Ας μείνουμε για πάντα νέοι

Mε βαθιά συγκίνηση, είναι αλήθεια, πληροφορήθηκα ότι αυτές τις μέρες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ξεκίνησε στη Ρόδο το 2ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Αθλητικών Συντακτών με πλήθος καλεσμένων και πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων...

Ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον Γιάννη τον Δάρρα να εξηγεί τη σημαντικότητα του θεσμού, αναρωτήθηκα πώς διάολο μπορεί ένα συνέδριο να είναι κάτι τόσο σημαντικό, όταν ουδείς γνωρίζει πού διοργανώθηκε το πρώτο...

Οσο για το ποιος πληρώνει τον λογαριασμό, όπως πληροφορήθηκα υπάρχει ένα είδος ευγενικής χορηγίας από τις Αρχές του νησιού και μια συμβολή των χορηγών του ΠΣΑΤ -μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, ένα πολύ γνωστό αναψυκτικό που διευκολύνει την πέψη και φυσικά ο ΟΠΑΠ. Ποτέ χορηγοί δεν υπήρξαν πιο κατάλληλοι...

Τι είναι άλλωστε ο αθλητικός συντάκτης; Ενας τύπος που ενώ ρεύεται γιατί έχει πιει μια κόκα κόλα, παίρνει τηλέφωνο από το κινητό τον πράκτορά του να του παίξει ένα κουπόνι...

Σε ένα τέτοιο συνέδριο, που στο επίκεντρό του έχει τις νέες τεχνολογίες και την εφαρμογή τους στην πολύπαθη αθλητικογραφία, μία εκ των εισηγητών θα έπρεπε να είναι η γλυκιά Ντέπη Γκολεμά, ένα αληθινό βλαστάρι της αθλητικογραφίας, ένα μπουμπούκι που όπου να 'ναι θα ανθίσει, ένα κοριτσάκι γεμάτο όνειρα για το μέλλον, που, όπως συμβαίνει με όλους τους νέους, έτσι κι αλλιώς τής ανήκει.

Οχι, δεν τρελάθηκα. Απλώς διάβασα στο «Φως» του περασμένου Σαββάτου μια παρατήρηση της Ντέπης και κατάλαβα ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται (έστω και αρκετά χρόνια πριν...) για να μείνουν για πάντα νέοι. «Αρκετοί Ελληνες έχουμε επισκεφτεί την Πόλη», έγραψε. «Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία με τις αναμνήσεις τους. Οι μικρότεροι έχουμε δει τις ομορφιές της...».

Η Ντέπη μου νιώθει αυτή τη νεανική αύρα που τόσο ξεσηκώνει –ως σχεδόν συνομήλικος την καταλαβαίνω.

[Μη μου πει κάποιος ότι βαδίζει στο μονοπάτι των -ήντα και το ξέχασε ή ότι κρύβει επιμελώς το οφθαλμοφανές. Και εσύ, κακεντρεχή μου αναγνώστη, αν σε (ξε)φώναζε κάθε πρωί στο ράδιο «Ντεπούλα» ο Δήμος ο Βερύκιος, τζόβενο θα ένιωθες! Αν μάλιστα άκουγες και φράσεις του είδους «Ντεπούλα, όταν τα έπαιρνες ήταν καλά;» ή «Ντεπούλα, από εδώ και πέρα θα σε κυνηγάω όπου σε πετύχω...», θα άλλαζες μέχρι και ταυτότητα για να δηλώνεις είκοσι χρόνων...].

Είναι στιγμές, λατρεμένε αναγνώστη, που συνειδητοποιώ ότι οι αθλητικές εφημερίδες πραγματικά επιτελούν ένα σπουδαίο έργο. Διάβασα στο «Φως» την κριτική των παικτών του Ολυμπιακού μετά τον αγώνα με τον Αρη διά χειρός Γιώργου Δασκαλόπουλου και συγκλονίστηκα. Ο παιδευτικός χαρακτήρας των όσων γράφει ο Γιώργος, το ύφος και οι λόγιες εκφράσεις που χρησιμοποιεί με έκαναν να καταλάβω ότι δεν διάβαζα ένα ακόμα κείμενο -όπως αρχικά νόμιζα-, αλλά ένα πραγματικό αριστούργημα. Η ήττα του Ολυμπιακού δημιούργησε κρίση και η κρίση γέννησε τέχνη. Αληθινή, ατόφια, αυθεντική τέχνη.

Επειδή φαντάζομαι ότι νομίζεις πως υπερβάλλω, δεν μένει παρά να σου παρουσιάσω τα πειστήρια του αριστουργήματος. Γράφει ο καλός μου για τον Πάντο: «Αν όμως φτάσαμε στο σημείο να ομιλούμε και για απώλεια της γενναιοψυχίας του, του τσαμπουκά και της παροιμιώδους παλικαροσύνης του, τότε πρόκειται για αγωνιστικού τύπου έγκλημα καθοσιώσεως! Αυτός ο παίκτης που είδαμε να βολοδέρνει κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου περισσότερο σε παραζαλισμένο πουλερικό, παρά στον Πάντο που έγραψε σελίδες ηρωικής δόξας φορώντας τη ραβδωτή ασπροκόκκινη έφερνε».

Εχω ανατριχιάσει. Αν διάβαζα τυχαία το συγκεκριμένο απόσπασμα, χωρίς να ξέρω ότι έχει δημοσιευθεί στο «Φως», θα ορκιζόμουν ότι πρόκειται για την «Ωδή στον Σαλβαντόρ Νταλί-Πάντο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο Γιώργος είναι καταπληκτικός.

Για τον Ζεβλάκοφ γράφει: «Πού πήγε ο παλιός αγωνιστής και τολμητίας Πολωνός μπακ, δεν ξέρουμε». Μην παρασυρθείς από το ύφος του Γιώργου, dear, και πιστέψεις ότι ο σύντροφος Ζεβλάκοφ δεν εμφανίστηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» επειδή εκείνη την ώρα είχε πάει σε κάποια πορεία που οργάνωσε η συντρόφισσα Αλέκα...

Απλώς ο Δασκαλόπουλος στο έργο τέχνης του ακροβατεί ανάμεσα στον ρομαντισμό, τον λογισμό και την απορία. Είσαι νέος ακόμα, με τον καιρό θα μάθεις τον τρόπο γραφής του και θα συνηθίσεις. Το θέμα είναι να διαβάσεις κείμενο του Γιώργου μια φορά. Απαξ και το κάνεις, δεν ξεκολλάς. Θα θέλεις κι άλλο μετά...

Για τον Μπελούτσι: «Από ένα σημείο και μετά, ειδικά όσο η κλεψύδρα του χρόνου άδειαζε, ο Φερνάντο γινόταν συγκινητικός. Η τόλμη του άγγιζε τα όρια της αποκοτιάς και προσπαθούσε να κάνει τα πάντα. Εκοβε με πείσμα νίντζα και κατέβαζε με τέχνη χορευτή των Μπολσόι».

Εδώ ο Δασκαλόπουλος καταφέρνει να ενώσει δύο διαφορετικούς κόσμους, παρουσιάζοντας τον Μπελούτσι όπως πραγματικά είναι. Ενα κράμα μεγάλου χορευτή των Μπολσόι, όπως ο Σεργκέι Φιλίν για παράδειγμα, και πολεμιστή νίντζα που δεν τα παρατά ποτέ, ό,τι και αν γίνει. Αν ο Ζάχαβι διαβάζει «Φως», σήμερα κιόλας πρέπει να αλλάξει την τιμή του Μπελούτσι που έχει στο σάιτ του. Από τα 5 εκατ. ευρώ πρέπει να την ανεβάσει στα 15. Το λιγότερο...

Για τον Ντουντού: «Μόνο αφού έφαγε τις κλοτσιές του, όταν τόλμησε να πάρει έστω και περιορισμένης έκτασης αγωνιστικά ρίσκα, ευαισθητοποιήθηκαν οι χορδές της μαχητικότητας που αντήχησαν από γοητευτική μουσική στα τελευταία λεπτά. Το έχει το θράσος ο Βραζιλιάνος και δεν πρόκειται να δεθεί με τις πλατιές μάζες, όσο είναι προσηλωμένος στον κακώς εννοούμενο επαγγελματισμό».

Στο σημείο αυτό πιστεύω ότι ο Γιώργος Δασκαλόπουλος έφτασε στο peak της τέχνης του. Τη στιγμή που διάβαζα για τις χορδές της μαχητικότητας του Ντουντού, το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει. Αρχικά πίστεψα ότι μ' έπιασε πονοκέφαλος από τη μεγάλη μου προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω το μυστήριο που κρυβόταν πίσω από κάθε λέξη του Γιώργου...

Στη συνέχεια κατάλαβα ότι είχα παρασυρθεί τόσο πολύ από την περιγραφή, που άρχισα να ακούω ρυθμικές μελωδίες, οι οποίες προφανώς προέρχονταν από το υπερπέραν. Ηταν η ίδια γοητευτική μουσική που συνόδευε και τις κινήσεις του Ντουντού το βράδυ της Κυριακής στο «Κλεάνθης Βικελίδης» (αφού πρώτα έφαγε δυο-τρεις γρήγορες και αποφάσισε να γίνει πιο μαχητικός). Ηταν ένας ήχος, όπως εκείνος που ακουγόταν κάθε φορά που ο Γιώργος Κολτσίδας γλιστρούσε στο γρασίδι για να σταματήσει τον αντίπαλό του με ένα υπέροχο τάκλιν. Λίγο ακόμα θέλω και θα δακρύσω...

Αβραάμ Λίνκολν

Αυτός είναι ο ποδοσφαιριστής που τον Γενάρη θα απασχολήσει τον Ολυμπιακό. Ο Αβραάμ Λίνκολν. Μπορεί να παίξει στη μεσαία γραμμή, αφού διαθέτει βραζιλιάνικη φινέτσα, αλλά και στο κέντρο της άμυνας, γιατί, όταν χρειαστεί, τις ψιλές του τις ρίχνει. Ποιος Ντιόγο, dear; Συγκρίνεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον πρόεδρο των ΗΠΑ; Ελεος, δηλαδή...