Χαίρεται η Ελλάδα που 'χει τέτοια ομάδα...

Γράφει o Μιχάλης Τσαπίδης

Αλλά επειδή είναι λιγάκι απίθανο να χαίρεται η Ελλάδα γι' αυτό το ανεπανάληπτο 0-3 στη Βρέμη (όπως δεν χαιρόταν όλη η χώρα στο περσινό 1-3 του Ολυμπιακού), ας περιορίσουμε την απήχηση της μεγάλης νίκης του Παναθηναϊκού στο κοινό των «πρασίνων». Το οποίο καιρός ήταν να χαρεί σχεδόν 2,5 μήνες μετά την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή ήταν μέχρι χθες η τελευταία πραγματικά θετική επίδοση του ΠΑΟ. Η πιο πρόσφατη, που φάνταζε τόσο, μα τόσο μακρινή...

Καιρός ήταν να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι του προπονητή και των παικτών της ομάδας, που στο πρώτο ματς στους ομίλους έμειναν με το «αχ» και στο τρίτο με το «βαχ» (είχε μεσολαβήσει το «αχ-βαχ!» στην Κύπρο από την Ανόρθωση). Ειδικά να χαμογελάσει λίγο ο Τεν Κάτε, που χθες πήρε το αίμα του πίσω απ' όλους (μας) με το σοβαρό –δίχως ρηξικέλευθες ιδέες– στήσιμο και το ψύχραιμο κοουτσάρισμα, το οποίο είχε τη συμβολή του στη διαμόρφωση του τελικού σκορ.

Αν ψάχνουμε πρωταγωνιστές και μέσα στο τερέν σε αυτό το 0-3 υπάρχει πρόβλημα. Ενώπιον του ερωτήματος διαλέγεις το «Δεν Ξέρω / Δεν Απαντώ». Δεν ξέρεις ποιον να ξεχωρίσεις. Προσωπικά, ωστόσο, θα διαλέξω τέσσερις παίκτες για συγκεκριμένους λόγους.

Τον Αλέξανδρο Τζιόλη, που ίσως να ήταν ο κορυφαίος της αναμέτρησης και ο οποίος στη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν είδε την αυτοπεποίθησή του να τσαλακώνεται και την καριέρα του να συνεχίζεται κάπου εκτός Παιανίας (κι άλλος πήρε το αίμα του πίσω συνεπώς!).

Τον Σιμάο, που ανέλαβε το μαρκάρισμα του Ντέκο και δεν είχε καμία σχέση με την απόδοσή του στη βραδιά της πρεμιέρας απέναντι στον Ιμπραΐμοβιτς. Τότε, δηλαδή, που του «φορτώθηκε» η ευθύνη της ήττας.

Τον Μάντζιο, που όσο κι αν «χαϊδεύεται» με την μπάλα τόσο μπορεί να τη «χαϊδεύει». Κι όταν κάνει το δεύτερο μπορεί και να βάλει στη Βέρντερ τρία γκολ σε δύο ματς.

Και τον Γιώργο Καραγκούνη, που έχει ωριμάσει και είναι ο μοναδικός ο οποίος μπορεί να πετύχει γκολ σαν το χθεσινό.

(Τα σέβη μας προς όλους, πάντως).