Οι ευχές είναι τσάμπα

Mε ποιον τρόπο προστάτεψε η ΠΑΕ τον παίκτη, όταν σχετικοί και άσχετοι πετούσαν λάσπη στον ανεμιστήρα σχετικά με το χαμένο πέναλτι του Παπαδόπουλου στο Καραϊσκάκη; Με κανέναν. Οπως με κανέναν τρόπο δεν είχαν επιβεβαιώσει ή διαψεύσει τις ιστορίες σχετικά με τη συμφωνία Ολυμπιακού - Νικοπολίδη αρκετό καιρό πριν τελειώσει το συμβόλαιό του. Απλώς ο παίκτης μπήκε στο ψυγείο, πήρε Euro το 2004 και μετά πήγε στο λιμάνι. Με άλλα λόγια, δεν λέμε ότι είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά με τις πράξεις μας και το πάγκωμα μάλλον νεύουμε καταφατικά.

Τα ίδια και στις ιστορίες για τη μη χρησιμοποίηση του Νίνη από τον Πεσέιρο. Και με τις ελάχιστες συμμετοχές του Τάκη Φύσσα, που άκουσα μέχρι ότι ο ίδιος ο Φύσσας είχε πει στον προπονητή του «αν δεν με προορίζεις για βασικό, θα ήθελα να μην είμαι καθόλου στην αποστολή». Με ένα σωρό άλλους παίκτες, αλλά με κοινό παρονομαστή έναν και μοναδικό: ότι κανείς τους δεν έφυγε από την ομάδα, ελεύθερος, με μεταγραφή είτε κρεμώντας τα παπούτσια του, με γλυκιά γεύση στο στόμα. Το δικό του και των οπαδών. Και κανείς δεν λέει εκεί που παίζει, εντός ή εκτός συνόρων, καλή κουβέντα για την παλιά ομάδα του. Μέχρι που ακούστηκε ότι η μεταγραφή του Αντριάνο από την Πόρτο χάλασε πέρυσι λόγω ότι του ψιθύρισε κάποιος πρώην μερικά φωνήεντα.

Οι διοικήσεις λοιπόν αλλάζουν, μα η «αγάπη» μένει. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος κάποτε δεν έπρεπε να χαθεί από την ομάδα, όχι μόνο για αγωνιστικούς, αλλά και για επικοινωνιακούς λόγους, μια και θα ήταν ένας ακόμα «πράσινος» στους «κόκκινους». Του προσφέρθηκε λοιπόν πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, το περιβραχιόνιο του αρχηγού και μηδενική ανοχή. Σε όλα: ντεφορμαρίσματα, τραυματισμούς, δηλώσεις, συζητήσεις για πριμ, χαμένα πέναλτι. Η ομάδα έκανε μια μεγάλη επένδυση, με 700-800.000 χιλιάδες συμβόλαιο, αλλά την άφησε απροστάτευτη, βορρά στα «θηρία» και τα παπαγαλάκια, που έβαλαν την κουμπαριά του με τον Αντώνη ως εξήγηση της ισοπαλίας στο Καραϊσκάκη. Σαν να έχεις έναν πίνακα του Μυταρά (τυχαίο παράδειγμα και όχι λόγω μύτης του Δημήτρη...) και να τον βάζεις στο wc για τους επισκέπτες.

Ποιος ζημιώθηκε περισσότερο από την εξέλιξη της υπόθεσης, από το «βρες ομάδα και φύγε», από το «εγώ δεν πάω στον ΠΑΟΚ, θέλω μόνο καλή ομάδα του εξωτερικού» και το «αν θες μείνε, αλλά δεν υπολογίζεσαι», για τον πρώην αρχηγό, παθιασμένο και σκόρερ στην «τεσσάρα» επί της ΑΕΚ στα πλέι οφ, που έφεραν τον Παναθηναϊκό στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, αλλά μάλλον και οι δύο. Ο ίδιος διότι έχασε ένα εξάμηνο στην πιο δημιουργική και παραγωγική του ηλικία και πιθανότατα θα δει το κασέ του λίγο πεσμένο και την μπογιά του ελαφρώς ξεφτισμένη. Και η ομάδα, επίσης, διότι έχει μάλλον συνειδητοποιήσει, Οκτώβρη μήνα, ότι καλοί, χρυσοί και άγιοι οι επιθετικοί της, αλλά μάλλον χρειάζεται άλλον έναν τον Γενάρη. Το αστείο θα είναι να ψάξει επιθετικό με τα χαρακτηριστικά του «Παπ». Οπως πριν από λίγους μήνες ο Ολυμπιακός έσπρωχνε τον Λούα Λούα προς τις πετρελαιοπηγές και ο Βαλβέρδε ζητούσε παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Κονγκολέζου.