ΑΕΚ: Σε σημείο βρασμού

H κατάσταση που επικρατεί στην ΑΕΚ έχει φτάσει πια σε σημείο βρασμού. Είναι μία κατάσταση που άρχισε να ανεβάζει θερμοκρασία από τη στιγμή που ο Ντέμης Νικολαΐδης ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την προεδρία της ΠΑΕ. Υποθέτω πως ακόμα κι αν ο Ντέμης δεν έκανε αυτή τη δημόσια προαναγγελία αναχώρησης, η κατάσταση θα έφτανε στο ίδιο σημείο, αλλά λίγο αργότερα. Και θα έφθανε επειδή, κατά τη γνώμη μου, στον σχεδιασμό και την προετοιμασία αυτής της χρονιάς έγιναν σοβαρά λάθη, τα οποία φαίνονται καθαρά πια.

Απλώς τότε ο Ντέμης θα γινόταν ο βολικός στόχος αποδοκιμασιών και ευθυνών. Οχι ότι δεν έχει τις ευθύνες του. Τις έχει. Ομως, από το να φθάσουμε –που δεν το αποκλείω να συμβεί– στο «για όλα φταίει ο Ντέμης» υπάρχει μία απόσταση που καλύπτεται με άλματα λογικής. Η παρουσία του Ντέμη ήταν και ένα είδος επικάλυψης των προβλημάτων, που δεν ήταν μόνο αγωνιστικά, αλλά και διοικητικά. Θα αναφερθώ σε αυτά στη συνέχεια.

Από τη στιγμή που η κατάσταση έφθασε σε αυτό το σημείο βρασμού και αφού δεν υπάρχει δυνατότητα κάποιας παραίτησης από πλευράς των διοικούντων –η μόνη δυνατότητα που θα υπήρχε θα ήταν αν ο Ντέμης συνέχιζε να παραμένει στη θέση του–, τότε η εκτόνωση έρχεται με την αλλαγή προπονητή. Αναπόφευκτα. Και αυτή η εκτόνωση δεν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να επανέλθει σε κατάσταση τέτοια που θα της επιτρέψει να κατακτήσει τον τίτλο. Απλώς της δίνει χρόνο.

Χρόνο που χρειάζεται για να αποφορτιστεί, να μαζέψει τα κομμάτια της και να προσπαθήσει να τερματίσει στην καλύτερη δυνατή θέση. Η χρονιά σε ό,τι αφορά τον στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήματος έχει χαθεί. Το χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι το τέλος της χρονιάς θα είναι αρκετό για να εντοπιστούν οι αγωνιστικές αδυναμίες και ελλείψεις, να γίνει ένας νέος σχεδιασμός και να επιλεγούν τα πρόσωπα που θα αναλάβουν να τον εφαρμόσουν. Είναι επίσης προφανές –πάντα κατά τη γνώμη μου– ότι ή προσλαμβάνεις προπονητή που θα πάει την ομάδα με ασφάλεια μέχρι τον Ιούνιο ή έναν προπονητή που θα έχεις και για τις επόμενες δύο περιόδους τουλάχιστον.

Ετσι του δίνεις την πολυτέλεια μέχρι το τέλος της περιόδου να γνωρίσει το υλικό της ομάδας, να διαπιστώσει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες και να κάνει τις εισηγήσεις του, ώστε το χτίσιμο της ομάδας τη νέα χρονιά να γίνει με πολύ καλύτερους οιωνούς. Τις επιλογές θα τις κάνει, προφανώς, η διοίκηση της ομάδας. Και σε αυτό το σημείο θα φανούν τα διοικητικά προβλήματα της ΑΕΚ. Προβλήματα που άρχισαν να δείχνουν το πρόσωπό τους από τη στιγμή της ανακοίνωσης του Ντέμη Νικολαΐδη.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά έγινε φανερό σε όλους –και όχι μόνο στους υποψιασμένους ή τους καλά πληροφορημένους– ότι η διοίκηση της ΑΕΚ, οι μέτοχοί της, δεν είχαν κάποια στέρεη διοικητική δομή που να λειτουργεί ανεξάρτητα από τα πρόσωπα. Οι μέτοχοι είχαν βολευτεί από την παρουσία του Ντέμη –που θεωρούσαν ότι τους προσέφερε ένα επικοινωνιακό πλεονέκτημα–, του είχαν αφήσει εν λευκώ την αγωνιστική διαχείριση και τον σχεδιασμό και τα μόνα όρια που του έθεταν ήταν εκείνα που αφορούσαν την οικονομική διαχείριση.

Μία διαχείριση της οποίας είχαν την αποκλειστική ευθύνη και στην οποία ο λόγος του Ντέμη δεν περνούσε. Οι μέτοχοι, και εννοώ τους μεγαλομετόχους, είχαν στον νου τους ένα μοντέλο διαχείρισης μιας επιχείρησης, μόνο που οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι κάτι περισσότερο από απλές επιχειρήσεις. Και αρχίζουν να το ανακαλύπτουν τώρα που είναι αναγκασμένοι να διαχειριστούν και το κομμάτι εκείνο που μέχρι πριν από λίγο καιρό διαχειριζόταν ο Ντέμης.

Η κρίση, αγωνιστική αρχικά, που ξέσπασε στην ΑΕΚ αναδεικνύει αφενός μεν την έλλειψη μιας στέρεης οργανωτικής δομής και αφετέρου την έλλειψη μιας γενικότερης φιλοσοφίας για τη διοίκηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Οι παλινδρομήσεις της διοίκησης της ΑΕΚ στο θέμα του προπονητή και στην αναπλήρωση του ρόλου του Ντέμη –την εξεύρεση ενός ανθρώπου που να ξέρει από μπάλα για να έχει και μία στενή εποπτεία του ποδοσφαιρικού τμήματος– δείχνουν πως το καράβι έχει πολλά μέρη που χρειάζονται επισκευή, πριν αποφασίσεις για τον καπετάνιο και το πλήρωμα.

Το «οπαδός» δεν είναι κατηγορία

Είναι πολύ βολική η ταύτιση της ιδιότητας του οπαδού μ' εκείνη του κάφρου. Βολική για τις διωκτικές αρχές που, θεωρώντας όλους τους οπαδούς κάφρους, δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάσουν για να ανακαλύψουν ενόχους, όποτε υπάρχουν επεισόδια. Αρκεί να φωνάζεις λίγο παραπάνω ή να φοράς ένα κασκόλ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ορισμένοι κάφροι δεν εκμεταλλεύονται την κάλυψη που τους δίνει το πλήθος των οπαδών μιας ομάδας. Ομως, αυτό δεν κάνει όλους τους οπαδούς ένοχους ή βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους.

Οι οπαδοί έχουν τις ευθύνες τους, βέβαια, όταν δεν περιφρουρούν αποτελεσματικά την κερκίδα και την ομάδα που αγαπούν. Οπως επίσης όταν επιλέγουν να αντιδράσουν σε μία διαιτητική αδικία με απαράδεκτο τρόπο. Είτε μέσα είτε έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο σωστός οπαδός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον οπαδό της αντίπαλης ομάδας. Ομως και για τα ΜΜΕ είναι βολική η δαιμονοποίηση των οπαδών και η γενίκευση ενός μοντέλου ενόχων που μπορεί να «πουλήσει» με τον καλύτερο τρόπο εικόνες επεισοδίων.

Και τρόμο στους νοικοκυραίους, φυσικά. Εδώ και ενάμιση μήνα ο Santos Mirassiera βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή της Μαδρίτης για κάτι που δεν έκανε και κινδυνεύει να καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 έως 8 χρόνων επειδή είναι… οπαδός. Ο Mirassiera έχει λευκό ποινικό μητρώο, δεν έχει απασχολήσει την αστυνομία σε καμία χώρα και το «έγκλημά» του είναι ότι ως αρχηγός των ultras της Μαρσέιγ προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα στο παιχνίδι της Ατλέτικο Μαδρίτης με τη Μαρσέιγ, όταν οι οπαδοί των φιλοξενούμενων δέχτηκαν μία αναίτια επίθεση των ισπανικών αστυνομικών δυνάμεων, που θεωρούν –σχεδόν πάντα– τους οπαδούς των ομάδων που επισκέπτονται την Ισπανία υποψήφιους ταραξίες και τους επιτίθενται προληπτικά.

Ο Mirassiera, που έχει ισπανικό διαβατήριο και μιλάει ισπανικά, ήταν μία πολύ βολική επιλογή ενόχου για την ισπανική αστυνομία. Και γι' αυτόν τον οπαδό είναι πολλοί εκείνοι που στα ΜΜΕ βρήκαν στο πρόσωπό του έναν πολύ βολικό «διάβολο». Ενα «διάβολο» για τον οποίο το γραφείο του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί έχει πάρει πάνω από 30 χιλιάδες επιστολές που ζητούν την υποστήριξη της κυβέρνησης, ένα «διάβολο» την υποστήριξη του οποίου ανέλαβε εθελοντικά ένας από τους πιο γνωστούς Γάλλους δικηγόρους, ένα «διάβολο» για τον οποίο ο Γάλλος πρόξενος έκανε διάβημα στην ισπανική κυβέρνηση.

Μαζεύει μία μία τις μετοχές

Πριν από λίγο καιρό είχα αναφερθεί σε μία δήλωση του προέδρου της Αρσεναλ, σύμφωνα με την οποία το διοικητικό συμβούλιο των «κανονιέρηδων» δεν θα παρέδιδε την ιδιοκτησία της ομάδας στον πρώτο τυχόντα. Το γεγονός ότι η Αρσεναλ είναι μία πολύ ελκυστική επένδυση είναι δεδομένο. Οπως επίσης ότι είναι η μόνη από τις 4 μεγάλες ομάδες της Πρέμιερσιπ που έχει μείνει σε αγγλικά χέρια.

Το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας με διάφορους χειρισμούς έχει καταφέρει να αποτρέψει το ενδεχόμενο κάποιος από τους πιθανούς υποψήφιους αγοραστές –όπως ο Αμερικανός μεγιστάνας Σταν Κρένκε ή ο Ουζμπέκος εκατομμυριούχος Αλιστερ Ουσμάνοφ– να συγκεντρώσουν ποσοστό που θα φθάσει το 30% των μετοχών. Οποιος φτάσει αυτό το ποσοστό αποκτά το δικαίωμα να κάνει μία προσφορά για την εξαγορά και των υπόλοιπων μετοχών. Παλαιότερα υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Κρένκε με τον Ουσμάνοφ συνεργάζονται αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει. Τελευταία ο Ουσμάνοφ αγοράζει μετοχές μία μία. Τελευταία ξόδεψε 374.000 στερλίνες για να αγοράσει 48 ακόμα μετοχές για να φτάσει στο 25% των μετοχών και συνεχίζει.