Είναι να γελάει κανείς...

Φίλε αναγνώστη, αν ακούς από κάπου μακριά ένα γέλιο και αναρωτιέσαι από πού διάολο έρχεται, μην παιδεύεις το μυαλό σου. Από την Ισπανία ακούγεται και είναι του Νασίφ Μόρις. Διότι ο Νασίφ έφυγε επειδή ήταν γκελαδόρος κι έκανε τουλάχιστον μια σοβαρή γκάφα στο 90λεπτο. Τώρα, στην Ιβηρική, θα κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια ο άνθρωπος, βλέποντας να παίζουν παίκτες που κοντεύουν να σπάσουν κάθε ρεκόρ γκέλας, γκάφας, «όμας» και ασυνεννοησίας σε 5-6 αγώνες. Που δεν βάζουν τάκλιν όταν πρέπει και το βάζουν όταν ο τερματοφύλακας έχει ευθυγραμμιστεί με το σουτ του αντιπάλου. Που διώχνουν μόνιμα πάνω σε αντίπαλο. Που γλιστράνε στο ίσωμα. Που χάνουν τους παίκτες τους, αλλά χάνουν και τον ζωτικό χώρο στο κέντρο της άμυνας.

Το αστείο είναι ότι η ομάδα κάνει φάσεις αλλά δεν κερδίζει. Εχει ανάπτυξη, όχι μονόπατη αλλά κι από τις δυο πτέρυγες, δοκιμάζει κάθετες μπαλιές, έχει παίκτες που ξέρουν μπάλα και την καταθέτουν στο γρασίδι κι όχι απλώς στο βιογραφικό τους. Πέρυσι η ομάδα του Πεσέιρο κράταγε το «μηδέν» πίσω στα 4/5 του πρωταθλήματος και έβαζε γκολ με το... τουφέκι μπροστά. Φέτος οι φάσεις έρχονται, τα γκολ μπαίνουν, αλλά πίσω είναι... παιδική χαρά. Ισως η λύση να υπάρχει δανεική από το αμερικανικό ποδόσφαιρο, όπου άλλος κόουτς έχει την ευθύνη της άμυνας κι άλλος της επίθεσης. Κι ας αρχίσουμε να μετράμε το γήπεδο σε γιάρδες.

Ενα άλλο αισιόδοξο από τον αγώνα είναι ότι το 4-4-2, το οποίο λαχταρούσα να δω από την αρχή της σεζόν, λειτούργησε. Μεγαλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι σκόραραν και οι δύο επιθετικοί δεν υπάρχει. Μπορεί να μην πήγε στη λογική του ψηλού - κοντού, σύμφωνα με την οποία ο Μάντζιος θα έτρωγε το ξύλο και ο Σαλπιγγίδης θα έβρισκε τους ανοικτούς διαδρόμους, αλλά λειτούργησε. Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε κι άλλες δυάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά: τον Σόουζα με τον Σαλπιγγίδη, τον Μάντζιο με τον Ρουκάβινα, ακόμα και τον Σόουζα με τον Μάντζιο –πιο αργή αλλά ταυτόχρονα και πιο δυνατή στον αέρα επιθετική γραμμή. Το ότι το δεύτερο γκολ μπήκε στις καθυστερήσεις είναι τελείως συμπτωματικό. Τυχερός ο Παναθηναϊκός που το έβαλε τόσο αργά, αλλά πολύ άτυχος που δεν είχε βάλει 2-3 νωρίτερα.

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει την Τετάρτη στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη, αλλά η λογική λέει ότι ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει. Για το αμέσως επόμενο, όμως, με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Για την ακρίβεια, με τον τρόπο που παίζουν οι δύο ομάδες μιλάμε για πολλά γκολ ένθεν κι ένθεν, μόνο που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να βάλει περισσότερα από την «τρελοπαρέα» της Πλατείας. Κι είναι από τα ματς που δίνουν προβάδισμα για τον τίτλο σε όποιον κατακτήσει τη νίκη. Θα περάσει όμως κανείς; Η ΑΕΚ σκόνταψε, παρ' ότι που δεν είχε τότε ο Πανιώνιος ούτε Ρεκόμπα ούτε Εστογιάνοφ. Κι αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο διαφορετική θα ήταν η βαθμολογική συγκομιδή του Πανιωνίου, αν αυτοί οι παικταράδες έπαιζαν από την αρχή της χρονιάς. Θα μιλάγαμε για πρωτάθλημα σε άλλο επίπεδο, με Πανιώνιο και ΠΑΟΚ να δείχνουν ικανοί να σπάσουν το κατεστημένο των τριών (του εξής ενός, του Ολυμπιακού), όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά πρωταθλήματα του κόσμου. Οχι ότι θα γινόμασταν ξαφνικά σοβαρό πρωτάθλημα, αλλά τουλάχιστον θα γινόμασταν πιο όμορφο. Σαν τον Πανιώνιο, ένα πράγμα.