Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς πάθος

Ακουσα τον προπονητή του Ηρακλή, Ροδόλφο Μπορέλ, να λέει στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς του Καυτανζογλείου ότι «αυτό που φάνηκε στον αγώνα του Ολυμπιακού με τον Ηρακλή είναι η διαφορά ποιότητας των δύο». Συμφωνώ, μόνο που δεν φάνηκε και τίποτε άλλο: προφανώς τον Μπορέλ δεν τον ενόχλησε που φάνηκε και κάποια διαφορά μαχητικότητας – εμένα ομολογώ ότι με ενόχλησε πολύ. Αφού επισημάνω ότι δεν επιθυμώ να κάνω επ' ουδενί τον συνδικαλιστή στα γούστα του καθενός, θέλω να πω κάνα δυο πράγματα για τα ματς που μου αρέσουν εμένα. Στο karpetshow@yahoo. gr δεκτές όλες οι αντιρρήσεις.

O Μπορέλ είναι παιδί του ισπανικού πρωταθλήματος και επιπροσθέτως και (πρώην) εργάτης του εργαστηρίου της Μπαρτσελόνα. Οπως σας έχω εξηγήσει, οι Καταλανοί έχουν έναν πολύ δικό τους τρόπο να βλέπουν το ποδόσφαιρο. Πιστεύουν ότι κάθε ματς πρέπει να το κερδίζει όποιος παίζει καλύτερα και από την ομάδα τους απαιτούν διαρκώς αποδείξεις υπεροχής. Η Μπαρτσελόνα (και οι Καταλανοί υποστηρικτές της) γι' αυτού του είδους την αντίληψη είναι αξιολάτρευτη: είναι ίσως η μοναδική ομάδα στον κόσμο που διεκδικεί σοβαρά τίτλους και το παιχνίδι της (δηλαδή ο τρόπος που η ομάδα αγωνίζεται) μετράει περισσότερο από το αποτέλεσμα. Σε όλες τις υπόλοιπες, που γνωρίζω, το παιχνίδι πρέπει να εξυπηρετεί τη διεκδίκηση του αποτελέσματος, αλλιώς το πράγμα δεν έχει νόημα.

Κλοτσιά

Το δίλημμα «ποδόσφαιρο σκοπιμότητας» ή «ποδόσφαιρο χωρίς καμία σκοπιμότητα» για μένα είναι ψευτοδίλημμα. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες λογικές προτιμώ το οργανωμένο ποδόσφαιρο -και έχω μάλιστα τεράστιες ανοχές απέναντί του. Αν ένα οργανωμένο παιχνίδι για να βγει και να γίνει αποδοτικό απαιτεί και λίγο σκληράδα, καλώς να υπάρχει πάθος μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η εντός αγωνιστικού χώρου ένταση (αντίθετα από αυτή που επικρατεί στις εξέδρες) ποτέ δεν με πείραξε: αν για να δω ένα αληθινό ματς η περίσταση απαιτεί να πέσει και καμιά κλοτσιά παραπάνω, ας πέσει. Αρκεί να εφαρμόζουν τους κανονισμούς οι διαιτητές και να τιμωρούν όπως πρέπει.

Αντίπαλος

Τι σημαίνει οργανωμένο ποδόσφαιρο; Για μένα σημαίνει ότι μία ομάδα έχει ένα σχέδιο που θα της επιτρέψει να πάρει ό,τι περισσότερο μπορεί δυσκολεύοντας τον αντίπαλό της. Αυτό το σχέδιο πρέπει να βασίζεται σε ποιοτικά στοιχεία που εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη τακτική απαραίτητη για το είδος του αγώνα. Ποιοτικά στοιχεία, όταν μιλάμε για ομάδες και ποδοσφαιριστές, δεν είναι μόνο η τεχνική και η ταχύτητα. Είναι και η δύναμη, η τακτική παιδεία, η πονηριά, ο τσαμπουκάς, το πάθος. Ενα ματς χωρίς πάθος δεν είναι ένα καλό παιχνίδι, ακόμα και αν λήγει 5-3. Προτιμώ χίλιες φορές από ένα (λόγω αγωνιστικής συμπεριφοράς τού ενός εκ των δύο) προδικασμένο χορταστικό ματς, ένα αβέβαιο, σκληρό, κουραστικό 0-0, αρκεί να προκύπτει ως αποτέλεσμα προσπάθειας για νίκη. Στο φινάλε ποιος λέει ότι το να ακυρώνεις έναν αντίπαλο καλύτερό σου δεν είναι κάτι πιο σπουδαίο από το να νικάς κάποιον κατά κανόνα χειρότερο;

Ζητάμε

Τα τελευταία χρόνια βλέπω ανθρώπους που πάνε στο γήπεδο περιμένοντας να δουν κυριλέ φιλικά: οι άνευ όρων παραδόσεις δεν τους χαλάνε και τους ακούω μάλιστα να κατηγορούν και τον αντίπαλο όταν αυτός προσπαθεί να παίξει! Με φράσεις του τύπου «τα κωλόπαιδα παίζουν μόνο με εμάς» μου έρχεται αναγούλα. Πρώτα μάθαμε να αγαπάμε τη νίκη περισσότερο από το πώς να φτάνεις σε αυτή και τώρα θέλουμε νίκες χωρίς να παιχτούν καν τα ματς. Αύριο θα ζητάμε σοβαρά από τον αντίπαλο σε κάποια ματς να μην κατέβει για να μην κουραστούν τα παιδιά ή για να μη χτυπήσουν.

Αμυνα

Για να κερδίσει ένας αγώνας το ενδιαφέρον μου πρέπει να νιώθω ότι αυτό που γίνεται στο γήπεδο είναι και από τους δύο το καλύτερο δυνατό. Οσο με πειράζει να βλέπω μια δυνατή ομάδα να παίζει με σκοπιμότητα για το 1-0, άλλο τόσο με χαλάει να παρακολουθώ κάποιον που, επειδή αδιαφορεί για την άμυνα, διασύρεται. Οταν βλέπω παιχνίδια σαν αυτό μεταξύ του Ηρακλή και του Ολυμπιακού ή σαν αυτό του ΠΑΟ με τον Θρασύβουλο, ομολογώ ότι με πιάνει το στομάχι μου. Τίποτα δεν σιχαίνομαι περισσότερο στο ποδόσφαιρο από άνευ όρων παραδόσεις και από ματς στα οποία η παθητική σε αντιδράσεις συμπεριφορά σε κάνει να υποπτεύεσαι ότι αυτό που παρακολουθείς είναι υψηλή διπλωματία και επίδειξη δημοσίων σχέσεων. Για μένα καμία ήττα δεν είναι ντροπή, εκτός από αυτή που την ψάχνεις μόνος σου. Τον Μπορέλ και τον Σάκη τον Τσιώλη, έναν άλλο που το καλό ποδόσφαιρο αποδεδειγμένα το αγαπάει, θα ήθελα να τους ρωτήσω αν πίστευαν ότι με τέτοια συμπεριφορά η ομάδα τους υπήρχε ποτέ πιθανότητα να κάνει βαθμό ή βαθμούς. Αν ήταν ειλικρινείς, θα συμφωνούσαν ότι τέτοια πιθανότητα δεν υπήρχε, οπότε και η δική μου ερώτηση είναι γιατί τότε να πάρω στα σοβαρά ένα ματς ποδοσφαίρου στο οποίο ο ένας από τους δύο αγωνίζεται (;) θεωρώντας τον εαυτό του χαμένο από χέρι. Δεν γίνεται.

Μάρκο

Για να το κάνω ακόμα πιο απλό, θεωρώ χίλιες φορές πιο όμορφο όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο το κράτημα της φανέλας του Εστογιάνοφ από τον Παστό, όταν ο πρώτος του πέρασε την μπάλα κάτω από τα πόδια, από την προσπάθεια του Μπούρμπου να παίξει τον «Τζόλε» από τρία μέτρα απόσταση! Το πρώτο είναι μία αντίδραση που δείχνει ποδοσφαιρικό εγωισμό, το δεύτερο μια αυτοκτονική για τις ανάγκες του ματς συμπεριφορά. Οσο για το υποτιθέμενο σκληρό παιχνίδι, ποτέ δεν είχα πρόβλημα: ο μεγάλος παίκτης πρέπει να αντιμετωπίζεται δυνατά, γιατί μόνο έτσι με πείθει για την αξία του. Ο Φαν Μπάστεν, ο οποίος σταμάτησε να παίζει μπάλα γιατί στα 28 του οι αστράγαλοί του μάζεψαν πύον, μετράει στη συνείδησή μου παραπάνω από κάτι φορ του καιρού μας που σκοράρουν ασταμάτητα σε αεράμυνες και χάνονται στα καθοριστικά ματς. Μεγάλο τον Μάρκο δεν τον έκαναν μόνο τα γκολ του, αλλά και η σκληράδα που επιστράτευε ο Κόλερ χωρίς να κατορθώνει να τον σταματήσει...

ProZone 11

Αφού θυμίσω ότι η στήλη έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα και δεν κάνει προγνωστικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους περισσότερους διαιτητές γιατί αποδείχτηκαν συνεπείς στη συμπεριφορά τους και επιβεβαίωσαν όσα για δαύτους λέγονταν.

•Γερμανάκος (Πανσερραϊκός – Πανθρακικός 1-2): Πανικός. Κατ' εμέ ο Μιχάλης απλώς ανέχθηκε τον Ριέρα (χαρίζοντάς του δύο φορές τη δεύτερη κίτρινη) -στα άλλα δεν βλέπω πρόθεση. Τον παρέπεμψαν γιατί τον έχουν στην μπούκα (όπως σας έλεγα) και μόλις τον Δεκέμβρη χάσει και το σήμα της FIFA θα τον βγάλουν και από τους πίνακες: σε συμπαράσταση βάζω μία φώτο του! Οι αποφάσεις του επόπτη Παπαχαραλάμπους δικαιολογούν την εκτίμηση ότι ο –στη γλώσσα των διαιτητών- «Αγωγός» στο πρωτάθλημα διαιτησίας «έχει πάρει κεφάλι». Πλην του ματς με τον Ολυμπιακό δεν είχε προβλήματα πουθενά!

•Βασσάρας (Ηρακλής – Ολυμπιακός 0-3). Την Τετάρτη ο Σάββας έκανε παράπονα στον Ψυχό για το κατς και ο Ψυχό απάντησε: «Τα λέω διαρκώς, αλλά δεν με ακούν». Το Σάββατο πριν από το ματς ο Βασσάρας τόνισε ότι δεν θα ανεχθεί το σκληρό παιχνίδι: Χτυπάς εσύ μα πονάω εγώ, οι δυο καρδιές μας σαν μία! Οπως σας έγραφα: «Δεν θυμάμαι πότε είχε χάσει ο Ολυμπιακός με τον Κύρο για τελευταία φορά»! Ο βήχας και ο έρωτας κ.λπ.

•Παπασταμάτης (ΠΑΟ – Θρασύβουλος 3-0). Το πέναλτι στον ΠΑΟ, που όλη την εβδομάδα περίμεναν το «Φως» και ο «Πρωταθλητής», δεν το έδωσε.. Αλλά δεν έδωσε και ένα μαρς στον Ουέλινγκτον έπειτα από μια «Βυντριά»…

• Ζωγράφος (Αστέρας Τρίπολης – Εργοτέλης 3-1). Τα 'παμε: «Επιτέλους βάλανε του "Μπορό" ένα διαιτητή παλιό, έναν που "μπορεί"». Πέρασε απαρατήρητος...

•Κωνσταντινέας (Πανιώνιος – Λεβαδειακός 1-0). Εγραφα: «Ο γίγαντας Κωνσταντινέας φέρνει γούρι στον Πανιώνιο. Οι πλάγιοι, πάλι, όχι». Μία ψιλή Κομπότη έπαιξαν όλοι, αλλά το γούρι δεν σπάει.

•Ντάκος (ΟΦΗ – ΑΕΚ 1-1). Σας το έλεγα: «Στα μέχρι τώρα ματς πάντως ο Ντάκος έχει δείξει αυτό το άγριο 50-50, το "δεν μασάω από έδρα κ.λπ."». Η ΑΕΚ πλέον θα έχει καλές διαιτησίες. Εφυγε ο κακός Ντέμης και ήρθε ο φίλος Στέλιος.

• Κουκουλάκης (ΠΑΟΚ – Λάρισα 1-0). Το αριστούργημά μου: «Τώρα αν του φύγει μια ψιλή υπέρ Τούμπας, θα φταίει το γήπεδο στο οποίο καμιά φορά παρεκτρέπεται. Ψυχο-δραμα οι επόπτες: Ακρίβος και Βλάχος λίγο αγκύλωση μπορεί να πάθουν...».

•Σπάθας (Ξάνθη – Αρης 1-1). Οπως σας έλεγα: «Ουαί και αλίμονο στην Ξάνθη αν περιμένει εγκλήματα και αν νομίζει ότι κέρδισε…».

Καταραμένε Μπελούτσι...

Ο πρόεδρος, πάντως, αντιμετώπισε ψύχραιμα την ήττα. Το Σάββατο, με νωπό το 0-3, τα έβαλε μόνο με τον Μπελούτσι (!), κάνοντας κατά τη διάρκεια του προγράμματος, μπροστά σε δύο χιλιάδες και βάλε κόσμο, συνεχείς αναφορές στον Αργεντινό. «Αλλους τους έκλεισε το σπίτι η καψούρα κι εμένα ο Μπελούτσι», είπε αρχικά. Μετά αποκαλούσε διαρκώς «Μπελούτσηδες» μια παρέα από γνωστούς οπαδούς του Ολυμπιακού που τον πείραζαν. Επειτα ρωτούσε τις κοπέλες που χόρευαν αν τον ξέρουν τον Μπελούτσι και στο τέλος, λίγο πριν κλείσει, τον... καταράστηκε λέγοντας «γι' αυτό που μου 'κανες, Μπελούτσι, σε καταριέμαι να ψηλώσεις!». Είναι σούπερ το πρόγραμμα και για τον πρόεδρο λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά –όπως και για εμάς δηλαδή...

(Ο κακός οιωνός είχε φανεί από την Παρασκευή: είχε πάει στο «Αρένα» η κυρία Τζόρτζεβιτς...)