑΟ γιατί είχε την ευκολία να παίρνει μπάλα στα τρία τέταρτα του γηπέδου και να εφορμά σχεδόν ανενόχλητος: αυτή την ευκολία του Σουηδού φορ είχε επισημάνει και ο Γιάννης Γκούμας με εκείνη τη δήλωσή του για τον τρόπο που ο ΠΑΟ μάρκαρε –μία δήλωση που είχε πολλαπλώς παρεξηγηθεί. Τότε θα θυμόσαστε ότι ο Ολλανδός είχε αναθέσει το μαρκάρισμα του Σουηδού στον Σιμάο: τώρα θα ζητήσει ή από τον Σιμάο ή από τον Σίλβα να τον επιτηρούν μακριά από την περιοχή, εκεί δηλαδή που έχει τη συνήθεια να κινείται. Ο Μουρίνιο ζητεί από τους επιθετικούς του να είναι αυτοί που ανοίγουν την επίθεση συμμετέχοντας πολύ ενεργά στο παιχνίδι. Οι επιθετικοί που περιμένουν την μπάλα στην περιοχή δεν τον ενδιαφέρουν: θέλει οι κυνηγοί να γυρνούν και να ανοίγουν την αντεπίθεση και γι' αυτό έχει ερωτευτεί τον Ιμπραΐμοβιτς φέτος (που αυτό το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο), τον Ντρογκμπά στην Τσέλσι και τον Ντερλέι κάποτε στην Πόρτο. Ο Μουρίνιο θέλει οι κυνηγοί της ομάδας να παίζουν το ένα–δύο με τους επιθετικούς χαφ, ξεκινώντας τις επιθέσεις πίσω τους: γι' αυτό γούσταρε τον Ντέκο και γι' αυτό ήθελε και τον Μπάλακ στην Τσέλσι -και οι δύο αυτοί παίκτες ξέρουν καλά να παίζουν τις σπόντες για τον φορ που ξεκινάει την κούρσα από τα μετόπισθεν. Στην Ιντερ ένας τέτοιος παίκτης δεν υπάρχει –πράγμα που υποχρεώνει τον «Ιμπρα», αντί για στήριγμα, να ψάχνει πάσες στους κενούς χώρους: θυμηθείτε το γκολ που πέτυχε ο Αντριάνο από δική του ασίστ. Οι μπακ του ΠΑΟ ελπίζω να είναι προετοιμασμένοι γι' αυτές τις κατά μέτωπο επιθέσεις. Τις συνηθίζουν πολύ και ο Μουντάρι και ο Στάνκοβιτς.

Σφραγίδα

Στην Ιντερ ο Μουρίνιο δεν έχει βάλει ακόμα τη σφραγίδα του. Στα πρώτα ματς της σεζόν μού έμοιαζε αρκετά αγχωμένος και αυτό φαινόταν και από τις πολλές αλλαγές που έκανε στην ενδεκάδα και από τα πολλά σχήματα που χρησιμοποιούσε. Αντίθετα από την Τσέλσι και την Πόρτο, τις δύο προηγούμενες και απόλυτα επιτυχημένες δουλειές του, η Ιντερ δεν έχει μία σταθερή διάταξη. Η Τσέλσι τον δεύτερο χρόνο του δεν άλλαζε το 4-3-3, η Πόρτο έπαιζε ένα 4-4-2 με ρόμβο στη μεσαία γραμμή και τον Ντέκο πίσω από τους δύο κυνηγούς: το παιχνίδι της ήταν προβλέψιμο, όμως λίγοι κατάφεραν να το αντιμετωπίσουν. Στην Ιντερ ο Μουρίνιο έχει χρησιμοποιήσει για την ώρα κάθε δυνατή διάταξη που βασίζεται σε μία αμυντική τετράδα. Οχι μόνο 4-4-2, αλλά και 4-3-3 και 4-2-4 και 4-2-3-1. Μιλώντας ένα βράδυ στην «Domenica Sportiva» ο Μουρίνιο είπε ότι αυτό το κάνει γιατί στην Ιντερ βρήκε ποδοσφαιριστές με μεγάλη τακτική παιδεία: εγώ πάλι λέω ότι απλώς ψάχνεται.

Ολα

Είμαι περίεργος σχετικά με το τι θα βγάλει όλο αυτό το ψάξιμο. Η Ιντερ μού μοιάζει μια ομάδα ιδανική για να κατακτά πρωταθλήματα: έχει τεράστιο ρόστερ, πολλούς έμπειρους παίκτες, ξέρει να κερδίζει στο γκολ τα ντέρμπι. Δεν μου μοιάζει όμως ομάδα για Τσάμπιονς Λιγκ: στη μεγάλη διοργάνωση προχωρούν όσοι έχουν καταπληκτικά βράδια, δηλαδή όσοι μπορούν να κάνουν υπέρβαση σε ένα ματς. Μία τέτοια ομάδα, ψυχωμένη, δυνατή, οργανωμένη και αποτελεσματική για ένα βράδυ ήταν κάποτε και ο ΠΑΟ, που νικούσε την Αρσεναλ, τη Γιούβε, τη Σάλκε, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτά τα θαύματα της μιας βραδιάς στην Ελλάδα τα υποτιμήσαμε κάποτε. Στο «Σαν Σίρο» τα ζηλεύουν.

«Ενωση 1924»

Στην ΑΕΚολογία των ημερών βρήκα ενδιαφέρουσα μια θέση που εκφράζει σε επιστολή του ο εκ των ιδρυτών της «Ενωσης 1924» Στράτος Φαναράς. Γράφει χαρακτηριστικά:

«Πριν από τεσσεράμισι χρόνια χιλιάδες άνθρωποι από όλους τους χώρους ανταποκριθήκαμε στην πρό(σ)κληση της εποχής εκείνης να κάνουμε την ΑΕΚ διαφορετική. Να μην ντρεπόμαστε για την ομάδα μας, γιατί αυτά που εκπροσωπούσε εκείνη την εποχή ήταν πράγματι ντροπιαστικά. Και δεύτερον, θέλαμε να προτείνουμε μέσα από την ΑΕΚ ένα νέο κοινωνικό υπόδειγμα. (...)

Στα χρόνια που πέρασαν με πρόεδρο τον Ντέμη Νικολαΐδη, που ήταν ο αυτονόητος πρόεδρος της "έκτακτης ανάγκης", καταφέραμε τον πρώτο στόχο. Σήμερα, αν εξαιρέσει κανείς το καθαρά αγωνιστικό πρόσωπο της ΑΕΚ, δεν ντρεπόμαστε πια γι' αυτήν. (...). Ομως τα μεγάλα, τα σημαντικά, έμειναν στάσιμα αυτά τα χρόνια. Ο Ντέμης και η διοίκηση δεν αξιοποίησαν τη δυναμική του κόσμου της ΑΕΚ. Οι προσπάθειες για ένα νέο μοντέλο ομάδας έμειναν στη μέση του δρόμου.

Το όραμα της ΑΕΚ αφυδατώθηκε στην προσπάθεια να πάρουμε το πρωτάθλημα. Και όταν πέρυσι το πήραμε στο γήπεδο, αλλά το χάσαμε στα χαρτιά, άρχισε η νέα κρίση της ΑΕΚ. Δεν αναλογιστήκαμε ότι μπορεί να υπάρχουν ευρύτερες δυνάμεις που ενδιαφέρονταν πολύ για να μην πετύχει η προσπάθειά μας. Τους κάναμε το χατίρι να ξαναμπούμε στη δίνη της εσωστρέφειας. Αρχίσαμε πάλι να αναζητούμε προέδρους-λεφτάδες που θα "προστατεύουν" την ομάδα. Υποκλιθήκαμε στην κατεστημένη αντίληψη για το πώς "γίνονται τα πράγματα" στην Ελλάδα. Σήμερα ανοίγονται δύο δρόμοι μπροστά μας.

Ο πρώτος δρόμος είναι να εγκαταλείψουμε οριστικά την προσπάθεια και να παραδεχτούμε την ήττα μας. Να αφήσουμε τα πράγματα να γίνουν περίπου όπως παλιά και η ΑΕΚ να είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα για την οποία σημασία έχει απλώς αν παίρνει το πρωτάθλημα ή όχι. Ο δρόμος αυτός ξέρουμε πού οδηγεί στο τέλος του: πάλι θα ντρεπόμαστε για την ΑΕΚ... Ο δεύτερος δρόμος είναι να δείξουμε ότι η κρίση μάς έκανε πιο σοβαρούς, πιο αποφασιστικούς. Εδώ και τώρα να βάλουμε μπροστά το σχέδιο για την εταιρεία κοινωνικής βάσης που θα ελέγχει την ΑΕΚ. Εχουμε ακόμα το προτέρημα η ΑΕΚ να ελέγχεται μετοχικά από ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ανιδιοτέλεια και που θέλουν την ΑΕΚ των ονείρων τους. Μαζί τους μπορούμε να προχωρήσουμε αυτόν τον δρόμο. Μπορούμε να κάνουμε πράξη το όραμά μας: χιλιάδες άνθρωποι να ψηφίζουν και να εκλέγουν τον πρόεδρο της ΑΕΚ. Ηρθε η ώρα για να αποδείξουμε αν εκείνο το τραγουδάκι που τραγουδούσαμε τις πρώτες μέρες "μόνη ξανά δεν θα σ' αφήσω" το εννοούσαμε...».

Ε, ε, έρχεται...

Πανικός γίνεται από χθες το μεσημέρι. Ολη η πιάτσα ισχυρίζεται ότι στις 10 Δεκεμβρίου έρχεται ο Σοφοκλής Πιλάβιος σε ρόλο «Εθνάρχη»! (Αλλά εγώ και στον ίδιο λέω να κρατήσει μια πισινή...).