Η «Βασίλισσα» των κρίσεων

Πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος κατάρας. Υστερα από εκείνον τον τελικό στη Γλασκώβη κόντρα στην Μπάγερ Λεβερκούζεν –που μας χάρισε ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αυτό του Ζινεντίν Ζιντάν– την περίοδο 2001-02, η Ρεάλ Μαδρίτης ουσιαστικά παίρνει απουσία από την ευρωπαϊκή διασυλλογική οργάνωση των μεγάλων. Το Τσάμπιονς Λιγκ.

Και δεν είναι μόνον η ουσιαστική απουσία της από την Ευρώπη αλλά και τα αδικαιολόγητα σκαμπανεβάσματά της στο ισπανικό πρωτάθλημα. Μια εικόνα ασυνήθιστη για μια ομάδα που διακρινόταν για τη σταθερότητά της και την ικανότητά της να ξεπερνάει τις κρίσεις. Οπως αυτή που φαίνεται ότι αντιμετωπίζει φέτος, μόνο που οι ρίζες της βρίσκονται πίσω στον χρόνο. Και μπορεί να τις εντοπίσει κάποιος σ’ εκείνη τη μεγαλομανή έμπνευση του Φλορεντίνο Πέρεθ για τη δημιουργία των «galacticos». Μια ομάδα που αποτελούσαν σούπερ σταρ, οι οποίοι έφεραν πολλά χρήματα στο ταμείο, αλλά υπονόμευσαν τη συνέχεια της ομάδας.

Από τότε που οι «galacticos» διαλύθηκαν η ομάδα ισορροπεί επικίνδυνα και το περσινό πρωτάθλημα δεν μπορεί να αποτελεί ένδειξη ανάνηψης. Η εξήγηση της «κατάρας» θα ήταν μια πολύ βολική εξήγηση, αλλά δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Οι εξηγήσεις βρίσκονται στις επιλογές που κάνουν τα πρόσωπα που διοικούν τις ομάδες και στις συνθήκες. Δεν γνωρίζω ποιος ήταν εκείνος που το παρατήρησε πρώτος. Οταν η μία από τις δύο μεγάλες ομάδες της Ισπανίας βρίσκεται σε κρίση, η άλλη πηγαίνει περίφημα.

Πέρυσι, όταν η Ρεάλ πήρε το πρωτάθλημα, η Μπάρτσα ήταν άσ' τα να πάνε. Φέτος που η ομάδα της Καταλωνίας δείχνει να ξαναγεννιέται με τον Γκουαρντιόλα στον πάγκο, η «Βασίλισσα»... παραπατάει. Βρίσκεται η Ρεάλ σε κρίση ή όλα είναι ευθύνη του Σούστερ; Η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή, αν και φαίνεται πως θα μπορούσε να είναι καταφατική και στα δύο σκέλη του ερωτήματος. Σε ό,τι αφορά τον Σούστερ.

Ο Σαντιάγκο Σεγκουρόλα ήταν ο καλύτερος sport columnist, ο καλύτερος αθλητικογράφος της μεγαλύτερης ισπανικής εφημερίδας, της «El Pais». Ο Σεγκουρόλα, που μετακόμισε στην αθλητική «Marca», εφημερίδα που «στηρίζει» διακριτικά τη «Βασίλισσα», έγραψε πριν από λίγες μέρες για τον Γερμανό προπονητή της Ρεάλ ότι «ικανός προπονητής είναι εκείνος που διακρίνεται από την ικανότητά του να ορθώσει το ανάστημά του όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Και στο ποδόσφαιρο πολύ συχνά τα πράγματα πάνε στραβά. Τότε είναι που ο προπονητής πρέπει να εμπνεύσει τους παίκτες του, να βρει λύσεις, να μπορέσει να αυτοσχεδιάσει και να ξαναδώσει στην ομάδα τον αέρα να κερδίζει. Ε, αυτό ο Σούστερ δεν μπορεί να το κάνει». Αν κάποτε ο Γερμανός χρειαστεί συστάσεις για μια δουλειά, είναι σίγουρο ότι δεν θα χρησιμοποιήσει αυτό το άρθρο. Η διοίκηση, όμως, της Ρεάλ τον στήριξε ακόμη και μετά την ήττα του Σαββάτου. Γιατί; Διότι οι μεγάλες ομάδες δεν αντιδρούν σπασμωδικά. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί τραυματισμοί, αλλά πώς εξηγείται να κρατάς τον Σνέιντερ στον πάγκο και να εμπιστεύεσαι έναν άπειρο ποδοσφαιριστή όπως ο Χάβι Γκαρσία.

Φυσικά, αν και εδώ όλοι μπορούν να διαβάσουν για τις ευθύνες του προπονητή, δεν μπορούν να του φορτώσουν όλο το καλοκαιρινό σίριαλ που τροφοδοτούσε η διοίκηση της Ρεάλ για το ενδεχόμενο της μεταγραφής του Κριστιάνο Ρονάλντο. Και αυτή η εμμονή των ανθρώπων της μαδριλένικης ομάδας μαρτυρά πολλά πράγματα, αλλά κυρίως την ίδια έλλειψη που έχει και ο Γερμανός προπονητής της ομάδας. Την έλλειψη ενός συγκεκριμένου σχεδίου, που φάνηκε και στις μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν.

Η Ρεάλ πονάει –μετά τον τραυματισμό του Νιστελρόι, έναν ακόμη– στη θέση του ανθρώπου που θα στέλνει την μπάλα στο πλεκτό. Πάνω απ' όλα πρέπει να βρει έναν επιθετικό πάνω στον οποίο πρέπει να επενδύσει –λέγε με Βίγια– τον Δεκέμβριο και μέχρι τότε να έχει καταστρώσει ένα διαφορετικό σχέδιο πλεύσης. Διαφορετικά η χρονιά έχει όλες τις προϋποθέσεις να πάει ακόμη χειρότερα.

Ρεπόρτερ χωρίς όρια… και ασφάλιση

Το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να δείχνει «συντεχνιακό», αλλά δεν είναι. Είναι κείμενο (και ρεπορτάζ) της Ντίνας Βαγενά από τη χθεσινή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ». Και δείχνει ένα πρόσωπο της ανασφάλιστης εργασίας και της απύθμενης υποκρισίας κάποιων «υπευθύνων» της κρατικής τηλεόρασης. «Η δυστυχία τού να είσαι πολεμικός ανταποκριτής στην Ελλάδα!.. Γιατί αν πάθεις κάτι εκεί που βρίσκεσαι, είσαι άτυχος διπλά.

Πρώτα επειδή κάτι άσχημο σου συνέβη στις έτσι κι αλλιώς επικίνδυνες συνθήκες εργασίας σου. Υστερα επειδή όποιος επίσημος μηχανισμός υφίσταται επιτόπου ή εκεί κοντά από τη χώρα σου είτε διαθέτει αντανακλαστικά απελπιστικά αργά είτε δηλώνει ''αναρμόδιος'' ή, αφού βρεθούν οι ''συναρμόδιοι'', μέχρι να συνεννοηθούν και να αναλάβουν δράση πολύτιμος χρόνος χάνεται σε βάρος της σωματικής σου ακεραιότητας, ακόμα και των πιθανοτήτων της ίδιας σου της επιβίωσης. Χθες, στην κηδεία του, κυριολεκτικά χόρεψαν οι ''κροκόδειλοι''.

Η ΕΡΤ, που όσο ζούσε κι έτρεχε τον είχε με μπλοκάκι κι όχι με σύμβαση, άρα χωρίς ασφάλιση και εκτός έδρας, του έκανε την κηδεία. Και, ως είθισται, ακούστηκαν και οι πομπώδεις για την περίσταση επικήδειες ομιλίες για ''αυταπάρνηση, ανθρωπισμό, επαγγελματική τιμιότητα'', που πήγαιναν ασορτί με τα συνήθη στεφάνια κυβέρνησης και κομμάτων. Αλλά... Θα ζούσε άραγε σήμερα ο Γιώργος Κοίλιαρης, εάν ήταν Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός, Καναδός ή Γάλλος δημοσιογράφος;

Θα ζούσε εάν έσπευδε στρατιωτικό ελικόπτερο της ISAF, της πολυεθνικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης, που είναι κράτος εν κράτει στο Αφγανιστάν, για να τον μεταφέρει ταχύτατα σε ασφαλή νοσοκομειακή στρατιωτική εγκατάσταση, αν όχι από τον τόπο του δυστυχήματος, από το πρώτο ντόπιο επαρχιακό νοσοκομείο με τα ανεπαρκέστατα μέσα στο οποίο είχαν φροντίσει να τον μεταφέρουν οι Αφγανοί συνοδοί του; Θα ζούσε εάν, όπως όλα σαφώς καταδεικνύουν, η ISAF, στην οποία και η Ελλάδα ως γνωστόν συμμετέχει, τέτοια ''προνομιακή'' μεταχείριση δεν επιφυλάσσει πλέον παρά μόνο για τους embeded –τους ενσωματωμένους σε στρατιωτική δύναμη δημοσιογράφους–, επειδή δεν θέλουν πια ανεξάρτητους ανθρώπους των ΜΜΕ εκεί; Δύσκολο να ειπωθεί».

Από το ρεπορτάζ της συναδέλφου προκύπτει ότι όταν κινητοποιήθηκε η διοίκηση της ΕΡΤ για τη σωτηρία του Γιώργου Κοίλιαρη ήταν ήδη πολύ αργά. Κατά τ' άλλα περίσσεψαν οι μεγάλες κουβέντες και η υποκρισία, για να μην πω κάτι χειρότερο.

Ετσι το βλέπουν οι ηλίθιοι

Ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σερ Αλεξ Φέργκιουσον, τιμωρήθηκε με 10 χιλιάδες στερλίνες επειδή έκανε κάποια αρνητικά σχόλια για τη διαιτησία. Στην Αγγλία. Τιμωρήθηκε ο πιο πετυχημένος Βρετανός προπονητής της τελευταίας εικοσαετίας, που επιπλέον έχει και τον τίτλο του σερ. Εδώ συζητάμε ακόμη το ενδεχόμενο αν είναι σωστό να τιμωρηθεί ο Γκαρσία ή όχι για τη γροθιά στον Ντιόγο στο παιχνίδι της περασμένης Κυριακής.

Το σκεπτικό που ευρύτατα κυκλοφορεί –και το οποίο πολλοί αποδέχονται– είναι πως και ο Ντιόγο τον χτύπησε, πάνω στη φάση βέβαια, αλλά τον χτύπησε και πρέπει να του έκανε κι άλλα για να φτάσει ο Γκαρσία στο σημείο να αντιδράσει έτσι. Βέβαια, ο χαρακτηρισμός της ενέργειας ως «μαγκιάς» και «τσαμπουκά» είναι χαρακτηριστική προσέγγιση ηλιθίων και θρασύδειλων. Αλλά το πρώτο σκεπτικό που υιοθετεί την προσέγγιση του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» δείχνει και την αθλητική αμορφωσιά που επικρατεί σε μεγάλο μέρος των Ελλήνων οπαδών–φιλάθλων.

Οι οποίοι έχουν τόση έλλειψη αυτοεκτίμησης, που περιμένουν να οικειοποιηθούν το «αντριλίκι» του οποιουδήποτε Γκαρσία ή Ντιόγο για να νιώσουν ή να γίνουν κάτι. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σ' ένα παιχνίδι, έτσι; Για να μην ξεχνιόμαστε.