Τις τελευταίες μέρες έχω βρει την υγειά μου, λατρεμένε αναγνώστη. Μόλις τελειώνω απ' τις ραδιοφωνικές και κοινωνικές μου υποχρεώσεις, επιστρέφω στη μεζονέτα μου και ξεκινώ τη δική μου μυσταγωγία. Κάθομαι στην αναπαυτική πολυθρόνα μου, απολαμβάνω μια παγωμένη μαργαρίτα φράουλα και διαβάζω το βιβλίο «Παιχνίδι χωρίς Oρια» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την εισαγωγή στην οποία ο Χρήστος αναδημοσιεύει ένα άρθρο της Μανίνας Ντάνου από το περιοδικό «Κ» που κυκλοφόρησε με την «Καθημερινή» τον Ιούνιο του 2006 και εντυπωσιάζομαι. Αν εξαιρέσεις εμένα, δεν νομίζω να υπάρχει άλλος άνδρας που θα μπορούσε να γράψει τόσο όμορφα πράγματα για το ποδόσφαιρο, όπως έκανε εκείνη.
Το σχόλιο του Χρήστου για το συγκεκριμένο κείμενο τα λέει όλα: «Ξαναδιαβάζοντας αυτό το κείμενο, σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται να πειστεί καμία γυναίκα για να αρχίσει να της αρέσει η μπάλα. Αρκεί που όποιος άντρας το διαβάσει απενοχοποιείται! Οταν τελειώσετε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, είμαι βέβαιος πως θα έχετε πλέον πειστεί ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι "11 αμόρφωτοι που κυνηγούν μια μπάλα"».
Εγώ πάντως, dear, που ήμουν λάτρης της θεωρίας «ποδόσφαιρο είναι 11 ιδρωμένοι, αρρενωποί μαντραχαλάδες που κυνηγούν μια μπάλα» διαβάζοντας το βιβλίο του Χρήστου πείστηκα για ένα πράγμα: ο κόσμος αυτού του παιχνιδιού είναι μικρός και πράγματα που μοιάζουν να μην έχουν σχέση μεταξύ τους στο τέλος συνδέονται με έναν τρόπο μαγικό…
Αλλάζω θέμα, πολυαγαπημένε αναγνώστη, γιατί πρέπει να σταθώ τη δύσκολη ετούτη ώρα στο πλευρό του Ντέμη Νικολαΐδη. Χωρίς φόβο, αλλά με ατελείωτο πάθος ομολογώ ότι δεν θα ήθελα για τίποτα στον κόσμο να βρίσκομαι στη θέση του. Υποπτεύομαι, sugar, ότι οι μέτοχοι της ΑΕΚ δεν θα ησυχάσουν, αν δεν το τρελάνουν το αγόρι μου. Διαβάζω ότι επιστρέφουν στην ομάδα ο Ντούσαν, ο Μανωλάς και ο Νικολάου, τους οποίους ο Ντέμης αγαπά λίγο πιο πολύ απ' ό,τι τον «Αγαπούλα» και κολάζομαι. Το μόνο που μένει είναι να επιστρέψει και ο Τσιάρτας ως δεύτερος βοηθός προπονητή, για να δέσει το γλυκό. Αν δεις μετά κάποιον να χορεύει γυμνός απ' τη χαρά του τέσσερις τα χαράματα στο Σύνταγμα, δεν χρειάζεται να σου πω ποιος θα είναι. Καταλαβαίνεις και μόνος σου. Πολύ νομίζεις ότι θέλει ο άνθρωπος;
Τώρα που επιστρέφει ο Ντούσαν στην ΑΕΚ, κεχαριτωμένε, το κλίμα στις τάξεις των οπαδών της είναι λίγο περίεργο. Μα τι περνάει και αυτό το γλυκό αγόρι ο Χατζηχρήστος. Πάνω που ξεμπερδέψαμε απ' τον κοντό μπελά, μας ήρθε η κρυάδα με τον «πρίγκιπα» και άντε να το συνεφέρεις το χρυσό μου τώρα. Αν ήταν στο χέρι του, στοιχηματίζω τη λιμουζίνα της θείας Λουκρητίας ότι θα έστελνε τον Ντούσαν στον Στρατό να καταταγεί (μόνιμος) στους βατραχανθρώπους και να ησυχάσει μια και καλή μαζί του…
Εχει τον πόνο του ο Δημητράκης μου, έχει και τον Βασίλη Παπανικολάου στην «Εξέδρα» να του βάζει ιδέες. Γράφει ο καλός μου: «Εφυγε (σ.σ.: Ο Μπάγεβιτς) το 1996, επέστρεψε έξι χρόνια αργότερα, βοήθησε να πάρει η ΑΕΚ 6 πρωταθλήματα και τώρα πάλι, έπειτα από έξι χρόνια ξανακάθεται στον πάγκο της. Και προληπτικός να μην είναι κάποιος, με τόσα μαζεμένα εξάρια αρχίζει και αναρωτιέται αν συμβαίνει κάτι παράξενο εδώ. Και άντε να πειστεί ο Χατζηχρήστος ότι όλα αυτά δεν συνδέονται με την επιστροφή του Αντίχριστου».
Φοβάμαι! Αν ο Δημήτρης διάβασε το κείμενο του Παπανικολάου, οι κούκλες του Κέρμιτ δεν θα εμφανιστούν ποτέ ξανά στο ΟΑΚΑ. Από τούδε και στο εξής θα υπάρχουν μόνο αυτές του μικρού Τσάκι από την «Κούκλα του Σατανά». Μπορεί μάλιστα να δούμε στο πλάι της Original και την Ελένη Λουκά ζωσμένη με σκόρδα να στριγκλίζει «six, six, six the number of the Πρίγκιψ».
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες θα θυμούνται σαφώς τη μεγάλη επιτυχία του κόμικ «Ο Τερματοφύλακας γιατρός» που δημοσιευόταν στο «Μπλεκ». Το θυμήθηκα όχι λόγω της νέας εμπλοκής του Λάκη Νικολάου με τα διοικητικά της ΑΕΚ, αλλά γιατί κάτι διάβασα στο «Φως του Σαββάτου» που με γοήτευσε. Μετά τον «Τερματοφύλακα Γιατρό» υπήρξαν επιτέλους τρεις συγκλονιστικές ιστορίες στο ίδιο κείμενο –ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν τίτλο «Ο Πρόεδρος Βενζινάς», «ο Φορ οικονομικός μετανάστης» και «ο Προπονητής Κασδοβασίλης».
(Αυτό το τελευταίο το λέω δανειζόμενος μια παλιά ατάκα του Μιχάλη Λεάνη που είχε πει ότι υπάρχει το «Ξεχασμένο Επάγγελμα Κωσταβάρας» μια μέρα που είδε τον ίδιο τον Σωτήρη να μπαίνει στο στούντιο…)
Αλλα ας μη χαθούμε. Γνωρίζεις, dear, ότι μ' αρέσει να προβάλλω τα νεαρά και ταλαντούχα αγόρια. Οταν αυτά μάλιστα έχουν και την ευχή του Γιώργου Δασκαλόπουλου, η χαρά μου είναι διπλή. Ο Γιώργος μου λοιπόν έγραψε στο «Φως του Σαββάτου» ένα καταπληκτικό άρθρο για τον Νταμπίσι Οκουε, ποδοσφαιριστή του Βύζαντα Μεγάρων, και με συγκίνησε. Ο καλός μου ξεκίνησε το αριστούργημά του με δυο λόγια όχι για τον Οκουε, αλλά για τον πρόεδρο του Βύζαντα, Δημήτρη Τραγκουμανίδη:
«Μεγάλωσε στα λασπωμένα στενοσόκακα της Αγίας Βαρβάρας. Κλότσησε την μπάλα ερασιτεχνικά και για μικρό διάστημα, όσο δηλαδή επέτρεπαν το ταλέντο αλλά και οι ανάγκες βιοπορισμού, στην ομάδα της Αγίας Ελεούσας, στην οποία αργότερα και αφού είχε πιάσει πέντε δεκάρες στην τσέπη του έγινε πρόεδρος. Εχει να θυμάται πολλά από κείνα τα πέτρινα μα και δακρύβρεχτα χρόνια».
Πεθαίνω. Αν ο «Δασκαλό» ήταν καμιά τριανταριά χρόνια μεγαλύτερος και γινόταν σεναριογράφος την εποχή που ο Νίκος Ξανθόπουλος ήταν must, η Μάρθα Βούρτση θα είχε βαρεθεί να μετράει Οσκαρ.…
Στη συνέχεια ο Γιώργος γράφει για τον Οκουε: «Δεν τον έχουμε δει τον νεανία, αλλά αν φέρνει έστω και λίγο ("σε κοιτάει με μάτια τρομοκρατημένα λες και τον κυνηγάνε λιοντάρια, σε ακούει με σεβασμό και προσήλωση, αλλά με την μπάλα στα πόδια μεταμορφώνεται σε αγρίμι ατίθασο και ανυπότακτο, την κάνει ό,τι θέλει και αυτή εκτελεί πειθήνια τις εντολές του") στην περιγραφή που του κάνει ο προπονητής του στα πέντε τελευταία ματς πρωταθλήματος, Αντώνης Κασδοβασίλης, μπορούμε να καταλάβουμε πώς άγγιξε τις χορδές της ψυχής του προέδρου».
Λογικό. Εδώ άγγιξε τις δικές μου χορδές που δεν το ξέρω κιόλας το αγόρι, τις χορδές του προέδρου δεν θα άγγιζε;
Μην ανησυχείς, λατρεμένε. Ο καλός μου δεν ολοκλήρωσε ακόμα: «Εγινε γρήγορα το αγαπημένο παιδί του Τραγκουμανίδη, τον οποίο είχε κοντά του όπως χαρακτηριστικά και ο ίδιος εξιστορεί: "Τον συμπάθησα, τον είδα σαν μέλος της ευρύτερης οικογένειάς μου από την πρώτη στιγμή. Περνούσε πολλές ώρες εξαρχής κοντά μας, τον είχα και στο βενζινάδικο για το χαρτζιλίκι του πριν υπογράψει το περασμένο καλοκαίρι επαγγελματικό συμβόλαιο με διάρκεια πέντε ετών"».
Τι γλυκός πρόεδρος. Θέλω και εγώ να γίνω μέλος της ευρύτερης οικογένειάς του. Εκτός από βενζινάδικο δύναμαι να δουλέψω και σε βουλκανιζατέρ, ΚΤΕΟ, πλυντήριο αυτοκινήτων αρκεί να βρίσκομαι στην οικογένεια Τραγκουμανίδη! Φτάνει βέβαια να βγάλει κάρτα μέλους και ο ακριβός μου Δασκαλόπουλος. Μαζί του να 'μαι και ας πλένω τζάμια στο βενζινάδικο του προέδρου. Και ποιος ξέρει; Ισως μια μέρα υπογράψω και επαγγελματικό συμβόλαιο…
Μπάκεβιτς
Νίκο, Τάκη, αγόρια μου, πριν κλείσετε τον Ντούσαν, μήπως να εξετάζατε και την περίπτωση του Μπάκεβιτς; Ο καλός μου διαθέτει το αετίσιο μάτι του Μπάκε και τη σκληράδα και τη βαρβατίλα του Ντούσαν. Καλά, αν δεν τον θέλετε εσείς, τον προσλαμβάνω εγώ. Να δούμε μετά ποιος θα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
