Ο «Σαν Σίρο» να βάλει το χέρι του

Προσπαθώ να φανταστώ τον Ζλάταν σε καλή μέρα, με το μαλλί να του έχει στρώσει καλά απ' το πρωί και τα γόνατά του να μην τρίζουν από την υγρασία, κόντρα σε οποιονδήποτε αμυντικό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Σε δυνατό και αθλητικό, τύπου Τζον Τέρι; Μπα, πολύ γρήγορος ο Σουηδός και με ξεπέταγμα –ρεπρίζ, που λέγανε κι οι παλιότεροι– θα τον αφήσει τον Τζον 10 μέτρα πίσω στα συνολικά 20 της κούρσας. Αμυντικός με φιλότιμο και αυτοθυσία, Ταλιμπάν, ψυχωμένος, τύπου Πουγιόλ; Με τίποτα, θα του κάνει πλάκα ψηλά, εκεί που οι πιο κοντοί αμυντικοί χρειάζονται σκαλωσιά για να τον φτάσουν. Με μουλωχτό, «ομιλητικό» και ελαφρώς βρόμικο, τύπου Αγιάλα; Δύσκολο, ο Ζλάταν μπορεί να γίνει πιο αλήτης, πιο «ομιλητικός» και πάνω στην κουβεντούλα να βάλει γκολ και να το πανηγυρίσει γελώντας στον αντίπαλό του. Συνυπολογίστε το μοναδικό του χάρισμα να πασάρει εκεί που δεν βλέπει και δεν υπάρχουν αμυντικοί, αλλά συμπαίκτες, και έχετε την εικόνα.

Προσθέτω στην εξίσωση αυτόν που έχουν αποκαλέσει από «αυτοκράτορα» μέχρι «ζώο» (παρντόν, αλλά το είπε ο ίδιος ο προπονητής του), τον μυστακοφόρο εκδικητή Αντριάνο, επίσης να έχει ξυπνήσει ορεξάτος, να του έχει πάει καλά το πάρτι της προηγούμενης βραδιάς και να μην του έχουν σερβίρει μπόμπες. Ποιος τερματοφύλακας μπορεί να βγάλει ένα «γεμάτο» σουτ από το αριστερό του πόδι; Ποιος αμυντικός μπορεί έστω να σκεφτεί να τον τζαρτζάρει; Ποιος θα τον σπρώξει στη μικρή περιοχή, με την μπάλα να έρχεται συστημένη στο κεφάλι του; Βάζω και μια μεζούρα Μανσίνι (ο οποίος δεν έχει καλές και κακές μέρες, έχει σχεδόν πάντα μεστές ποδοσφαιρικές βραδιές) να ξεκινάει κούρσες από τις πτέρυγες και να σπάει άλατα αμυντικών. Θα έβαζα και Κουαρέσμα, Κρους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, αλλά φοβάμαι ότι θα μου πέσει βαρύ.

Η Ιντερ του Μουρίνιο, σε αντίθεση με την Ιντερ του Ρομπέρτο Μαντσίνι, είναι μια ομάδα που δεν στηρίζεται απλώς στο ταλέντο των επιθετικών και των μέσων της, αλλά το συνδυάζει με τα συστήματα και τους αυτοματισμούς του προπονητή της. Μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, όλο και περισσότερο. Εχοντας παρακαταθήκη από τις προηγούμενες χρονιές μια σκληρή και συνεπή αμυντική γραμμή (οι γκάφες του Μπουρντίσο στην Κύπρο είναι η εξαίρεση) και ένα κέντρο που αποκτά οντότητα και κύρος με την ενσωμάτωση του Μουντάρι στη θέση του πρώην ποδοσφαιριστή Βιεϊρά, γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστική, πιο πιεστική, πιο πειστική. Οχι τόσο θεαματική όσο η Μπαρτσελόνα στη μέρα της, όχι τόσο δουλεμένη όσο η Μάντσεστερ, όχι τόσο ικανή στις ανατροπές όσο η ξεροκέφαλη Μπάγερν, αλλά μια ομάδα που αποκτά σιγά σιγά τον τσαγανό και τον τεράστιο εγωισμό του προπονητή της. Πιστεύει ότι είναι η καλύτερη, όπως κι αυτός.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για τον Παναθηναϊκό, που θα την αντιμετωπίσει το βράδυ της Τετάρτης; Οτι είτε παίξει με τρία στόπερ, είτε με τέσσερα, είτε με σύστημα Σπαλέτι (4-6-0 ή 6-4-0), είτε με ατομικά μαρκαρίσματα ακόμα και στους αναπληρωματικούς, η έκβαση του αγώνα, δυστυχώς, δεν είναι στα χέρια του, αλλά στις ορέξεις, τη φόρμα και τη διάθεση της ιταλικής ομάδας. Αν η Ιντερ πιάσει τέμπο, ακόμα κι ένας πολύ καλά στημένος και τυχερός Παναθηναϊκός δύσκολα θα πάρει αποτέλεσμα. Θα πρέπει να κάνει μια καλή πολύ εμφάνιση ο ίδιος και να ελπίζει σε μέτρια ή κακή των Ιταλών για να έχει τύχη, όπως είχε γίνει στο 0-0 του ΟΑΚΑ πριν από μερικά χρόνια με την Μπαρτσελόνα. Αν ο Τεν Κάτε και οι παίκτες του θεωρούν ότι η καλή εμφάνιση και τα τρία γκολ με τον Θρασύβουλο εγγυώνται αποτέλεσμα στο Μιλάνο, τους θυμίζω ότι το μόνο κοινό του Ουέλινγκτον με τον Αντριάνο είναι η καταγωγή τους. Και του Χλωρού με τον Ζλάταν, για το ότι ο Σουηδός δεν θα αφήσει την άμυνα του Παναθηναϊκού σε Χλωρό κλαρί.