Στρογγυλά πιόνια σε τετράγωνες τρύπες

Πριν από το χθεσινό τζάμπολ, ακόμα και στην «πράσινη» κερκίδα, η αισιοδοξία ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Οσοι ξεσπάθωναν και στοιχημάτιζαν υπέρ του Παναθηναϊκού το έκαναν περισσότερο για την τιμή των όπλων και των λαβάρων, παρά με το χέρι στην καρδιά. Οι ανυποψίαστοι ουδέτεροι ψήφιζαν «Ολυμπιακό» δαγκωτό.

Μάλιστα, ο απερίγραπτος ΑΝΤ1 σχεδίασε να κλείσει την απερίγραπτη (λόγω διαφημίσεων) μετάδοσή του με φιλμάκι, στο οποίο τα χαϊλάιτ συνόδευε απερίγραπτο σκυλάδικο: «Τόσα χρόνια περίμενα, τώρα το παιχνίδι είναι δικό μου», έλεγαν μέσες άκρες οι στίχοι!

Εν τέλει το άσμα έγινε «χαλί» ενός ακόμα θριάμβου του Παναθηναϊκού. Το μπάσκετ, βλέπετε, δεν μαθαίνεται με λινγκουαφόν. Ούτε οι τίτλοι κερδίζονται με πακτωλό χρημάτων στο μεταγραφικό παζάρι.

Οι νεοφερμένοι παίκτες του Ολυμπιακού έμοιαζαν με στρογγυλά πιόνια που προσπαθούσαν να στριμωχτούν σε τετράγωνες τρύπες της σκακιέρας. Αν δεν είχαμε απολαύσει με τα μάτια και τις ψυχές μας τις κοινές περιπέτειες των Παπαλουκά – Διαμαντίδη, δεν θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι οι δυο τους είναι καμωμένοι από το ίδιο υλικό. Ο Βούιτσιτς παρακαλούσε τους θεούς του μπάσκετ να τον απαλλάξουν από το μαρτύριό του απέναντι στον Πέκοβιτς και ο Τσίλντρες αναρωτιόταν ποιος άνεμος τον έφερε σε αυτή τη ζούγκλα και του έκοψε και τα made in America φτερά.

Στην αντίπερα όχθη, οι νεοσύλλεκτοι του Παναθηναϊκού έδεσαν με τους παλαιούς σαν να τους γνώριζαν από χρόνια και έγιναν μπροστάρηδες της τεράστιας σε έκταση και σημασία νίκης. Δεν ήταν μόνο ο Πέκοβιτς, αλλά και ο Νίκολας και ο Κέτσμαν. Παρά τις αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό του, ο Παναθηναϊκός δεν έπαψε να είναι ομάδα, ούτε άφησε να ξεθωριάζει η σφραγίδα του σπουδαίου του προπονητή.

Στο τέλος του ντέρμπι ο τίτλος του ιδανικού βλάκα θα έπρεπε να απονεμηθεί σε αυτόν που πέτυχε με κέρμα το κούτελο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Πού θα βρείτε άλλον τέτοιον, μωρέ, αν εξοργισμένος ο Σέρβος σηκωθεί και φύγει; Θα αναθέσετε την ομάδα μπάσκετ στον Τεν Κάτε;