H ιστορία με τα πέναλτι

Οι κανονισμοί του ποδοσφαίρου δεν μπορούν να αλλάξουν επειδή στην Ελλάδα παίζεται απατεωνίστικο ποδόσφαιρο. Η εφαρμογή όμως των κανονισμών μπορεί να αλλάξει και αν οι διαιτητές έπαιρναν όλοι την εντολή να τους εφαρμόζουν α λα ελληνικά, το ποδόσφαιρο θα ωφελείτο. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στον κανονισμό του πέναλτι.

Τη φάση μού την επισήμανε ο Κάρπετ. Στην οποία ο Γιάντσης έχει πάρει την μπάλα, κάνει το μπάσιμο και ενώ ο Γιάννης Κατσικογιάννης είναι κρεμασμένος στον σβέρκο του αρνείται να πέσει. Οι συμπαίκτες του, οι οπαδοί τού φωνάζουν «πέσε» και αυτός συνεχίζει. Στο πνεύμα του παιχνιδιού που λέει ότι στον Γιάντση αν υπάρχει βραβείο fair play του ΠΣΑΠ το παίρνει μαρς. Η ιστορία όμως του Γιάντση μπορεί να βοηθήσει σε κάτι ολόκληρο το ποδόσφαιρο. Να δώσει τα μέτρα τού τι είναι πέναλτι.

Πέναλτι στην Ελλάδα πρέπει να σφυρίζεται στις φάσεις που ο παίκτης αδιαμφισβήτητα δεν μπορεί να συνεχίσει την προσπάθειά του μετά την αντικανονική παρέμβαση του αντιπάλου. Επεμβαίνει αντικανονικά ο αμυντικός, αλλά ο επιθετικός που μπορεί να συνεχίσει όρθιος πέφτει; Δεν είναι πέναλτι. Ο επιθετικός πέφτει όπως και θα έπεφτε ακόμα και να έταζαν το Τσάμπιονς Λιγκ στην ομάδα του αν έμενε όρθιος; Το πέναλτι δίνεται; Οπως ο Τζουλιάνι καθάρισε το κέντρο της Νέας Υόρκης δείχνοντας μηδενική ανοχή στους παραβάτες, στους θεατρίνους των πτώσεων να υπάρξει ανάλογη ανοχή. Το επόμενο βήμα θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο για να βλέπουμε καθαρό ποδόσφαιρο.

Οταν ένας παίκτης πέφτει στην περιοχή ο διαιτητής να είναι υποχρεωμένος να δώσει είτε πέναλτι είτε κίτρινη κάρτα στον επιθετικό. Υποχρεωτικά το ένα από τα δύο. Για να σταματήσουν να εμφανίζονται φαινόμενα όπως αυτό της Τούμπας, που τέσσερις φορές παίκτες έπεσαν στην περιοχή επιδιώκοντας το πέναλτι. Τέσσερα πέναλτι, τέσσερις κάρτες ή οποιοσδήποτε συνδυασμός των δύο. Αλλά όχι το «παίζεται» που έδειχνε κάθε φορά ο ταλαίπωρος ο Παμπορίδης, έχοντας τον φόβο να δείξει κάρτα αλλά και την αίσθηση της ξεφτίλας τού να δώσει μία από τις φάσεις πέναλτι.

Εστω οριακά μια τέτοια κίνηση τυπικά καλύπτεται από τους κανονισμούς. Ουσιαστικά επιβάλλεται. Το θέατρο ανάβει την κερκίδα, εκβιάζει ψυχολογικά τον διαιτητή και κλέβει το ψωμί των αντιπάλων. Γιατί με τρία και τέσσερα πεσίματα στο ματς η εξέδρα βράζει, ο διαιτητής περιμένει τη φάση που θα μοιάζει με πέναλτι για να το δώσει και οι αντίπαλοι, αντί για το πριμ του νικητή, βρίσκονται ηττημένοι.

Το πόσο έχει εξαπλωθεί η ιστορία με τα πέναλτι αποδεικνύεται την τελευταία αγωνιστική. Στον Παναθηναϊκό μιλάνε για δύο πέναλτι. Εκεί όμως που η πεναλτολαγνεία ξέφυγε ήταν στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Πανιώνιο. Στο οποίο ο ΠΑΟΚ όχι μόνο διεκδίκησε τρία ακόμα πέναλτι εκτός από αυτό που πήρε, αλλά ο Μουσλίμοβιτς λάνσαρε και ένα νέο πέσιμο. Της «γόπας στο αγκίστρι», που ο παίκτης αφού πηδήξει στον αέρα αρχίζει να σπαρταράει. Μια ενδιαφέρουσα χορογραφία που στέκεται επάξια δίπλα στο «πατημένο γατάκι» του Καραγκούνη και του «μικρού επαίτη της Καλκούτα» που κάνει ο Ντιόγο και είναι μια παραλλαγή χορογραφίας πέναλτι που είχε λανσάρει ο Ντέμης.


Στη νηφάλια Λωζάννη ο υποτιθέμενος γιος του Σάββα συνέχιζε τον περίπατό του με τον Πλατινί. «Τεό», άρχισε να λέει ο Πλατινί. «Τεό, τα ντέρμπι είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Πραγματικά θα ήθελα να εκμεταλλευτώ την πρόσκληση του notre Savvas και να δούμε το κλασικό ελληνικό ντέρμπι. Αλλωστε και η Λωζάννη έχει τη δική της βία». Πράγματι στη διπλανή λιμνούλα δύο κύκνοι είχαν πλακωθεί στις γρήγορες με τους Ελβετούς αστυνομικούς να προσπαθούν να τους χωρίσουν. «Πράγματι, Μισέλ. Είναι κρίμα που δεν μπορέσαμε να πάμε στην Αθήνα για να απολαύσουμε το ντέρμπι με τον Σάββα». Ο πρίγκιπας του Λουξεμβούργου συνόδευσε τη φράση του με ένα στεναγμό ανακούφισης.

«Κόψε από το στενό που βγάζει στη Μαγούλα. Τους ξέρω πόσο ύπουλοι είναι και είναι κρυμμένοι παντού». Ο οδηγός του πούλμαν έστριψε το τιμόνι αριστερά και μπήκε στον πεζόδρομο. Ενα παιδάκι τρομαγμένο πήδηξε μέσα σε ένα παρτέρι. Ο οδηγός πάτησε φρένο. Ο Σάββας όρθιος δίπλα του κλότσησε το πόδι από το φρένο και με το δικό του πόδι πάτησε το γκάζι. «Μην τους αφήνεις να σε κοροϊδέψουν. Νόμιζες ότι είναι παιδάκι; Λάθος σου. Αυτός είναι ο σατανικός νάνος Midget 13. Ηθελε να μας παρασύρει να σταματήσουμε το πούλμαν για να μπορέσουν να επιτεθούν οι σύντροφοί του». Πίσω από το πούλμαν ακούστηκε μια ξεψυχισμένη κόρνα ενός παπιού. Ο Σάββας άρπαξε ένα παπούτσι, άνοιξε το παράθυρο και το πέταξε στο κεφάλι του οδηγού του παπιού. Το «ωχ» του οδηγού τη στιγμή που έπεφτε καλύφθηκε από το «σκράπατα» των σιδερικών του παπιού που σερνόντουσαν στην άσφαλτο. «Πάρε λίγο από το φάρμακό σου, Papi 13», φώναξε από το παράθυρο ο Σάββας. «Εσύ και οι 500 σύντροφοί σου που σε ακολουθούν δεν είσαστε ικανοί να σταματήσετε την «ερυθρόλευκη» στρατιά στον δρόμο προς το ΟΑΚΑ». Ο οδηγός βγήκε από τον πεζόδρομο του Ασπρόπυργου σπινάροντας πάνω στη γριά. Ο Σάββας πήγε να μιλήσει. «Δεν χρειάζεται, κύριε Σάββα. Το κατάλαβα αμέσως. Είναι η φοβερή Gria 13 που κυνηγάει τους Ολυμπιακούς από την εποχή που ο Ηλίας Ρωσσίδης ήταν αμούστακο αγόρι». «Σοβαρά;», απάντησε ο Σάββας. «Ούτε που την ήξερα τη γιαγιούλα».

Στο ΟΑΚΑ ο Ανδρέας Βγενόπουλος σταμάτησε να κουνάει τη σημαία. Ηταν έξαλλος με τον διπλανό του. «Μην ξεχνάς ότι είμαστε Παναθηναϊκοί, Αλέξανδρε. Είμαστε Παναθηναϊκοί και πρέπει να φερόμαστε σαν Παναθηναϊκοί». Ο Αλέξανδρος με αυθάδεια επανέλαβε. «Ρούλα, ρούλα, ρούλα, λα». «Αλέξανδρε, καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου. Καταλαβαίνω ότι με τη σημερινή διαιτησία δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μη βρίσεις. Μήπως θα μπορούσες όμως να μετριάσεις τις βρισιές; Θα σου ήταν μεγάλος κόπος να κόψεις το "λα" μετά το τελευταίο ρούλα;».

Μία σειρά πιο μπροστά ο Παύλος κρατούσε τον Θανάση να μην πηδήξει μέσα στο γήπεδο. «Ο Παναθηναϊκός είναι ενιαίος και αδιαίρετος, αλλά κάτι πρέπει να γίνει με τη διαιτησία. Ο Παναθηναϊκός είναι ενιαίος και αδιαίρετος, αλλά πρέπει να θωρακίσουν την ομάδα», φώναζε ο Θανάσης. «Ο Παναθηναϊκός είναι ενιαίος και αδιαίρετος», ξεκίνησε να απαντάει ο Παύλος. Ηξερε ότι τώρα πια δεν είχε νόημα να το λέει, αλλά από τα χρόνια που ο ίδιος και ο Θανάσης το επαναλάμβαναν τους είχε μείνει τικ. «Ο Παναθηναϊκός είναι ενιαίος και αδιαίρετος, Θανάση, αλλά ποιοι πρέπει να τον θωρακίσουν;». «Ο Πανειενκαδιαίρ», απάντησε για συντομία ο Θανάσης, «αλλά το είπαμε, Παύλο. Η διοίκηση πρέπει να τον θωρακίσει». «Η διοίκηση είμαστε εμείς, Θανάση», του θύμισε ο Παύλος. Και δάγκωσε το στόμα του. Είχε ξεχάσει να πει το «Ο Παναθηναϊκός είναι ενιαίος και αδιαίρετος». Ο Κώστας άρχισε να πληκτρολογεί. «Σε μια βραδιά που ο κόσμος του Παναθηναϊκού, ενιαίος και αδιαίρετος, έστελνε μήνυμα νίκης η παραφωνία ερχόταν...». Game over. Αλλά όχι ακριβώς. Η αγωνιστική συνεχιζόταν στο στούντιο της «Αθλητικής Κυριακής».

«Ρε γαμώτο, τού είπα να τη διαβάσει όλη. Γιατί δεν το έκανε; Τώρα εμείς θα πρέπει να τραβιόμαστε». Ηταν το διαφημιστικό break και ο Πουρουπουπού δεν μπορούσε να ησυχάσει. Η Αννα προσπάθησε να τον καλμάρει. «Ελα, ρε συ, Παύλο. Ηταν βέβαια παράλειψη, αλλά όχι και έγκλημα...». «Σε παρακαλώ, Αννα. Ξέρω τι λέω. Το ξέρω πώς σκέφτονται στον ΠΑΟΚ και για αυτό του είπα του Μήνου να τη διαβάσει όλη την ανακοίνωση της διοίκησης. Και τι πάει και κάνει αυτός; Υποτίθεται ότι τη διαβάζει όλη. Και τι αφήνει απέξω; Τα πιο σημαντικά... Τη διεύθυνση της ΠΑΕ και το φαξ. Ναι, Αννα, το φαξ! Και ξέρεις πόσο συντηρητικοί είναι στον ΠΑΟΚ. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα κολλάγανε γραμματόσημα στα γράμματα. Αννα, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι. Θα πω του Γιώργου να την ξαναδιαβάσει».


Kανένας τους όμως δεν είχε αναγνωρίσει τα σημάδια του τέλους. Τη φωτιά στην κερκίδα του ΟΑΚΑ. Είναι συμπτωματικό ότι τη φωτιά τη βάλανε με το που παραιτήθηκε ο Ντέμης; Και τώρα; Τώρα θα ζήσουμε την εποχή της βαρβαρότητας. Την εποχή του ρούλαλα, που όσο υπήρχε Ντέμης δεν είχε ακουστεί στο ΟΑΚΑ.