«Σταμάτα, μη σου φέρω την καρέκλα στο κεφάλι»

Επειδή καταλαβαίνω, λατρεμένε αναγνώστη, ότι έχεις μπουχτίσει από τα σχόλια και τα άρθρα των δημοσιογράφων, οι οποίοι προσπαθούν να αναλύσουν το απόλυτο τίποτα που είδαμε την Κυριακή στο ντέρμπι των «αιωνίων», λέω σήμερα να σε χαλαρώσω. Θα σου διηγηθώ ένα χαριτωμένο περιστατικό που συνέβη στο ΟΑΚΑ λίγο μετά τη λήξη του αγώνα. Είμαι σίγουρος ότι θα σε γοητεύσει...

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι δύο. Μία γυναίκα και ένας άντρας. Εκείνη είναι οπαδός του πολυμετοχικού και αγαπά την ομάδα της πιο πολύ απ' όσο αγαπώ εγώ τον Μπραντ Πιτ. Γνωστή για τον πύρινο λόγο της (που μόνο μ' εκείνον του Ευάγγελου Αντώναρου μπορεί να συγκριθεί), συνηθίζει να προκαλεί πάθη σε εχθρούς και φίλους με τις παρεμβάσεις της σε ραδιοφωνικές εκπομπές.

Εκείνος, γοητευτικός δημοσιογράφος, αρθρογράφος εφημερίδας φίλα προσκείμενης στον πολυμετοχικό, έγινε γνωστός και στις πέτρες ακόμα από την παρουσία του σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό. Ο ποιητικός του λόγος είναι το σήμα κατατεθέν του. Μπορεί ο Θεός όταν μοίραζε τρίχες για την κεφαλή να μη στάθηκε γενναιόδωρος μαζί του, όμως στη μοιρασιά πνεύματος και ιδεών τον τίμησε και με το παραπάνω. Αν έχεις έλλειψη, μπορεί εύκολα να σου δανείσει...

Το ντέρμπι λοιπόν έχει τελειώσει, οι ποδοσφαιριστές κατευθύνονται στα αποδυτήρια, ο Σάββας πανηγυρίζει με τον Αβραάμ και τους υπόλοιπους παίκτες για το παλικαρίσιο «Χ» της ομάδας τους, ενώ ο Αντρέ κάνει δηλώσεις για την υπερομάδα του πολυμετοχικού, την οποία βέβαια θα απολαύσουμε του χρόνου. Μέχρις εδώ όλα καλά...

Λίγο αργότερα, όμως, άρχισαν τα όργανα. Εκείνη περίμενε –όπως συνηθίζει– τους παίκτες της ομάδας της για να τους σφίξει το χέρι και να τους πει και μια καλή κουβέντα, για να τους ανεβάσει το ηθικό. Για να καταλάβεις, αν τα αγόρια του πολυμετοχικού δεν πάρουν την ευλογία της έπειτα από κάθε παιχνίδι, μπορεί και να μην κοιμηθούν όλο το βράδυ από τον καημό τους. Η σχέση μητέρας-υιών που έχουν δημιουργήσει έχει δοκιμαστεί στον χρόνο και τις κακουχίες και δεν σπάει με τίποτα (αρκεί βέβαια οι υιοί να μην πολυκάνουν δηλώσεις στην «Πράσινη»). Συγκινήθηκα γαμώτο...

Αφού λοιπόν η καλή μου είδε τους παίκτες του «τριφυλλιού» (για χάρη της φαντάστηκα τον Τζιόλη στο σκίτσο με τα δικά της μάτια –αληθινό πολυεργαλείο δηλαδή), άρχισε στη συνέχεια να ζεσταίνεται. Βλέπεις από την ίδια έξοδο άρχισαν να βγαίνουν και οι παίκτες του σωκρατικού και η γλυκιά μου φούντωσε μόλις τους είδε. Το τι γλυκόλογα τους είπε, τι ευχές για καλή συνέχεια στο πρωτάθλημα και την Ευρώπη, τι εγκώμια για την ομάδα τους, δεν μπορείς να φανταστείς. Τι μας πέρασες, dear; Ή έχουμε ένα επίπεδο ή δεν έχουμε.

Ειδικά με το που είδε τον Αβραάμ Παπαδόπουλο να ξεπροβάλλει, άνοιξε η καρδιά της. Ηταν λες και αντίκριζε η Μαριάννα Ντούβλη την Πόπη Μηλιωτάκη, τέτοιες σκηνές αγάπης ζήσαμε, κεχαριτωμένε. Ο Αβραάμ φυσικά που δεν ήξερε ποια ήταν η ηρωίδα, που τον πέρασε για χριστουγεννιάτικο δέντρο και άρχισε να τον «στολίζει» στα καλά καθούμενα, χαμογέλασε και συνέχισε την πορεία του. Τι να πω, sugar. Για την ηλικία του, καλή και η... αδιαφορία του. Πρέπει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που δεν γνωρίζει την αγαπημένη μου. Παιδί είναι, θα μάθει...

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας στη συνέχεια άρχισε να πηγαίνει πότε από δω, πότε από κει. Δεν τη χωρούσε ο τόπος. Ξέρεις τι είναι να μην μπορεί να νικήσει η ομάδα σου αυτόν τον σωκρατικό που παρουσιάστηκε την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, πολυαγαπημένε; Σου σπάνε ή δεν σου σπάνε τα νεύρα μετά;

Για να δώσει λίγο ο νους της και να ξεχαστεί, έκανε έναν περίπατο από την αίθουσα Τύπου, όπου και έγινε η μοιραία συνάντηση. Εκεί ήταν και ο ήρωάς μας, ο οποίος ετοίμαζε το κείμενό που θα έστελνε στην εφημερίδα του. Μόλις τον είδε, τον πλησίασε για να ακούσει από εκείνον έναν καλό λόγο, για να ηρεμήσει. Ηθελε η χρυσή μου να παραδεχτεί κι αυτός ότι η φάση με τον Μάντζιο και τον Παπαδόπουλο ήταν πέναλτι.

Ελα, όμως, που εκείνος υποστήριξε ότι δεν ήταν. Τι το 'θελε ο χριστιανός; Δεν μπορούσε να κουνήσει απλώς το κεφάλι του καταφατικά ή, στη χειρότερη, να μασήσει μια τσίχλα δίχως ζάχαρη και να μην πει κουβέντα; Οπως καταλαβαίνεις, τον έτρωγε και του λόγου του ο καλοσχηματισμένος κατά τ' άλλα γλουτός του. Εμ, βέβαια. Βλέπεις τη φωτιά να 'ρχεται προς το μέρος σου και αντί να θυμηθείς τις στιγμές δόξας του Μπολτ και να την κάνεις με γοργά πηδηματάκια, ρίχνεις λάδι και κάνεις ταρζανιές; Ηθελές τα κι έπαθές τα, ακριβό μου αγόρι...

Αυτό ήταν, πιστέ μου αναγνώστη. Η πρωταγωνίστριά μας έγινε έξαλλη. Του είπε, και τι δεν του είπε. Δεν μπορώ να σου πω λεπτομέρειες, επειδή μέχρι και το χαρτί της εφημερίδας θα κοκκινίσει από την ντροπή του, θα σου κάνω μια σούμα όμως. Το συμπέρασμα των όσων του είπε είναι ότι αλλάζει γνώμη ανάλογα με το μέσο στο οποίο εργάζεται, ότι δεν είναι σοβαρό πράγμα αυτό, ότι θα έπρεπε να ντρέπεται κι άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Κουβέντα στην κουβέντα ο γνωστός δημοσιογράφος άρχισε να φορτώνει. Μέχρι που είδε και απόειδε και άρπαξε μια καρέκλα για να της τη φέρει στο κεφάλι. Για το καλό όλων μας, μια δύναμη από ψηλά τον συγκράτησε την τελευταία στιγμή και η καρέκλα δεν εκσφενδονίστηκε ποτέ προς τον γυναικείο στόχο. (Θύμισέ μου, dear, να πάρω τον Εφραίμ αύριο να μου κλείσει μια κατ' οίκον δέηση να ευχαριστήσω τον μεγαλοδύναμο για την παρέμβασή του στο 90' του αγώνα. Στο τσακ μάς γλίτωσε.)

Λίγα λεπτά μετά τα πνεύματα ηρέμησαν και το μόνο που είχε μείνει για να θυμίζει το συμβάν που προηγήθηκε ήταν η έκπληξη που είχε ζωγραφιστεί στα μάτια των υπόλοιπων δημοσιογράφων, που είχαν παρακολουθήσει τη σκηνή (σ.σ.: στην παραπάνω πρόταση υιοθέτησα τον τρόπο γραφής του Δασκαλόπουλου για να γίνει η περιγραφή πιο γλαφυρή, αλλά και για να τιμήσω τον Γιώργο, τον οποίο θεωρώ δάσκαλό μου. Θα κάνω τα πάντα για να του μοιάσω).

Δεν μπορώ να πάρω θέση, λατρεμένε αναγνώστη. Αγαπώ εξίσου κι εκείνη κι εκείνον. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι τα πουλάκια μου θα δώσουν τόπο στην οργή και θα τα ξαναβρούν μόλις περάσει λίγος καιρός. Τι διάολο; Εδώ τα βρήκε ο Τζίγκερ με τον Βγενόπουλο, η σχέση των οποίων είχε φτάσει σε χειρότερο σημείο, και δεν θα τα βρουν ο ήρωας και η ηρωίδα μου;

Κο-νές Καφέ

Αν οι οπαδοί της ΑΕΚ θέλουν να ζήσουν στιγμές ατέλειωτης ευχαρίστησης, ας ψήσουν τους μετόχους της ομάδας να πάρουν αυτόν τον παίκτη. Ο Κο-νές (ποιητική αδεία) Καφέ με την απόδοσή του στο γήπεδο, αν μη τι άλλο, θα τους κρατάει ξύπνιους στην κερκίδα. Καταλαβαίνει εύκολα, λοιπόν, κανείς τη χρησιμότητα της απόκτησής του.