Aξίζει να τον βλέπεις!

Η τιμωρία για τον Γιώργο Καραγκούνη ήταν να βάλει το δεύτερο γκολ. Ετσι για να καταλάβει ότι οι μεγάλες ομάδες, όταν πετυχαίνουν ένα γκολ, δεν κάθονται πίσω για να κρατήσουν το 1-0. Ούτε περιμένουν μπας και βάλουν ένα δεύτερο γκολ με αντεπιθέσεις. Βγαίνουν μπροστά για να πρεσάρουν τον αντίπαλο, για να βάλουν και δεύτερο και τρίτο, ακόμα και τέταρτο γκολ. Γιατί οι νίκες του γκολ είναι αυτό που θυμούνται τα αουτσάιντερ για μια ζωή. Οι θρίαμβοι, όμως, με διαφορά είναι μόνο για τις μεγάλες ομάδες και τους πραγματικούς προπονητές. Οπως μεγάλη ομάδα μπορεί να γίνει ο Παναθηναϊκός, φτάνει να εμπιστευτεί τον πρώτο πραγματικό προπονητή που παίρνει στην ακμή της καριέρας του.

Ο Χενκ Τεν Κάτε είναι ο πρώτος προπονητής που έρχεται στην Ελλάδα και δίνει ουσία στο κλισέ «δεν είμαστε όμως προπονητές για να μπορούμε να λέμε τι πρέπει να κάνει η ομάδα». Ορισμένα πράγματα μπορεί να μην του βγαίνουν, όπως η χρησιμοποίηση του Αντρέας Ιβανσιτς στα αμυντικά χαφ. Ορισμένοι παίκτες έχουν δικαίωμα να νιώθουν προσβεβλημένοι από τον ποταμό των fuck του Ολλανδού. Μερικοί δημοσιογράφοι μπορούν να νιώθουν την αδικία της στήριξης που δίνεται στον Τεν Κάτε, που δεν είχε δοθεί στον Μουνιόθ ή στον Πεσέιρο. Αλλά όλα αυτά είναι υποσημειώσεις μπροστά στους τίτλους του κεφαλαίου του Τεν Κάτε. Οι οποίοι λένε ότι καιρός να ξεχάσουμε τα «τσούκου τσούκου ball», τα «έπη της Λισσαβώνας του Οτο Ρεχάγκελ» και το χασμουρητό αυτών των ματς που προσπαθούμε να λέμε ότι η Ευρώπη θαμπώθηκε, όταν είχε κλείσει τα μάτια από βαριεστημάρα. Οποιος γουστάρει το ποδόσφαιρο και όχι το κλοτσοσκούφι σκοπιμότητας δεν έχει παρά να αποκαλυφθεί στον προπονητή, που τα ματς του αξίζει να παρακολουθείς.

Ο θρίαμβος του Μπρέμεν δεν σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε την αχτύπητη ομάδα που θα κάνει τις νίκες κολιέ. Οπως η Μπρέμεν έριξε πέντε γκολ στη Χέρτα για να φάει τρία από τον Παναθηναϊκό, έτσι και ο Παναθηναϊκός μπορεί στο επόμενο ματς να χάσει από τον Ολυμπιακό ή από την Ανόρθωση. Η νίκη του Μπρέμεν το μόνο που είναι για τον Παναθηναϊκό αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα δείγμα δωρεάν αυτού που κάνει τους Ευρωπαίους φιλάθλους να πηγαίνουν στο γήπεδο. Jogo Bonito, entertaining football, schonnes fussbal, τι γλώσσα θα χρησιμοποιήσετε για να το πείτε είναι αδιάφορο. Απλώς δεν το γράφω στα ελληνικά «ωραίο ποδόσφαιρο» γιατί οι περισσότεροι δεν θα το καταλάβουν και οι μισοί από αυτούς που το κατάλαβαν θα αναρωτηθούν σε τι χρειάζεται. Οσοι όμως το καταλαβαίνουν, όσοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από συλλογή βαθμών μπορούν να εκτιμήσουν τη δουλειά του Χενκ Τεν Κάτε. Οσοι διαφωνούν και πιστεύουν ότι χαλάει την πιάτσα του ποδοσφαίρου του Ρεχάγκελ, δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να προσπαθούν να τον διώξουν.


Εάν είχα να αφήσω μια πνευματική κληρονομιά στην ανθρωπότητα, θα ήταν μια συμβουλή: μακριά από το «Ανάμεσα στους τοίχους» και δείτε το «Γόμορρα». Το δεύτερο και να μην το κάνετε πάλι θα ζήσετε, αλλά το πρώτο αν το δείτε κινδυνεύετε να πεθάνετε από βαριεστημάρα. Σέβομαι την άποψη των περισσότερων κριτικών κινηματογράφου που το βρήκαν αριστούργημα, αλλά κι αυτοί ας σεβαστούν τη γνώμη ενός σινεφιλάρα που ακόμα πηγαίνει σε περισσότερες από 70 ταινίες τον χρόνο και βλέπει καμιά διακοσαριά DVD σπίτι. Λοιπόν, η ταινία έχει όλα τα στοιχεία ώστε ένας προοδευτικός κριτικός να μην μπορεί να τη θάψει. Εχει μαύρους και αποίκους του Μαγκρέμπ καταπιεσμένους από το εκπαιδευτικό γαλλικό σύστημα, που δεν σέβεται τις ιδιαιτερότητές τους, έχει καθηγητές που όταν δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά καταφεύγουν στη δύναμη της θέσης τους και την κάμερα να κουνιέται για να πιάσουμε το νόημα ότι είναι κάτι σαν ντοκιμαντέρ. Μετά τα πρώτα 50 κουνήματα και τινάγματα, το νόημα ήταν σαφές. Οτι έκανες ένα από τα μεγάλα κινηματογραφικά λάθη της ζωής σου μπαίνοντας στην αίθουσα. Αν το υπουργείο βάλει μια κάμερα σε ένα λύκειο στο Μενίδι και ο λυκειάρχης υπογράψει το βίντεο σαν σκηνοθέτης, έχει την ίδια πιθανότητα να πάρει το βραβείο των Καννών όπως το «Ανάμεσα στους τοίχους». Αν βρείτε παλιά βίντεο της ΕΤ3 με δελτία καιρού για τους αγρότες, προτιμήστε τα.

Αντίθετα, το «Γόμορρα» είναι κανονική ταινία. Με αρχή, μέση, τέλος, άποψη, χαρακτήρες και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που δίνουν οι εργατικές πολυκατοικίες στη Νάπολη. Ενώ και το «Γόμμορα» είναι ντοκιμαντερίστικο, αλλά και επτά λεπτά μεγαλύτερο από το «Ανάμεσα στους τοίχους», νιώθεις ότι βλέπεις ταινία και δεν κάνεις το κοινωνικό αριστερό καθήκον σου βρίζοντας από τη βαρεμάρα σαν φαντάρος στη σκοπιά.

Οπως είναι φρικτά βαρετό να ακούς ή να διαβάζεις τις απόψεις των ντεμολάγνων και των ντεμομάχων. Με μόνιμη κατάληξη το «για να δούμε τώρα που έφυγε ο Ντέμης τι θα κάνουν οι επόμενοι» και το «έπρεπε να φτιάξει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια». Επειδή, λοιπόν, το να προσπαθήσεις να επιχειρηματολογήσεις σε τέτοια κολλήματα είναι μάταιο, μόνο ένα ερώτημα. Ο Ντέμης σκέφτηκε τους συνεργάτες του πριν παραιτηθεί; Οχι. Απ' το ραδιόφωνο το έμαθαν. Τρέχουν τώρα να το μαζέψουν; Από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα τρέχουν και δεν φτάνουν. Πείθει ο Ντέμης, που έχει ακούσει τα μύρια και τα όσα για τον ίδιο και την οικογένειά του σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, ότι παραιτήθηκε επειδή μια μερίδα των οπαδών αποδοκίμασε το γκολ του Μαϊστόροβιτς; Εμένα όχι… Η παραίτηση έρχεται και δένει με την απουσία του Νικολαΐδη στο ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Με το ένα πόδι εκτός ήταν, βρήκε τη δικαιολογία των αποδοκιμασιών και την έκανε. Τώρα αν έσωσε την ΑΕΚ ή αν μπορούσε να κάνει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης, σύμφωνα με όσους τον ξέρουν, πάνω απ' όλα σκέφτεται τι θέλει να κάνει. Και πράττει με γνώμονα πάντα το τι θέλει. Τώρα είχε αποφασίσει ότι θέλει να φύγει και να ασχοληθεί με τα ξενοδοχειακά, με τις συναυλίες ή ό,τι άλλο; Απ' τη στιγμή που το αποφάσισε ήταν θέμα χρόνου μέχρι να βρει κάποια δικαιολογία, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά να μπορεί να την πιστέψει και ο ίδιος για να αποχωρήσει. Εγιναν οι αποδοκιμασίες στο γκολ του Μαϊστόροβιτς και η δικαιολογία ήταν έτοιμη. Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, που λέει και η παροιμία. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Ενα μήνα ο πραγματικός γιος του Σάββα είχε να το λέει. «Και σήμερα ο πρόεδρος κατέβηκε στα γραφεία της Πλατείας Αλεξάνδρας». Το έλεγε και ήταν σαν να έβλεπες τη σκηνή. Τον Κόκκαλη να κατεβαίνει απ' το τρόλεϊ τραγουδώντας Σαββόπουλο. «Μια μέρα σαν κι αυτή να την τρώει τ' αφεντικό». Και να κατεβαίνει στην κόλαση του γραφείου. Τώρα, μία εβδομάδα πριν από το μεγαλύτερο ντέρμπι της χρονιάς, ο Σωκράτης Κόκκαλης σηκώνεται και φεύγει στην Αμερική. Ε, και λοιπόν; Πόσες δεκάδες φορές πριν από ντέρμπι δεν έχει γραφτεί «ο πρόεδρος κατέβηκε στο προπονητήριο του Ρέντη και μίλησε στους παίκτες»; Συνήθως το ρεπορτάζ ακολουθείται από την απάντηση των παικτών του Ολυμπιακού, που έρχεται πάντα διά στόματος Τζόρτζεβιτς. Και πάντα η επίσκεψη θεωρείται σημαντική. Δεν μπορούσε, λοιπόν, ο Κόκκαλης να αναβάλει το ταξίδι του για μία εβδομάδα για να εμψυχώσει τους παίκτες; Οπως φαίνεται, όχι.

Αντίθετα, το πρόβλημα του Θοδωρή Ζαγοράκη είναι ιδιαίτερο. Οπως ιδιαίτερος είναι και ο κόσμος του ΠΑΟΚ, που σε νοοτροπία είναι η ομάδα με τη μικρότερη διαφορά ανάμεσα στα επίσημα και τη «Θύρα 4». Ο Ζαγοράκης το βλέπει το πρόβλημα, ότι με τη συμπεριφορά του Καυτανζογλείου η χρονιά δεν βγαίνει. Αλλά επίσης το ξέρει. Ετσι και στριμώξει τους οργανωμένους, θα έχει αντιδράσεις μέχρι και από τα επίσημα.


Πρόβλημα θα έχουν και οι διαιτητές στα ματς του ΠΑΟΚ. Το διακόπτουν το ματς όταν ο κόσμος μπει στο γήπεδο; Κανονικά είναι υποχρεωμένοι, αλλά στην πράξη δύσκολα θα το κάνουν. Εχω, λοιπόν, να προτείνω έναν κανονισμό ειδικά για τον ΠΑΟΚ. Οταν οι οπαδοί μπαίνουν, το ματς να μη διακόπτεται, φτάνει να κάθονται πίσω από το τέρμα του ΠΑΟΚ.