Της αγάπης μαχαιριά

Tο ότι ήταν ο συμπαθής Μερτεζάκερ με χέρια και με πόδια και ο Αλμέιδα στη συνέχεια οι δύο σκόρερ της Βέρντερ είναι συμπτωματικό. Θα μπορούσε να είναι ο Πιζάρο, αν δεν είχε αποχωρήσει τραυματίας. Ή ο Νάλντο σε μια στημένη μπαλιά. Αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, η απώλεια της νίκης δεν οφείλεται μονάχα στη διαιτητική αβλεψία ή την ατυχία με το δοκάρι του Σαλπιγγίδη, αλλά κυρίως στην τεράστια τρύπα στο κέντρο της άμυνας. Εκεί που όποιος έχει προδιαγραφές σημαιοφόρου ή παραστάτη σε σχολικές παρελάσεις περνάει μια βόλτα και κάνει τη δουλειά του. Διότι στο πρώτο γκολ, για παράδειγμα, αν είχε «καθαρίσει» κάποιος τη φάση, ο Μερτεζάκερ θα χρησιμοποιούσε το χέρι του μόνο για να φτιάξει τα μαλλιά του. Και στη δεύτερη, πολύ προτού φτάσουμε στη σέντρα και στον απελπιστικά αφύλακτο Αλμέιδα, έχει προηγηθεί τσουρουκοδιώξιμο στο ξεκίνημα της φάσης από δεξιά, όπως επιτίθενται οι Γερμανοί, που τους δίνει την μπάλα στο πιάτο, εκείνοι λένε «ντάνκεσεν», την πάνε αριστερά και κατόπιν στα δίχτυα.

Ωρα για δάκρυα, φυσικά, δεν είναι. Οχι διότι οι άνδρες δεν κλαίνε –κλαίνε και παρακλαίνε–, αλλά διότι δεν αλλάζει κάτι. Ο Σαριέγκι με τον Βύντρα όσο θα παίζουν θα κουμπώνουν σαν κουμπί τζιν παντελονιού με κουμπότρυπα από πουκάμισο, ο Σιμάο μπορεί να ξανάρθει μερικές ακόμα φορές στο κέντρο της άμυνας, ο Γκούμας θα ξαναπαίξει, ο Μελίσσης θα περιμένει τους αγώνες Κυπέλλου, ο Σιόντης κανέναν κατακλυσμό μπας και αποκλειστούν σπίτι τους όλοι οι υπόλοιποι στόπερ και πάρει μια ευκαιρία και κάπως έτσι θα κυλήσει το πράγμα μέχρι την επόμενη μεταγραφική περίοδο. Εκεί όλοι αυτοί που διαχειρίστηκαν τα 25 εκατομμύρια ευρώ των μεταγραφών αλλά και αυτοί που είπαν «είμαστε πλήρεις, μένουμε ως έχουμε», θα πρέπει όχι φυσικά να λογοδοτήσουν, αλλά να διορθώσουν. Δεν είναι κακό να παραδέχεσαι το λάθος σου. Κακό είναι να μην κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα πράγματα από εγωισμό. Και επειδή όλοι την πέφτουν στον Κώστα Αντωνίου, ας πάρει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί κι ο κόουτς. Που δεν επέμεινε για την απόκτηση στόπερ. Ή που δεν έχει χρησιμοποιήσει όλους αυτούς που έχει στο ρόστερ, μια και πιστεύει ότι η ομάδα είναι κομπλέ.

Μιλώντας για τον Τεν Κάτε, ας μην του χρεώνουμε μονάχα λάθη. Ας του πιστώσουμε και τα σωστά που έκανε. Η ομάδα έπαιξε καλά, είχε υπομονή, είχε πλάνο δράσης, είχε επιλογές, είχε πατέντες (όπως ο Ιβανσιτς αριστερό μπακ), είχε τόλμη στις αλλαγές και διάθεση να κερδίσει παίζοντας μπάλα και όχι κακοποιώντας το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν τόσο κακή η Βέρντερ όσο την είδαμε. Ο Παναθηναϊκός την έκανε να φαίνεται τόσο δύσκαμπτη, χωρίς αυτοματισμούς, χωρίς να κρύβει την μπάλα. Ο Ντιέγκο μπορεί να ήταν ανόρεκτος, αλλά φρόντιζαν γι' αυτό ο Σιμάο με τον Ζιλμπέρτο, που τους έβρισκε μπροστά του όπου και να πήγαινε. Ολα αυτά είναι έργο Τεν Κάτε.

Για το τέλος, ειδική αναφορά σε δύο παίκτες. Ο πρώτος είναι αυτός που ξέρει μπάλα όσο λίγοι, αλλά συνήθως παίζει πιο αδιάφορα από τους περισσότερους, ο Βαγγέλης Μάντζιος. Τα δύο γκολ του είναι συνδυασμός κλάσης και τύχης. Οι περίπατοί του, όμως, στις γραμμές του πλαγίου άουτ είναι συνδυασμός μυαλού και κακών συνηθειών που κουβαλάει χρόνια. Είθε αυτά τα γκολ να τον κάνουν να σκεφτεί πιο σοβαρά τον φετινό του ρόλο στην ομάδα και να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τον Σόουζα των 3,5 εκατομμυρίων ευρώ. Ο δεύτερος είναι ο Αλέξανδρος Τζόρβας. Πρώτη φορά βλέπω τερματοφύλακα μέσα σε τρία παιχνίδια να δείχνει σαν να παίζει βασικός τρία χρόνια. Ξέρει να τοποθετείται, έχει καλά ρεφλέξ και μπορεί να κουμαντάρει τους αμυντικούς. Μια παράκληση μόνο στους προπονητές τερματοφυλάκων της ομάδας: βοηθήστε τον να βελτιώσει τις εξόδους, όπως βοηθήσατε κάποτε τον Νικοπολίδη, ώστε να μην αφήνει τους αμυντικούς να καθαρίζουν τις μπαλιές γύρω από τη μικρή περιοχή του. Αφού εκείνοι δεν μπορούν να το κάνουν, ας το κάνει τουλάχιστον ο Αλεξ.