Κερδισμένος ο ΠΑΟΚ που... ξεκουραζόταν!

Ηταν η αγωνιστική της Θεσσαλονίκης. Από τους «μεγάλους», κερδισμένη της Κυριακής αναδεικνύεται η ομάδα που αγωνίστηκε... Σάββατο. Ο ΠΑΟΚ. Ας μη βιαστεί κανείς να γνωματεύσει ότι κυοφορεί ημερομηνία λήξης –και μάλιστα στο εγγύς μέλλον– των ΠΑΟΚτσίδικων ονείρων για τίτλο τούτη η step by step λογική του Σάντος.

Δηλαδή, αυτό το «δένουμε τον γάιδαρό μας παίζοντας επιφυλακτικά και όταν νιώσουμε ότι... έχουμε για τα καλά κάποιο παιχνίδι, τότε ικανοποιούμε και το μάτι του κόσμου». Οσο το τέως ΠΟΚ θα χάνει βαθμούς είτε αναπάντεχα –όπως συνέβη χθες στο ΟΑΚΑ και τη Φυλή– είτε «εντός λογικής», οι ελπίδες θα ζουν και θα βασιλεύουν.

Ο Ερνάντεθ και ο Πεντράθα ασφαλώς πήραν βαθιές ανάσες, το ίδιο και οι ομάδες τους. Ισως ηχεί οξύμωρο, αλλά ο Ολυμπιακός, μολονότι είναι ο μοναδικός διεκδικητής του τίτλου που ηττήθηκε, έχει το δικαίωμα κάποιου «ουφ» ανακούφισης: υπό συνθήκες «φυσιολογικές», «κανονικές» –αν γίνονται δεκτές αυτές οι έννοιες στο ποδόσφαιρο– η ήττα στο «Κλ. Βικελίδης» θα είχε φέρει τον Παναθηναϊκό πολύ πιο κοντά του. Ως γνωστόν, έχει σημασία μεγάλη το αν επιτυγχάνεις ή αποτυγχάνεις σ' έναν αγώνα, αλλά εξίσου σημαντικό είναι το «πού». Σε πόσο δύσκολη –εκ προοιμίου– αναμέτρηση. Αυτό είναι άλλωστε το στοιχείο το οποίο, σε περιπτώσεις αποτυχίας, καθορίζει την ένταση της γκρίνιας την επόμενη ημέρα...

Οι γενικοί κανόνες, πάντως, παραμένουν ακλόνητοι: ο Ολυμπιακός για να νικήσει εκτός έδρας χρειάζεται ευχέλαιο, η αμυντική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού κυμαίνεται από το «προβληματικό» έως το «παιδαριώδες». Για την ΑΕΚ ο κανόνας μετατρέπεται επί τα χείρω: μέχρι χθες μιλούσαμε για ομάδα μπερδεμένη σε συστήματα και ιδέες, αλλά το 3-3 στη Φυλή (και κυρίως η... αμίμητη εξέλιξη του σκορ) μας υποχρεώνει να αναρωτηθούμε μήπως παρακολουθούμε, πλέον, συμπτώματα αγωνιστικής αποσύνθεσης της «Ενωσης».

Ο Αρης πραγματοποίησε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση. Νίκησε, μάλιστα, δίχως να δικαιωθούν όσοι πριν από την έναρξη του αγώνα στοιχημάτιζαν ότι «σύμμαχες» των γηπεδούχων θα αποδεικνύονταν οι ιδέες του Βαλβέρδε για την ενδεκάδα των «ερυθρολεύκων». Κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή απόδοση στο πρώτο ημίωρο: κατά τη διάρκειά του έτρεξε, πίεσε, δημιούργησε περισσότερες ευκαιρίες απ' όσες είχαν κάνει οι «ερυθρόλευκοι» σε... όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια τους στο φετινό πρωτάθλημα. Αν όμως Σηφάκης κράτησε το «μηδέν» πίσω, το σοβαρό λάθος του Πάντου στη φάση του 18' ήταν ο βασικότερος παράγοντας για τον οποίο πανηγύρισαν οι φίλοι του Αρη και ένιωσαν δικαιωμένοι οι οπαδοί του αιώνιου κλισέ περί «νόμου του ποδοσφαίρου».

Ο Αρης στη συνέχεια κινήθηκε όπως ακριβώς έπρεπε. Εκλεινε τους νευραλγικούς χώρους και «έβγαινε» μπροστά με ταχύτητα, σχέδιο, μυαλό. Εχασε τις ευκαιρίες για το 2-0 στο 44' με τον Κάλβο και στο 51' με τον Κόκε. Ακόμη κι όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να πιέζει εντονότερα και να απειλεί, οι γηπεδούχοι δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους στην καλή αντεπίθεση.

Το αμυντικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού έχει επισημανθεί περισσότερες φορές κι απ' όσες ακούγονται προσευχές σε κατηχητικά σχολεία. Δεν είναι όμως το μοναδικό: ακόμα κι όταν έχουν «στρωτή» κυκλοφορία της μπάλας, οι «πράσινοι» χωλαίνουν στον παράγοντα «ρυθμό». Σποραδικώς επιταχύνουν, δύσκολα προκαλούν «πελαγώματα» του αντιπάλου. Αν κάτι (ακόμη) μπορεί να επισημανθεί για την άμυνα του ΠΑΟ, αυτό έχει να κάνει με το «δις εξαμαρτείν» σε συνάρτηση με τον χρόνο. Σκεφθείτε τη φάση του 1-2: το να «μουδιάζει» έτσι σε δεύτερη συνεχή φάση μέσα σ' ένα λεπτό η άμυνα του «τριφυλλιού» είναι κάτι που μπορεί να αιτιολογηθεί στο «Μεάτσα», το «Μπερναμπέου» ή το «Καμπ Νόου» –και να δικαιολογηθεί μόνο εάν η Μίλαν, η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα (αντιστοίχως) έχουν πιάσει φοβερή απόδοση. Να συμβαίνει όμως στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον Ηρακλή (παρεμπιπτόντως, εξαιρετική η ιδέα του Πεντράθα να ρίξει στον αγώνα τον Μάρτος), ε, πάει πολύ. Αν μάλιστα σκεφθούμε ότι το χρονικό σημείο της ισοφάρισης του Ηρακλή (62') δεν συνιστούσε θηλιά στον λαιμό των «πρασίνων», τότε θα συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει το παραμικρό ελαφρυντικό για τον αμυντικό πανικό του ΠΑΟ. Το παραμικρό.