Το νόημα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940

«Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει, άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Τσουκαλής, που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι.

Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του. Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουν μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Επρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής. Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.

Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία. Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε "ΟΧΙ". Κι αυτό το "ΟΧΙ" το είπε πολύ ηρωικά, γι' αυτό κι εμείς το λέμε "το ηρωικό ΟΧΙ". Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά "ΟΧΙ" γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκαναν ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω "μαμά, πόσων χρόνων είσαι;", μου απαντάει "μήπως είδες το βετέξ της κουζίνας;". Και τότε όλοι οι Ελληνες βγήκαν έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήταν πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Ελληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον. Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι.

Ομως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξαναρθούν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο "Βίλατζ Σέντερ", γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!».

Εκθεση που γράφτηκε πέρυσι από μία πιτσιρίκα τρίτης δημοτικού σε σχολείο της Αθήνας.

Το ποδόσφαιρο έχει και φτωχούς

Στο πλουσιότερο πρωτάθλημα του κόσμου, σε αυτό της Πρέμιερσιπ, σχεδόν πάντα, το marketing αρέσκεται να προβάλλει εκείνες τις ειδήσεις που υπογραμμίζουν την παραγωγή πλούτου. Που τονίζουν τα πολλά χρήματα τα οποία μπαίνουν στα ταμεία των ομάδων και στις τσέπες ποδοσφαιριστών, παραγόντων και προπονητών. Τα πολλά χρήματα της πώλησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Σε ένα πρωτάθλημα όπου ο ποδοσφαιριστής με το ακριβότερο συμβόλαιο κερδίζει περίπου 210 χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα και ο πιο καλοπληρωμένος γενικός διευθυντής, ο Πίτερ Κένιον της Τσέλσι, κερδίζει γύρω στα 2,5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.

Σε ένα πρωτάθλημα που σημασία έχουν τα νούμερα και ιδιαίτερα εκείνα που έχουν πολλά μηδενικά. Είτε πρόκειται για πωλήσεις εισιτηρίων, είτε για φανέλες, είτε για clicks στους δικτυακούς τόπους των ομάδων. Σε ένα πρωτάθλημα που ο ποδοσφαιρικός ανταγωνισμός έχει ως στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών πολύ περισσότερο από το θέαμα. Και βέβαια, οι ειδήσεις που έχουν πολλά μηδενικά, αλλά αρνητική έννοια δεν προβάλλονται στην πρώτη γραμμή, αλλά περνάνε στις σελίδες του οικονομικού Τύπου. Ε, λοιπόν, στο πλουσιότερο πρωτάθλημα του κόσμου υπάρχουν και φτωχοί.

Οι οποίοι πάντα υπήρχαν, αλλά τελευταία και λόγω της οικονομικής κρίσης γίνονται «επίκαιροι». Τους ανακαλύπτουν δηλαδή τα media. Ετσι, στις περισσότερες αγγλικές εφημερίδες χθες δημοσιεύθηκαν τα συμπεράσματα μίας έρευνας που πραγματοποίησε μία μη κυβερνητική οργάνωση, η Fair Pay Network, που ιδρύθηκε το 1988 και έχει ως σκοπό την προάσπιση του δικαιώματος για ίσες αμοιβές. Σύμφωνα με τα πορίσματα αυτής της έρευνας, οι περισσότερες ομάδες κακοπληρώνουν τους υπαλλήλους. Και οι μεγαλύτεροι κακοπληρωτές είναι οι πιο πλούσιοι.

Τους ανθρώπους που καθαρίζουν το γήπεδο, που είναι υπεύθυνοι για το catering ή που μοιράζουν το match day program τους πληρώνουν με πολύ χαμηλότερη αμοιβή ανά ώρα από εκείνη που θεωρείται ικανοποιητική για την αντιμετώπιση του κόστους ζωής. Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Τότεναμ, Αρσεναλ δίνουν στους εργαζόμενους 5,52 λίρες την ώρα τη στιγμή κατά την οποία το αποδεκτό κόστος ζωής στο Λονδίνο εκτιμάται στα 7,45 για την πόλη του Λονδίνου και 6,80 έξω από αυτήν.

Από όλες τις ομάδες, μέχρι χθες, σχετική ανακοίνωση έβγαλε η Αρσεναλ, η οποία ανέφερε ότι όσοι αμείβονται με χαμηλές αμοιβές είναι ωρομίσθιοι. Από αυτούς που προσλαμβάνονται για το παιχνίδι και μόνο και φυσικά δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη και δεν κολλάνε ένσημα. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι του συλλόγου, σύμφωνα με την ανακοίνωση, πληρώνονται κανονικά. Ετσι γίνεται στον κόσμο των επιχειρήσεων. Οι οικονομίες γίνονται σε εκείνους που παίρνουν ψίχουλα και είναι αναλώσιμοι.

Η στήριξη από τους προέδρους

Στην πραγματικότητα του ελληνικού αθλητισμού και ιδιαίτερα εκείνου που ισχυρίζεται ότι είναι επαγγελματικός, μπορούν να συμβούν τα ακατονόμαστα. Ας πούμε, η Σούπερ Λίγκα δημιουργήθηκε για να βάλει τις βάσεις της συλλογικής διαπραγμάτευσης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και να οδηγήσει σε άλλη ταχύτητα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και από ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει, μόνο που η «άλλη» ταχύτητα είναι η όπισθεν.

Στο μπάσκετ, όπου δύο επιχειρηματίες ρίχνουν εκατομμύρια για την ενίσχυση των ομάδων τους -χωρίς να υπάρχει περίπτωση να τα πάρουν πίσω- η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού δύο φορές αρνήθηκε στην ομάδα της Καβάλας το δικαίωμα συμμετοχής της στο πρωτάθλημα και την τρίτη φορά της το επέτρεψε. Αν όλα αυτά δεν μαρτυρούν κάτι αρνητικό, ας πούμε, για να μη γράψω κάτι χειρότερο, τότε όλα βαίνουν καλώς.

Ο γκρεμός είναι μπροστά μας και κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει. Ευτυχώς που οι πρόεδροι των τριών μεγάλων του κέντρου από τις 25 Οκτωβρίου άρχισαν να στηρίζουν τους προπονητές των ομάδων τους. Που τους έφεραν για άλλον λόγο, αν θυμάμαι καλά.