Με θράσος χιλιάδων ελεφάντων...

Ο Πίνι Γκέρσον μπορεί να είναι καλός προπονητής, μπορεί και όχι. Τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν, διότι δείχνουν έναν τεχνικό με σταθερή παρουσία στην κορυφογραμμή, με πολλά φάιναλ φορ, με ευρωπαϊκούς τίτλους. Οι αμφισβητίες επισημαίνουν ότι ο Πίνι είχε πάντοτε δίπλα του ικανότατους «ασίσταντ» (όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ), πίσω του ζάπλουτη και αδυσώπητη διοίκηση (ο Μιζράχι ανέκαθεν γνώριζε και χρησιμοποιούσε παρακαμπτήριες οδούς κάθε λογής…) και, πάνω απ' όλα, παίκτες παγκόσμιας κλάσης, από εκείνους που καλά καλά δεν χρειάζονται προπονητή και οδηγίες: Γιασικεβίτσιους, Πάρκερ, Βούιτσιτς και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός.

Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε ανάγκη από την ετυμηγορία των ιστορικών για να κρίνουμε τον Γκέρσον. Τον είδαμε ιδίοις όμμασι να παραλαμβάνει μια αξιόλογη ομάδα, η οποία απείχε ένα εύστοχο σουτ από το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, να τη μετατρέπει σε σωρό από συντρίμμια και να απολύεται κακήν κακώς. Ενας Χουάντε Ράμος του μπάσκετ, θα έλεγε ο πονεμένος οπαδός της Τότεναμ.

Ο Πίνι Γκέρσον είναι ένας άνθρωπος που έχτισε τον μύθο του πάνω στην παροιμιώδη του αυτοπεποίθηση, η οποία συχνά μετουσιώνεται σε θράσος χιλίων καρδιναλίων. Εννέα μήνες μετά την κλοτσηδόν αποπομπή του από τον Ολυμπιακό, η… πίκρα του Ισραηλινού ξεχείλισε και κυοφόρησε μια απίστευτη συνέντευξη, η οποία μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση και εξόργισε τους πάντες στο λιμάνι.

Ο Γκέρσον ισχυρίστηκε ότι τα αφεντικά του Ολυμπιακού έκαναν τις μεταγραφές των ξένων παικτών χωρίς να τον ρωτήσουν και ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος δεν ήθελε ούτε τον Γουντς ούτε το Ματσιγιάουσκας: «Το λάθος μου ήταν ότι δέχθηκα να τους κοουτσάρω». Αλήθεια, πώς άντεξε να εργαστεί υπό καθεστώς… προεδρικής δικτατορίας; Ζήτησε, λέει, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Φώτση. Προσπάθησε να δελεάσει τον Γιασικεβίτσιους, ενώ δεν τον ήθελε: «Τον ήθελε όμως ο πρόεδρος». Τα έβαλε και με τη διαιτησία: «Στους αγώνες με τον Παναθηναϊκό είχα 10 τοις εκατό πιθανότητες, μου το είχε πει και ο Κάτας».

Με άλλα λόγια, έφταιξαν οι πάντες για την αποτυχία του Ολυμπιακού, εκτός από τον ίδιο. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής δεν βρίσκω στις 700 λέξεις της αποδελτίωσης. Για το –προσωρινό ελπίζω– κατάντημα του Σχορτσανίτη δεν είχε το παραμικρό μερίδιο ευθύνης ο προπονητής, το πρόβλημα το είχε ο παίκτης και μόνο αυτός: «Ξεπέρασε το όριο των κιλών και έγινε σαν ιπτάμενος ελέφαντας. Υπάρχει ώρα για προπόνηση, ώρα για φαγητό, για σεξ, για διασκέδαση».

Οσο για τον διάδοχό του, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η γαλατική αβρότητα του Ισραηλινού ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του: «Εχει φιλοσοφία, την οποία πρέπει να δούμε στο τέλος στην Ευρώπη αν ταιριάζει στην ομάδα και αν μπορεί να πάρει πρωταθλήματα. Δεν είναι εθνικές ομάδες εδώ, υπάρχουν παίκτες που τους αρέσει κι άλλοι όχι». Προσπερνάει φυσικά το αποτέλεσμα της περσινής σεζόν, όταν ο Γιαννάκης έδωσε ταυτότητα στην ομάδα-συνονθύλευμα του Γκέρσον και την έφερε μισό βήμα μακριά από το φάιναλ φορ με «διπλό» στη Μόσχα. Χίλιοι καρδινάλιοι έγραψα πιο πάνω; Δέκα χιλιάδες γράψτε, για να είστε μέσα…

Ο Γκέρσον ξεχάστηκε στην Ελλάδα εν μια νυκτί. Η ανύπαρκτη κληρονομιά που άφησε πίσω του είναι η ιδανική απάντηση σε όσα απίθανα ισχυρίζεται. Καληνύχτα, κύριε Πίνι, και καλή τύχη.