Ο Ντέμης που νόμιζε πως είναι οι «Πυξ Λαξ»...

Παλιό ανέκδοτο, δημοφιλές στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ενωση: ο νέος ηγέτης της χώρας και του κόμματος πληροφορείται ότι ο προκάτοχός του έχει αφήσει ένα ντοσιέ για τον ίδιο. Το παραλαμβάνει. Το ντοσιέ περιέχει δύο επιστολές αριθμημένες «1» και «2» καθώς κι ένα λακωνικό σημείωμα: «Σύντροφε, όταν έρθεις σε δύσκολη θέση άνοιξε την πρώτη επιστολή. Αν τα βρεις ξανά σκούρα, άνοιξε τη δεύτερη».

Ο καιρός περνά, η σοβιετική οικονομία παρουσιάζει στασιμότητα, το πενταετές πλάνο παραγωγής δεν καλύπτεται. Το μισό Πολιτικό Γραφείο μουρμουρίζει. Ο ηγέτης ανοίγει την πρώτη επιστολή και διαβάζει μια συμβουλή: «Ρίξε σε μένα το φταίξιμο». Το κάνει. Διακηρύττει ότι παρέλαβε χάος. Για δύο χρόνια ουδείς τον επικρίνει. Οταν τα σύννεφα πυκνώνουν πάλι, ανοίγει τη δεύτερη επιστολή και διαβάζει τη νουθεσία: «Ετοίμασε δύο επιστολές για τον επόμενο».

Για τον Ντέμη Νικολαΐδη ίσχυσε και με το παραπάνω το ατού που αντιστοιχεί στη συμβουλή της πρώτης επιστολής: όχι μόνο ένα, αλλά κάμποσα πρώην αφεντικά της ΑΕΚ είναι ευάλωτα στην αιτίαση ότι τα έκαναν μπάχαλο -σε πολλά επίπεδα. Οι καταλυτικές συγκρίσεις με το παρελθόν, όμως, είναι σαν τις κολόνιες: γοητεύουν πολύ, αλλά ξεθυμαίνουν γρήγορα. Τα της δεύτερης επιστολής; Α, επ’ αυτού ο Ντ. Νικολαΐδης πρωτοτύπησε. Πήρε τον «τρίτο δρόμο» -για να θυμηθούμε τη σοσιαλδημοκρατική ορολογία. Δήλωσε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί και παρέμεινε έως ότου φύγει. Σαν να έγραψε δύο επιστολές: στην πρώτη «φεύγω», στη δεύτερη «όχι ακόμα».

Προανήγγειλε τον μελλοντικό αποχαιρετισμό του λες κι επρόκειτο για επιταγή που εξαργυρώνεται έπειτα από μήνες. Αυτού του είδους οι χρονικές αναντιστοιχίες είναι ανώδυνες, ίσως και συγκινητικές, σε άλλους τομείς. Φέρ’ ειπείν στην τέχνη: πολλοί θαυμαστές των «Πυξ Λαξ» έσπευδαν να τους δουν και να τους ακούσουν live, με ιδιαίτερη φόρτιση στον απόηχο της γνωστοποίησης της επικείμενης διάλυσης του συγκροτήματος. Οταν διοικείς, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Ακροβατώντας ανάμεσα στο «μένω» και το «φεύγω», ο Ντ. Νικολαΐδης έκανε μικρή προσφορά στον εαυτό του και μεγάλη ζημιά στην ΑΕΚ. Μείωσε κάπως την ένταση των εις βάρος του επικρίσεων καθώς το να τα βάζει η εξέδρα με κάποιον προσωρινό φαντάζει εν πολλοίς ανούσιο. Ταυτοχρόνως βύθισε την ομάδα –αλλά και τον Δώνη- στην ανασφάλεια και τη σπασμωδικότητα: η πρώτη φέρνει τη δεύτερη και οι δύο μαζί εν πολλοίς εξηγούν τραγωδίες όπως εκείνη του πρώτου μέρους του αγώνα με τη Λάρισα και της επανάληψης στη Φυλή. Εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι οι αιτίες τόσων και τέτοιων συμπτωμάτων παράλυσης πρέπει να αναζητηθούν στις –άκρως ενδιαφέρουσες, κατά τ’ άλλα– συζητήσεις για το 4-3-3 και το 4-4-2.

Υπάρχει φυσικά και η παραδοσιακή, εύκολη εξήγηση: «οι παίκτες είναι αδιάφοροι». Είμαι βέβαιος, μάλιστα, πως αν τις χοντράδες στον αγώνα της Φυλής δεν τις είχε χρεωθεί ο Αλεξόπουλος, αλλά –ας πούμε- ο Μαϊστόροβιτς, σήμερα θα διανύαμε την τρίτη ημέρα των καταιγιστικών αφορισμών σε βάρος των «ξένων μισθοφόρων που κοροϊδεύουν». Ξέρετε, σαν κι αυτά που κατά συρροή ακούγαμε για τον Αρη προτού η ομάδα του Ερνάντεθ επιβληθεί του Ολυμπιακού. Οσα αναθέματα κι αν «πέσουν», όμως, η διαφορά του «αδιάφορου» από τον «ανασφαλή» είναι αβυσσαλέα. Κάθε απόπειρα εξομοίωσης των δύο εννοιών είναι άδικη για τους παίκτες της ΑΕΚ. Ευθύνες; Ασφαλώς κι έχουν. Πολλές. Ο τελευταίος, όμως, που δικαιούται να τους κατσαδιάσει για αυτές είναι ο πρόεδρος που είπε ότι οδεύει προς την έξοδο, αλλά κάνει... τη χάρη να κοιτάει προς τα μέσα.

Αν κάτι αποκόμισε ο σύλλογος επί θητείας Νικολαΐδη αυτό ήταν η σιγουριά του «στρωμένου μαγαζιού» που δεν αγωνιά για το πώς θα ξημερώσει, ούτε γίνεται –από πάνω μέχρι κάτω- έρμαιο σεναρίων για ιδιοκτησιακό, μετόχους και... Τίγρεις. Το θετικό αυτό το αναίρεσε ο ίδιος ο κ. Νικολαΐδης. Ακόμα κι αν οι παίκτες παραπαίουν σε βαθμό ανεπίτρεπτο, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη η ευθύνη εκείνου που παρέδωσε την ομάδα στην αβεβαιότητα και την αστάθεια. Πολλοί είχαν αντιληφθεί ότι αυτές θα ήσαν οι συνέπειες, αλλά λίγοι το επεσήμαναν, τότε που ο πρόεδρος της «Ενωσης» ανακοίνωσε το «φεύγω μένοντας». Ε, τι να κάνουμε, οι παραδόσεις τηρούνται: ανέκαθεν η μεγάλη πλειονότητα των ΜΜΕ έκρινε τον πρόεδρο της ΑΕΚ με την ίδια «αυστηρότητα» που χαρακτήριζε τα σχόλια της «Pravda» για τον εκάστοτε σοβιετικό ηγέτη!