Η επιστροφή του «Μανόλο»

Θα μπορούσε να ήταν Σουηδία - Αυστρία. Θα μπορούσε να ήταν Μπαρμπάντος - Σουρινάμ. Ακόμα κι αν ήταν ματς από το παιδικό πρωτάθλημα του Μπενίν, το διψήφιο νούμερο ήταν εξασφαλισμένο από τη στιγμή που το σχόλιο θα έκανε ο Μανώλης Μαυρομάτης. Ποτέ η τηλεθέαση ενός αγώνα ποδοσφαίρου δεν βασίστηκε στο σπικάζ όσο στο ματς του Βελγίου με την Ισπανία με την έπειτα από πολλά χρόνια εμφάνιση του «Μανόλο». «Κλείστε την εικόνα και αφήστε μόνο τον ήχο», όπως είχε πει στο παρελθόν ο Β.Σ.

Πόσοι το έχουν καταφέρει; Ελάχιστοι και όλοι ήταν σούπερ σταρ. Ο Σάμιουελ Γκόλντουιν, που η πρωτότυπη προσέγγισή του στην αγγλική γλώσσα έδωσε φράσεις όπως το «include me out» και τον όρο «γκολντουινίσμ». Ο Κώστας Καραμανλής με τις διασκέψεις στο «σαμουνί». Και ο Μανώλης Μαυρομάτης με τα «σουτ-τηλέφωνα», τους «δίδυμους αδελφούς Ντε Μπουρ και Ντε Μπερ», τους «τέσσερις γιγάντιους νάνους» της έναρξης του Μουντιάλ στη Γαλλία, τις «πέντε φυλές της Γης, που τα χρώματά τους, μαύρο, κόκκινο, κίτρινο, μπλε και μαύρο, απεικονίζονται στους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους». Μόνο η αγγλική έκφραση larger then life μπορεί να αποδώσει την προσωπικότητα του «Μανόλο», που τους θρύλους του διηγούνται άνθρωποι που όταν τα γεγονότα είχαν συμβεί δεν είχαν γεννηθεί. Μιλώντας τηλεφωνικά χθες το απόγευμα με τον «Μανόλο» κατάλαβα πόσο επαρχιακό έχει γίνει το αθλητικό ρεπορτάζ από την αποφράδα μέρα που έφυγε για τις Βρυξέλλες.

Είμαι βέβαιος ότι και ο Σωτηρακόπουλος και ο Σπυρόπουλος και ο Βερνίκος, ακόμα και ο Πουρουπουπού, έχουν βρεθεί κοντά στα κέντρα εξουσίας. Μόνο, όμως, ο Μανώλης Μαυρομάτης μπορούσε να διηγηθεί μια ιστορία και να καταλάβεις ότι δεν ήταν εκεί που έπαιρναν τις αποφάσεις, αλλά τον είχαν φωνάξει για να τις απαθανατίσει, αφού θα ήταν σαν να μην είχαν γίνει αν απουσίαζε. «Ναι, αγοράκι μου. Ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης μιλούσε με τον Γιόζεπ Μπλάτερ στην καμπάνα του Αστέρα». «Και τι έλεγαν, Μανώλη;». «Οτι το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ». «Και πού βρισκόσουν, Μανώλη;». «Χα, χα, χα. Υπάρχουν και μερικά μυστικά του επαγγέλματος, αγόρι μου…». Συνομιλία στο ραδιόφωνο περίπου πριν από οκτώ χρόνια. Και πού βρισκόταν; Είχε σκάψει λαγούμι κάτω από την καμπάνα; Είχε σκαρφαλώσει στην οροφή; Μυστικά του επαγγέλματος, αγοράκι μου… Πιο δύσκολα κι απ' το να ξέρεις τι ώρα βγαίνει η φρέσκια τυρόπιτα στη Λυκόβρυση, η αγαπημένη παραγγελία του «Μανόλο» στο αγαπημένο του μαγαζί.

«Σκοπεύεις να επιστρέψεις, Μανώλη;». Η απάντηση ήρθε με ένα διπλωματικό γέλιο. Να γυρίσει, αλλά γιατί; Για να πάρει το αθλητικό της ΕΡΤ; Θα ήταν σαν ο Κώστας Καραμανλής να επέστρεφε το 1974 για να αναλάβει το Υπουργείο Αιγαίου. Για να αναλάβει ολόκληρη την ΕΡΤ; Κάπως καλύτερο, αλλά όχι αρκετό. Για να αναλάβει τη θέση του Θοδωρή Ρoυσόπουλου και να βγάλει την κυβέρνηση απ' το αδιέξοδο; Πορτοκάλι, πορτοκάλι και αν υπάρχει φως στο τούνελ για τον Καραμανλή, έρχεται από τα Βορειοδυτικά, από τις Βρυξέλλες.


Tίποτα δεν άλλαξε μετά την ήττα της Εθνικής από την Ελβετία. Η Ελλάδα παραμένει το φαβορί του ομίλου. Oπως θα ήταν με όποιον προπονητή, όποιους παίκτες σε κάθε στιγμή της ιστορίας της. Ακόμα και στις χειρότερες μέρες του ελληνικού ποδοσφαίρου ήμασταν ισάξιοι με την Ελβετία και ανώτεροι του Ισραήλ και του Λουξεμβούργου. Μολδαβία και Λετονία δεν υπήρχαν, αλλά και τώρα που υπάρχουν δεν νομίζω ότι είναι τα φόβητρα της Ευρώπης. Το να προκριθεί η Ελλάδα στα τελικά του Μουντιάλ θα είναι επιτυχία, όχι όμως και κατόρθωμα. Η αξία του αντιπάλου και η σημασία του αγώνα ορίζουν το μέγεθος της νίκης. Αν υπάρχει αντίρρηση, τότε η νίκη επί της Ισπανίας στα προκριματικά του Euro, ο τελικός με την Πορτογαλία στη Λισσαβώνα και η νίκη επί της Λετονίας έχουν την ίδια αξία. Μετά την Πορτογαλία ανάθεμα κι αν κερδίσαμε ένα ματς όχι που να είμαστε αουτσάιντερ, αλλά έστω με ισάξια ομάδα. Μετά την Πορτογαλία έχουμε αλαλιάσει κάθε πρώην σοβιετική δημοκρατία και δορυφόρο, έχουμε χάσει από κάθε ισχυρό ή μεσαίο αντίπαλο και το μόνο ματς που μπορούμε να πούμε ότι το κερδίσαμε από τη θέση του αουτσάιντερ ήταν με την Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη. Φυσικά, οι νίκες επί των μικρών ευρωπαϊκών ομάδων είναι σημαντικές, μια και βλέπουμε τι ζημιές κάνουν στις μεγάλες. Είναι, όμως, σημαντικές όταν συνοδεύονται από νίκες επί των μεγάλων ομάδων και αυτό μας έχει τελειώσει. Οχι ότι στο παρελθόν ήμαστε το φόβητρο των μεγάλων της Ευρώπης, αλλά αυτή τη στιγμή η Εθνική Ελλάδας μοιάζει να επέστρεψε στα γράδα της. Και σε ορισμένα σημεία κάτω από τα γράδα του παρελθόντος.

Πρώτον, με το θάρρος της Ομοσπονδίας να εκφράζει τη γνώμη της. Χθες στο ρεπορτάζ μετά το ματς γραφόταν ότι «εκνευρισμένοι ήταν άνθρωποι της ΕΠΟ με τη διαιτησία και με το ακυρωθέν γκολ του δεύτερου ημιχρόνου». Ετσι και η γραμμή περνάει στον κόσμο -«οι διαιτητές μας αδικήσανε»- και καμία ευθύνη δεν υπάρχει, μια και μέχρι σήμερα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να λέγεται «άνθρωπος της ΕΠΟ». Και μην πει κανείς ότι η πηγή έχει δικαίωμα να διατηρεί την ανωνυμία της. Πηγή λέγεται κάποιος που δίνει μια εμπιστευτική πληροφορία και αναγκάζεται να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Αποψη πηγής» που να μην έχει κάποιο καυτό στοιχείο τύπου «επειδή ο Κανταλέχο είναι όργανο του τάδε» είναι ελληνική εφεύρεση.

Αλλά πες ότι αυτό το παρανοϊκό για κάθε άλλη χώρα με τα «λέγανε στον Ρέντη» και τα «ανησυχούσανε στην Παιανία» έχει γίνει πρακτική. Το να αλλάζουν, όμως, τις δηλώσεις σε επίσημο site της Ομοσπονδίας είναι ροκ. Παραθέτω τις δηλώσεις του Οτο Ρεχάγκελ όπως δημοσιεύτηκαν στη «SportDay» και το site της ΕΠΟ. «Σήμερα η ομάδα μας πάλεψε πολύ. Σε πολύ κρίσιμα σημεία δεχθήκαμε δύο γκολ. Το πέναλτι δεν έπρεπε να το δώσει. Δεν υπήρχε κίνδυνος στη συγκεκριμένη φάση, όταν πήγαν δύο παίκτες πάνω στην μπάλα…». Αυτά στη «SportDay». Τώρα η κατά ΕΠΟ βερσιόν των δηλώσεων. «Η ομάδα πάλεψε πολύ, όμως δέχθηκε τα γκολ από την Ελβετία σε καθοριστικά σημεία. Στη φάση του πέναλτι δεν υπήρχε κίνδυνος εκ μέρους του αντιπάλου και ήταν μια ατυχής στιγμή για εμάς». Βλέπετε ο Ρεχάγκελ να αμφισβητεί κάπου το πέναλτι; Διαβάζετε κάπου ότι ο Κανταλέχο δεν έπρεπε να το δώσει; Επίσης, στις δηλώσεις πουθενά δεν αναφέρεται το «αποσπάσματα δηλώσεων Ρεχάγκελ», το αγγλικό «excerpts», ώστε να δικαιολογείται η «σιδερωμένη» έκδοσή τους στο επίσημο site.

Την προπονητική εμφάνιση του Οτο Ρεχάγκελ τη βρίσκω αξιοπρεπή. Εκτός αν αρχίσουμε να ξαναφωνάζουμε γιατί δεν καλεί στην Εθνική τον Στολτίδη, δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλοί παίκτες που αδικούνται από τις κλήσεις του Γερμανού. Ο Παπασταθόπουλος και ο Νίνης είναι αναπληρωματικοί στην Τζένοα και τον Παναθηναϊκό και εκτός αν η Εθνική πρέπει να γίνει η ομάδα που θα αποκτήσουν εμπειρίες, ο παροπλισμός τους δικαιολογείται. Ο Σπυρόπουλος μπορεί πράγματι να πάρει τη θέση αριστερά, αλλά μέχρις εκεί. Το να μπει ο Σαλπιγγίδης ή να μπει ο Γκέκας είναι ακριβώς το ίδιο και εξαρτάται από τη φόρμα τους. Οσο για το κοουτσάρισμα της ομάδας, να θέσω το ερώτημα διαφορετικά. Αν υποθετικά ο Χίτζφελντ κοουτσάριζε την Ελλάδα, νομίζετε ότι η ομάδα θα είχε παίξει καλύτερη μπάλα; Προσωπικά αμφιβάλλω.

Στους παίκτες αυτό που μετράει κανείς είναι η διάθεση και σχεδόν όλοι μπορούν να θυμούνται το ματς με ψηλά το κεφάλι. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος υστέρησε στη φάση του δεύτερου γκολ, ο Μπασινάς έδειξε ότι για την ώρα μπορεί μόνο να περπατάει, ο Γκέκας βγαίνει συνεχώς οφσάιντ επειδή έχει χάσει το πέταγμά του και κλέβει πόντους και ο Κατσουράνης δείχνει έλλειψη εκρηκτικότητας, αλλά όλοι τουλάχιστον έδειξαν να προσπαθούν ομαδικά. Μοναδική παραφωνία, ο Σαμαράς, που δείχνει να πάσχει από «προϊόντα σισισμό». Την ποδοσφαιρική ασθένεια του Σίσιτς, που είναι μια χαρά παίκτης, αλλά καταστρέφει τις προσπάθειές του πιστεύοντας ότι είναι δυο χαρές.


Και μια απορία. Οταν βάζει το γκολ ο Αγγελος Χαριστέας σε ποιους στο διάολο τρέχει με το δάχτυλο στο στόμα; Στους Ελβετούς οπαδούς; Υπερβολή. Στους Ελληνες οπαδούς; Γιατί, τι φωνάζανε και τους έδειξε ότι έπρεπε να σκάσουν; Εκτός αν πρώτα το έκανε και μετά σκέφτηκε γιατί το έκανε και ασχολούμαι τζάμπα.