Παραγωγή κοροϊδίας με ρυθμούς Σταχάνοφ...

Α, όλα κι όλα. Σφάλλουν όσοι νομίζουν ότι ο επιβληθείς σε ΗΠΑ και Ευρώπη «σοσιαλισμός για κερδοσκόπους» είναι η μοναδική ιδέα που αντιγράφει... κατά το δοκούν ο καπιταλισμός από το συνταγολόγιο της παλιάς ΕΣΣΔ. Εδώ κάποτε αντέγραψαν τον «σταχανοφισμό»!

Στις αρχές Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από το θάνατο του Αλεξέι Σταχάνοφ. Του Σοβιετικού ο οποίος το 1935 κατόρθωσε να εξορύξει 102 τόνους άνθρακα σε 5 ώρες και 45 λεπτά, μολονότι η νόρμα για αυτό το χρονικό διάστημα (μια βάρδια) ήταν επτά τόνοι. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η σοβιετική γραφειοκρατία μνημόνευε τον Σταχάνοφ κάθε φορά που φιλοδοξούσε να εντατικοποιήσει την εργασία ή να επιμηκύνει -σε κάποιους τομείς- τον εργάσιμο χρόνο. Ελα όμως που κάποια στιγμή ο «σταχανοφισμός» ενέπνευσε και τον καπιταλισμό.

Το 1967 η Αγγλία διερχόταν κάποια οικονομική κρίση. Κρίση της πλάκας, εάν συγκριθεί με ό,τι θα βίωνε ο δυτικός κόσμος από το 1973. Κρίση, όμως, αρκετή για να προκαλέσει ανησυχίες. Τον Ιανουάριο του 1968 πέντε Αγγλίδες εργαζόμενες αποφάσισαν να προσφέρουν, μέχρι νεωτέρας, μισή ώρα απλήρωτης δουλειάς μετά το πέρας του κανονικού ωραρίου τους. Ως συμβολή στην «ανόρθωση της οικονομίας». Η κυβέρνηση των Εργατικών του Ουίλσον άδραξε την ευκαιρία. Εκανε μεγάλη καμπάνια για να πείσει ότι η προσφορά υπερ-εργασίας ήταν ύψιστο εθνικό χρέος. Τούτη η βρετανική εκδοχή του «σταχανοφισμού» είχε όνομα: «I Am Backing Britain» («Στηρίζω τη Βρετανία»). Ως είθισται, το «εθνικό συμφέρον» ταυτίστηκε με το συμφέρον της οικονομικής ελίτ.

Σαράντα χρόνια αργότερα, η εκστρατεία «ΙΑΒΒ» ανασταίνεται σε παγκόσμια κλίμακα, με το τελευταίο «Β» να μην αφορά -μόνο- τη γηραιά Αλβιόνα. Τώρα έχουμε το «I am Backing Banks»! Με μια βασική «λεπτομέρεια». Τότε η αυταπάρνηση ήταν εθελοντική. Το '68 στην Αγγλία είχες το δικαίωμα να γίνεις κορόιδο οικειοθελώς. Το 2008 σε Ευρώπη και Αμερική δεν διαθέτεις δυνατότητα επιλογής. Για να μη λείψει, δε, από κανένα μαζοχιστή η ικανοποίηση να είναι... κορόιδο, «πέφτει χοντρό δούλεμα» στη διαδικασία παροχής «εξηγήσεων». Ξέρετε, εξηγήσεων για το «αναπόφευκτο» της αναγωγής μας σε «χαρωπές νοικοκυρούλες» (όπως έλεγε κάποτε κι ο Λ. Κύρκος), οι οποίες αναλαμβάνουν το «εθνικό χρέος» να πλέξουν τη φανέλα του φτωχού τραπεζίτη.

Το «δούλεμα» χοντραίνει διαρκώς. Θα πρέπει, τώρα, εμείς να δακρύσουμε από συγκίνηση, εάν οι τράπεζες μειώνουν κατά μία μονάδα το επιτόκιο της πιστωτικής κάρτας. Το ότι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται να υπερβαίνουν το εξωτραπεζικό επιτόκιο (10%), προφανώς είναι δευτερεύουσα παράμετρος. Σύμφωνα με μία ρήση, τίποτε δεν είναι παράνομο, εάν το αποφασίσουν 100 επιχειρηματίες. Σήμερα δεν είναι τίποτε παράνομο εάν το κάνουν τρεις- τέσσερις Τράπεζες. Λογική αναλογία.

Λίγο ακόμη και θα πιστέψουμε πως όλη αυτή η αντιπαράθεση του «μέσα ή έξω από το σχέδιο των 28 δισ.» αφορά γενικές διαφορές αντιλήψεων για το «οικονομικό γίγνεσθαι». Η ουσία, βεβαίως, είναι άλλη: η ένταξη στο σχέδιο εξασφαλίζει την αυτοτέλεια όλων των Τραπεζών κι αυτό δεν αρέσει σε όσους τραπεζίτες καλοβλέπουν εξαγορές και συγχωνεύσεις. Είπαμε, το «δούλεμα» δεν σταματά να χοντραίνει: ο Κ. Μητσοτάκης ζητεί να δεχθούμε ότι τα «κεκτημένα δικαιώματα δεν είναι ιερά κι απαραβίαστα». Να το αποκρυπτογραφήσουμε; Επειδή απέτυχε οικτρά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, του οποίου «πρύτανης» είναι ο Επίτιμος, χρειαζόμαστε ακόμη πιο κυνικό... νεοφιλελευθερισμό. Τι άλλο να «καταπιούμε», δηλαδή; Τη θυσία του 13ου μισθού; Τη θέσπιση φορολογίας και για τους απασχολούμενους των 500 ευρώ; Κι όταν οι φωστήρες της «ελεύθερης οικονομίας» μας πουν πως η «αγορά στενάζει διότι έχει πέσει κι άλλο η κατανάλωση», ποιο νέο αγοραίο παραμύθι θα κληθούμε να καταναλώσουμε; Οτι λύση είναι να δώσουμε άλλα 28 δισ. στους τύπους που διστάζουν να δεχθούν να μπει πλαφόν 500.000 στις ετήσιες αμοιβές τους;

Α, να κι ο Γιώργος ο Παπανδρέου στο «δούλεμα»: εντός Ελλάδας λέει πως πρέπει να τονωθούν οι δημόσιες επενδύσεις για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Στις Βρυξέλλες, συνομιλώντας με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζήτησε το εκ διαμέτρου αντίθετο: να παραμείνουν ακλόνητα τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτό θα πει σοσιαλιστική σταθερότητα...

Ρε μάγκες, τέτοια παραγωγή κοροϊδίας θα τη ζήλευε ο Σταχάνοφ και αμφιβάλλω αν θα την ανέχονταν οι πέντε Αγγλίδες «σταχανοβίστριες» του 1968...