Ο «θεός» μπορεί να παίζει μπάλα, αλλά δεν κοουτσάρει

Ενα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά μυστήρια των τελευταίων χρόνων, τουλάχιστον για τη δική μου περιορισμένη ποδοσφαιρική αντίληψη, έχει να κάνει με την εθνική Αργεντινής. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς μια τέτοια χώρα, με αυτή την τρομακτική συσσώρευση ποδοσφαιρικού ταλέντου, δεν έχει καταφέρει να κάνει αισθητή την παρουσία της στα Παγκόσμια Κύπελλα μετά την αποχώρηση του «θεού» από τα γήπεδα. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Από το Μουντιάλ του '94, που άφησε το τελευταίο ποδοσφαιρικό ίχνος του με μπόλικη άσπρη σκόνη, η εθνική Αργεντινής μπορεί να εμφανίζεται στα φαβορί πριν από κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά στο τέλος κερδίζει το κύπελλο της μεγαλύτερης απογοήτευσης.

Βέβαια, θα μου πει κάποιος ότι επειδή οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της ομάδας αγωνίζονται στην Ευρώπη έχουν διαμορφώσει άλλου είδους αγωνιστική έκφραση, ταξιδεύουν πολύ, στο τέλος της χρονιάς είναι πολύ κουρασμένοι για να μπορούν να παίξουν σε φουλ φόρμα και κάνα-δυο δικαιολογίες ακόμα, που ναι μεν έχουν βάση, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτό το μυστήριο κατά τη γνώμη μου. Από τον πάγκο έχουν περάσει ένα σωρό διαφορετικοί προπονητές κι όμως δουλειά δεν γίνεται. Ισως το γεγονός αυτό να οδήγησε τους υπεύθυνους της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας να εμπιστευτούν το κοουτσάρισμα της εθνικής στον «θεό».

Τον Ντιέγκο. Που έχει σταματήσει πια να παίζει, αλλά φαίνεται πως -κάποιοι πιστεύουν ότι- μπορεί να κάνει θαύματα και από τον πάγκο. Οι πολύ μεγάλοι ποδοσφαιριστές που τα κατάφεραν εξίσου καλά και από τον πάγκο της εθνικής ομάδας της χώρας τους, που κατέκτησαν δηλαδή έναν παγκόσμιο τίτλο, είναι ελάχιστοι. Μπορώ να θυμηθώ τον Μάριο Ζαγκάλο και τον Μπεκενμπάουερ. Βέβαια, κανείς από τους δύο δεν υπήρξε ποτέ «θεός». Αλλά πάλι, η περίπτωση του Ντιέγκο δεν είναι δα και τόσο πολύπλοκη.

Οταν έμαθα ότι θα είναι ο νέος προπονητής της ομάδας που υποστηρίζω πάντα στο Παγκόσμιο Κύπελλο θυμήθηκα μια φράση που είχε γράψει κάποτε ο Ντοστογέφσκι. «Εκεί όπου δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται». Ο Ντιέγκο μπορεί να υπήρξε «θεός» όσο έπαιζε, αλλά το κοουτσάρισμα είναι άλλου είδους θρησκεία. Ο Μαραντόνα είναι τώρα πια ένα κινούμενο τσίρκο που έχει μια τιμή για να παρουσιάζεται εκεί που τον καλούν. Πέρα από τα γήπεδα ποδοσφαίρου δεν μπορεί να ζήσει. Μόλις κρέμασε τα παπούτσια του πέρασε στις κερκίδες, αλλά όχι στους πάγκους, όπως πολλοί ποδοσφαιριστές προηγουμένως, οι οποίοι έγιναν αργότερα προπονητές.

Τον θυμάμαι να κερδίζει την προσοχή της κάμερας στο Μουντιάλ της Γερμανίας με το καπελάκι του, τη φανέλα της εθνικής ή τους πανηγυρισμούς του. Ομως δεν ξέρω πόσο παραγωγικό μπορεί να είναι στον πάγκο μιας ομάδας να κάθεται ένας προπονητής με τη νοοτροπία του οπαδού. Διότι αφότου σταμάτησε ο Ντιέγκο, πέρα από ένα περιφερόμενο ποδοσφαιρικό τσίρκο -που κάνει τον Μπέκαμ να φαντάζει ένας τραγικός ερασιτέχνης-, δεν υπήρξε κάτι περισσότερο από οπαδός της αγαπημένης του Μπόκα και της εθνικής.

Αλλά προπονητής; Ο Ντιέγκο; Ισως μπορέσει να εμπνεύσει με κάποιον τρόπο τους ποδοσφαιριστές, μια και είναι ένας ζωντανός θρύλος (από τότε που σταμάτησε κάθε νέο ταλέντο που βγαίνει στη «χώρα του ταγκό» βαφτίζεται διάδοχός του). Ομως αυτή η έμπνευση είναι αρκετή για να δώσει στην Αργεντινή την ώθηση που χρειάζεται ώστε να διακριθεί σε ένα Μουντιάλ και εν προκειμένω στο επόμενο (αν καταφέρει να προκριθεί); Ο Ντιέγκο, φυσικά, δεν θα είναι μόνος του στον πάγκο. Ο Κάρλος Μπιλάρδο, που πέτυχε ως προπονητής της εθνικής, θα είναι ο γενικός αρχηγός αυτής της ομάδας. Φαντάζομαι πως όταν ξεκαθαριστούν οι αρμοδιότητές τους, ο Μπιλάρδο θα κάνει όλη τη δουλειά.

Ο Μαραντόνα πιθανόν να είναι μια μαριονέτα για τα media. Το ζευγάρι αυτό, με τον Ντιέγκο ως παίκτη, είχε λειτουργήσει καλά το 1986. Τότε που οι Αργεντινοί κατέκτησαν το τελευταίο τους Παγκόσμιο Κύπελλο. Τώρα μοιάζει περισσότερο με το τελευταίο κόλπο ενός απογοητευμένου ταχυδακτυλουργού που προσπαθεί να βγάλει λαγό απ' το καπέλο του. Ή έστω ένα περιστέρι. Για να δει το κοινό να χειροκροτεί ικανοποιημένο από το «θαύμα» που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ομως είναι ένα ερώτημα το αν ο «θεός» μπορεί ακόμα να κάνει θαύματα. Και, κυρίως, χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει το χέρι του.

The show must go on

Θεωρώ λογικό η υπόθεση του Βατοπεδίου να κερδίζει το μεγαλύτερο, ίσως, κομμάτι της ειδησεογραφίας. Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων χρόνων, ακόμα και από εκείνο του Χρηματιστηρίου, μια και δείχνει το μέγεθος της διαπλοκής της πολιτικής με την Εκκλησία. Μιας διαπλοκής που αποκαλύπτει τις απαρχαιωμένες δομές του ελληνικού κράτους και τον τρόπο με τον οποίο αυτό λειτουργεί. Ομως εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν και έξω απ' την Ελλάδα.

Και πρόκειται για πράγματα που δεν έχουν άμεση σχέση με την οικονομική κρίση, αλλά θα παίξουν ρόλο στο άμεσο μέλλον σε ό,τι αφορά τη διαχείρισή της. Είναι φρέσκοι ακόμη οι διθύραμβοι που γράφτηκαν για την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ. Διθύραμβοι που έχουν τη βάση τους στο διαφορετικό που οι περισσότεροι ελπίζουν ότι θα φέρει στη συμπεριφορά των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα. Πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό. Κατ' αρχάς θα πρέπει να παραδεχθεί κάποιος ότι είναι απίθανο ο Ομπάμα να είναι χειρότερος ή τουλάχιστον το ίδιο κακός με τον Μπους.

Το βασικό ερώτημα, κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με το πόσο καλά θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων πίστεψαν ότι θα φέρει αλλαγή στην αμερικανική πολιτική. Οι πρώτες επιλογές που έχει κάνει στα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνησή του δείχνουν ότι περισσότερο θα κινηθεί σαν μια συνέχεια της διακυβέρνησης Κλίντον, παρά ως φορέας πολιτικής αλλαγής. Φυσικά, η στελέχωση του κορυφαίου μηχανισμού διακυβέρνησης στον κόσμο δεν μπορεί να γίνει από άπειρους αλλά φερέλπιδες μάνατζερ.

Ομως όταν στο υπουργείο Εξωτερικών θα βρεθεί η Χίλαρι Κλίντον, που δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον βομβαρδισμό των Βαλκανίων και την εισβολή στο Ιράκ (και η οποία Χίλαρι όλο και κάπου θα χρησιμοποιήσει τη Μαντλίν Ολμπράιτ), όταν στο υπουργείο Οικονομικών θα βρεθεί ο Τίμοθι Γκάρντνερ (ένας από τους αρχιτέκτονες του σχεδίου σωτηρίας των τραπεζών), όταν προσωπάρχης του Λευκού Οίκου αναλαμβάνει ο δισεκατομμυριούχος Ρομ Εμανουέλ (και «φίλος» του εβραϊκού λόμπι), όταν υπουργός Δικαιοσύνης αναλαμβάνει ο Ερικ Χόλντερ (που ήταν εκείνος ο οποίος επί κυβερνήσεως Κλίντον έδωσε χάρη στον δισεκατομμυριούχο Μαρκ Ριτς, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή 100 εκατομμυρίων δολαρίων), όταν ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι θα είναι σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα, τότε η περίφημη «αλλαγή», το βασικό πολιτικό του σύνθημα, θα αποδειχθεί ένα ακόμα επιτυχημένο σλόγκαν, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τη μετεκλογική πραγματικότητα των ΗΠΑ.

Ξοφλημένος τρόπος σκέψης

Ενα σωρό φίλοι του Ολυμπιακού το καλοκαίρι πανηγύρισαν με την ένταξη του Τσίλντρες στην ομάδα του Πειραιά. Μια εντυπωσιακή μεταγραφή για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες μεταγραφικές κινήσεις δημιούργησε την αίσθηση στους περισσότερους -που είτε αγνοούν τις ιδιαιτερότητες του μπάσκετ είτε έχουν υιοθετήσει έναν τελείως απλοϊκό τρόπο σκέψης, σχεδόν παιδιάστικο- ότι ο φετινός Ολυμπιακός είναι πλέον σε θέση να εκθρονίσει τον ΠΑΟ από την κορυφή του ελληνικού μπάσκετ.

Στον απλοϊκό τρόπο σκέψης αυτών των οπαδών-φιλάθλων, άμα ξοδεύεις πρέπει να κερδίζεις αμέσως. Η προσπάθεια που γίνεται στην ομάδα του Πειραιά φέτος είναι για τη δημιουργία μιας νέας ομάδας, που θα μπορεί να πρωταγωνιστεί και να κερδίζει τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι ομάδες δεν χτίζονται απ' τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αυτό στο μυαλό αρκετών -που νομίζουν ότι ξέρουν το παιχνίδι καλύτερα από εκείνους που πληρώνονται από αυτό- δεν χωράει. Οπότε μετά την ήττα της Κυριακής ο Γιαννάκης είναι άσχετος, ο Τσίλντρες λίγος, ο Παπαλουκάς κακώς γύρισε και οι Αγγελόπουλοι αποδείχτηκαν κορόιδα. Ελεος πια με τους ξερόλες και ξεροκέφαλους οπαδούς.