Γιατί σερνόταν ο Ολυμπιακός

«Στο 30ό λεπτό ο Οσκαρ έχασε την κατοχή της μπάλας στα αριστερά. Ο Τσιάτσιος κατέβηκε με τον Οσκαρ να αδυνατεί να τον ανακόψει. Από τα αριστερά ο παίκτης του Διαγόρα έβγαλε μπαλιά-τρύπα στο κέντρο της άμυνας, στην πλάτη του Οσκαρ και του Οσκαρ, στα πόδια του Τριανταφύλλου που έμεινε μόνος στο κέντρο έξω από τη μεγάλη περιοχή του Ολυμπιακού. Εκμεταλλευόμενος την αβέβαιη έξοδο του Οσκαρ, ο Τριανταφύλλου πλάσαρε στο κέντρο της εστίας του Ολυμπιακού ισοφαρίζοντας το σκορ για τον Διαγόρα. Στο δεύτερο γκολ του Διαγόρα η ευθύνη του Οσκαρ που άφησε τον Τριανταφύλλου να πιάσει την κεφαλιά ανενόχλητος ήταν τόσο σαφής όσο κι εγκληματική». Επειδή ο Οσκαρ στον Ολυμπιακό είναι κάτι σαν τους Αμερικανούς για τον Διονύση Ελευθεράτο και ό,τι κακό κι αν συμβεί αυτός φταίει, πρώτα ξεκαθάρισα ότι και στα δύο γκολ που δέχτηκε ο Ολυμπιακός εκείνος είχε την ευθύνη. Επειδή, όμως, μπορεί και κάποιοι άλλοι –φυσικά πολύ λιγότερο– να φταίνε, ας δούμε και την ανοσκάρωτη άποψη γιατί ο Ολυμπιακός σερνόταν στη Ρόδο.

Η πιο σωστή φράση που έχω ακούσει για τον Ολυμπιακό είναι το «αν η κύρια αιτία που έχασε στη Θεσσαλονίκη από τον Αρη ήταν ότι ο Βαλβέρδε δεν είχε πάρει στην αποστολή τον Γιαννάκη τον Παπαδόπουλο, το πρόβλημα είναι μεγάλο». Την είπε βετεράνος παράγοντας και το νόημά της δεν ήταν μόνο το απλό «ο Ολυμπιακός δεν έχει αρκετό βάθος στον πάγκο για να μπορεί να χτυπάει όλα τα παιχνίδια». Το νόημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει αρκετούς υγιείς παίκτες για να χτυπάει όλα τα ματς, με τους δημοσιογράφους να καταλήγουν σε σουρεαλιστικά συμπεράσματα για την απουσία του Παπαδόπουλου. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι εν μέρει το βάθος στον πάγκο. Εν πολλοίς όμως στους ανεξιχνίαστους λόγους που οι παίκτες συνεχώς τραυματίζονται. Στον Ολυμπιακό κάθε αγωνιστική 6-8 παίκτες είτε δεν μπορούν να παίξουν είτε παίζουν αποδίδοντας ένα ποσοστό από τις δυνατότητές τους, επειδή προέρχονται από τραυματισμούς. Συμπτώσεις δεν υπάρχουν σε διάρκεια χρόνου παρά μόνο λάθη. Αλλά για την απαράδεκτη εμφάνιση του Ολυμπιακού στη Ρόδο υπεύθυνοι δεν ήταν μόνο οι τραυματισμοί.

Από εκεί και πέρα το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι η απόσταση στην αξία ανάμεσα στους βασικούς και τους αναπληρωματικούς. Καλός αναπληρωματικός είναι αυτός που αφαιρουμένων των δύο, τριών σούπερ σταρ μια ομάδας διεκδικεί τη θέση του βασικού έναντι κάθε άλλου. Αν αυτό ισχύει για τον Ντομί, τον Μενδρινό, τον Σίσιτς, τον Οσκαρ και τον Μήτρογλου απέναντι στους Λεονάρντο, Μπελούτσι, Γκαλέτι και Ντιόγο, εγώ είμαι χότζας. Και ένα τελευταίο: αξιέπαινη η διάθεση του Κοβάσεβιτς να αγωνίζεται σε όλο τον αγώνα, αλλά αξιεπαινότερη η απόφαση του Βαλβέρδε να μην του το επιτρέπει.


Ακολουθώντας το παράδειγμα των συναδέλφων τους στην ΑΕΚ που τίμησαν την απαίτηση του προπονητή τους να πάρουν «πέντε στα πέντε» ματς, οι παίκτες του Παναθηναϊκού ξεκίνησαν την πορεία του «3Χ3» που ζήτησε ο Νίκος Πατέρας χάνοντας το ματς του ΟΑΚΑ. Το γιατί δεν είναι τόσο δύσκολο να αναλυθεί.

Ανάμεσα στον Παναθηναϊκό του ανιψιού του «καβούρια» και τον σημερινό των διαδόχων του Αμπράμοβιτς ποιες είναι οι διαφορές; Ο Μουν ή ο Γκάμπριελ στα δεξιά. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα όταν παίζει και όπως παίζει στο κέντρο. Ο Μελίσσης που δεν έπαιζε και δεν υπάρχει σημαντικός λόγος για να παίζει. Ο Κλέιτον που παίζει κέντρο και μπροστά, αλλά μόνο όταν ο Τεν Κάτε τον βάζει. Ο Ρουκάβινα, ο Χριστουδουλόπουλος και ο Σόουζα στην επίθεση. Κι ο Τζόρβας που είχε δοθεί στον ΟΦΗ ενώ υπήρχε ο Γκαλίνοβιτς κάτω από τα δοκάρια. Με το χέρι στην καρδιά, υπάρχει ένας από τους προαναφερθέντες παίκτες, εξαιρουμένου πιθανόν του Σίλβα, που θα τους είχε πάρει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα έσπαγαν το ρεκόρ των διαρκείας της ΑΕΚ για να τους παρακολουθήσουν; Οποιος είπε «ναι», ας βγάλει το χέρι από την καρδιά, γιατί από τα ψέματα γίνονται οι ανακοπές.

Πρώτο, λοιπόν, συμπέρασμα: οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν γέμισαν φέτος το ΟΑΚΑ επειδή ήρθαν οι φοβεροί παίκτες, αλλά επειδή ήρθαν οι διάδοχοι του Βαρδινογιάννη. Επειδή ούτε ο Πατέρας ούτε ο Βγενόπουλος μπορούν να σκοράρουν και κυρίως να μην τρώνε γκολ, ο Παναθηναϊκός έχει τα αγωνιστικά προβλήματα που θα είχε με οποιαδήποτε διοίκηση. Μέχρι και χθες οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στήριξαν τη φετινή ομάδα, παρά τα αποτελέσματα που είναι χειρότερα από τις προηγούμενες σεζόν. Στο χθεσινό ματς όμως τα νεύρα έσπασαν, οι πρώτες αποδοκιμασίες ακούστηκαν και σε αυτά τα πράγματα είναι να μη γίνει η αρχή…

Τώρα στο θέμα του προπονητή. Ο Χενκ Τεν Κάτε θεωρείται μεγάλος tactician, αλλά παλιοχαρακτήρας που εύκολα μπορεί να τσακωθεί με παίκτες και συνεργάτες. Κανένα από τα μέχρι στιγμής προβλήματα του Παναθηναϊκού δεν έχει προκύψει από τσακωμό του Τεν Κάτε με παίκτες ή με τους συνεργάτες του στον Παναθηναϊκό. Οποιαδήποτε κριτική μπορεί να γίνει στην ικανότητα του ως κόουτς και όχι στον χαρακτήρα του.

Ως κόουτς το μεγαλύτερο λάθος που έχει κάνει ο Τεν Κάτε είναι ότι ακόμα πειραματίζεται με την ενδεκάδα. Ακόμα και αν οι παίκτες δεν τον ικανοποιούν με τις ικανότητές τους, ο Τεν Κάτε θα έπρεπε να είχε βρει τους 14-16 καλύτερους και να τους αναπληρώνει μόνο στην περίπτωση τραυματισμών ή τιμωριών. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι η μόνη ομάδα που μόνο τρεις παίκτες, ο Σιόντης, Παντίδος και ο Καρνέζης, μπορούν να νιώθουν bona fide αναπληρωματικοί.

Αφαιρουμένης όμως της αδυναμίας του Τεν Κάτε να στρώσει μια βασική ενδεκάδα, σε τι άλλο μπορεί να κατηγορηθεί ο κόουτς; Οτι δεν δίνει ευκαιρίες στους παίκτες; Οφθαλμοφανώς όχι. Οτι κάνει τρελά; Εκτός της χρησιμοποίησης του Ιβανσιτς στη θέση του αμυντικού χαφ με τον Πανθρακικό, τον οποίο ο Παναθηναϊκός νίκησε, περίεργα δεν έχει κάνει ο Τεν Κάτε.

Γιατί χάνει ο Παναθηναϊκός; Δεν υπάρχει παρά μία μέθοδος για να εξακριβωθεί. Τι άλλαξε στην άμυνα από πέρυσι στον Παναθηναϊκό; Η ηλικία του Γκούμα; Εχει κάποια βάση και θα είχε μεγαλύτερη αν ο Γκούμας ήταν βασικός. Η αμυντική λειτουργία της ομάδας, που περιλαμβάνει την κάλυψη από τους πλάγιους επιθετικούς και τα αμυντικά χαφ; Σίγουρα. Σε σχέση με άλλες χρονιές οι πλάγιοι επιθετικοί, στους οποίους περιλαμβάνεται φέτος μέχρι και ο Σαλπιγγίδης, δεν δίνουν βοήθειες στην άμυνα και τα δύο αμυντικά χαφ είναι λιγότερο αποτελεσματικά αμυντικά από το περσινό δίδυμο του Μάτος με τον Τζιόλη. Μόνο που όταν έδιναν τόσες βοήθειες στην άμυνα, αδυνατούσαν να βοηθήσουν στην επίθεση και ας μην ξεχνάμε τι άκουσε πέρυσι ο Πεσέιρο, ότι με Μάτος και Τζιόλη η μπάλα δεν κατεβαίνει και ο κόσμος έχει βαρεθεί να βλέπει τον Παναθηναϊκό να σταματάει στο ένα γκολ. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά; Η προφανής. Το κενό του Νασίφ Μορίς ποτέ δεν καλύφθηκε.

Πέρυσι ο Μορίς έκανε τη χειρότερη χρονιά του στον Παναθηναϊκό. Εκτός, όμως, της φόρμας, μια φήμη κλόνισε τη σχέση εμπιστοσύνης διοίκησης και παίκτη. Ο Μορίς πολύ καλά και απομακρύνθηκε. Πολύ κακά όμως δεν αντικαταστάθηκε. Γιατί ο Μορίς περισσότερο από στόπερ ήταν λίμπερο, κάνοντας αυτό που στο παρελθόν έκανε ο Χένρικσεν στον Παναθηναϊκό. Να καλύπτει τα λάθη των συμπαικτών του. Φέτος όποιος αμυντικός γκελάρει, το λάθος του πρέπει να καλυφθεί από τον Τζόρβα.

Μια και η κουβέντα ήρθε στα πρόσωπα, να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τον Κουτσιανικούλη. Λίγο περισσότερο από όσο εντυπωσιαζόμουν από τον Χάρη Παππά όταν έπαιζε στην Καλαμαριά. Γιατί τέτοιοι παίκτες είναι ταμάμ για ομάδες που παίζουν στις αντεπιθέσεις, αλλά στις μεγάλες ομάδες που αντιμετωπίζουν κλειστές άμυνες και οι επιθετικοί εκτός από ταχύτητα και τεχνική πρέπει να έχουν δύναμη, οι γρήγορες «κουβαρίστρες» δύσκολα πιάνουνε.

Και κάτι για την αυτοκτονία του ποδοσφαιριστή του Διαγόρα: είναι διαφορετικό να είσαι δημοσιογράφος-βαμπίρ και να χώνεις το μικρόφωνο στο στόμα της μάνας και του πατέρα για να ακουστεί το κλάμα και διαφορετικό να δίνεις το ρεπορτάζ ενός γεγονότος. Οποιος το έδωσε έκανε το δημοσιογραφικό καθήκον του. Οποιος δήλωσε συντετριμμένος για να δώσει το ρεπορτάζ, μπράβο του για τις ευαισθησίες που έχει, αλλά δεν κάνει για τη δουλειά.


Eτσι είναι το ρημάδι το επάγγελμα. Η μάνα σου να έχει πεθάνει, εσύ έχεις την υποχρέωση να κάνεις τη δουλειά σου. Και δεν το λέω θεωρητικά, αλλά το έκανα. Επίσης, οι ευαισθησίες... Το κέρατο το ραδιόφωνο δεν κάνει για ευαισθησίες. Γιατί όταν τα μπλέκεις καταλήγεις στο «καταλαβαίνω ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σημασία τέτοιες στιγμές και στο νούμερο 171 του δελτίου "2" στο ημίχρονο, "2" τελικό».