Εχουμε χάσει τελείως το μέτρο;

Τι έγινε, ρε παιδιά; Μάθανε ότι πηδιόμαστε, πλάκωσαν και οι τραπεζίτες; Χθες, λέει, η κυβερνητική επιτροπή ενέκρινε, όπως το είπανε, «μέτρα προστασίας των τραπεζών και θωράκισης της ελληνικής οικονομίας απέναντι στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση».

Το πακέτο που εγκρίθηκε ήταν 28 δισ. ευρώ και προβλέπονται άλλα 5 δισ. για όσες τράπεζες το επιθυμούν (που κάτι μου λέει ότι θα το επιθυμούν σφόδρα). Για να έχουμε μία εικόνα μεγέθους, το Γ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, που είναι επταετές και άρχισε να τρέχει, είναι 22 δισ. Ενα χρηματοδοτικό πλαίσιο στήριξης το οποίο υποτίθεται ότι θα ενίσχυε τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

Αλλά εκεί που δεν υπήρχαν χρήματα για τη στελέχωση των νοσοκομείων, την κάλυψη των κενών θέσεων σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, την αύξηση των συντάξεων, την αύξηση των πιστώσεων του προϋπολογισμού για την Παιδεία, εκεί που δεν υπήρχαν χρήματα για τη σωτηρία της Ολυμπιακής και τη χρηματοδότηση πλοίων για τις άγονες γραμμές, εκεί που δεν υπήρχαν χρήματα για τη δημιουργία και στελέχωση σχολείων Ειδικής Αγωγής, για την κάλυψη των ελλειμμάτων της ΔΕΗ και του ΙΚΑ (στο οποίο το Δημόσιο χωστά 4 δισ. περίπου), εκεί λοιπόν που δεν υπήρχαν χρήματα για όλα αυτά και πολλά περισσότερα, βρέθηκαν 28+5 δισ. ευρώ για τις τράπεζες.

Που όλη την προηγούμενη οκταετία είχαν τεράστια υπερκέρδη, τα οποία –και μπράβο τους που άντεξαν– δεν μπήκαν στον πειρασμό να μοιραστούν με εμάς. Γι’ αυτές τις τράπεζες οι οποίες, όπως μας έλεγαν όλο τον προηγούμενο καιρό, δεν κινδύνευαν από τη διεθνή κρίση. Τι ζημίες έχουν δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες των τεράστιων υπερκερδών και των τοκογλυφικών πρακτικών, που δεν τις έχουν ανακοινώσει; Και πόσα από αυτά τα 28+5 δισ. θα πάνε στις τράπεζες και πόσα θα χρησιμοποιηθούν για τη θωράκιση της ελληνικής οικονομίας, η οποία, όπως μας ενημέρωνε ο πρωθυπουργός όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, είναι απολύτως θωρακισμένη απέναντι στη διεθνή κρίση;

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο γνωστός Αλογογκούφης, μας πληροφόρησε ότι το πρόγραμμα αυτό θα είναι «προσωρινό» (δηλαδή, τι θα πει προσωρινό;) για να έχει τις μικρότερες δυνατές συνέπειες για τον Ελληνα φορολογούμενο. Ο γνωστός Αλογογκούφης είπε μάλιστα ότι το «προσωρινό αυτό πακέτο» δεν θα έχει επιπτώσεις στο έλλειμμα, αλλά θα έχει στο δημόσιο χρέος. Δηλαδή, θα τα δανειστούμε αυτά που θα δώσουμε σαν ελεημοσύνη στους τραπεζίτες.

Και από πότε, ρε Οικονογκούφη Αερολόγε, τα δάνεια του κράτους δεν επιβαρύνουν τον φορολογούμενο; Οταν θα έρθει η ώρα να τα αποπληρώσεις από πού θα βρίσκεις τα χρήματα; Οι άνθρωποι είναι άσχετοι και επικίνδυνοι. Με το διεθνές πρόσχημα της «σωτηρίας του συστήματος» το ενισχύουμε για να συνεχίσει να δουλεύει με τα χαρακτηριστικά που είχε, ώστε να εξακολουθεί να ληστεύει χωρίς ελέγχους, να εγγυάται τη διατήρηση των ανισοτήτων και τη συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων.

Οι άνθρωποι πλέον δεν ψάχνουν για μαλάκες. Τους έχουν βρει. Τόσο μαλάκες, μάλιστα, που κάθονται στους καναπέδες τους και παρακολουθούν με απάθεια τους πολιτικούς να υπηρετούν με συνέπεια τους εργοδότες τους. Η ιστορία, όμως, αυτή δεν είναι καινούργια την Ευρώπη. Αλλά τότε που έπρεπε να δώσουμε σημασία, ως συνήθως, είτε κοιμόμασταν είτε καταπίναμε αμάσητη την προπαγάνδα που γυρόφερναν στην αγορά της ενημέρωσης τα ΜΜΕ.

Οταν τον Μάιο του '98 οι ηγέτες των «15» –τότε– της Ε.Ε. στην έκτακτη σύνοδο των Βρυξελλών πανηγύριζαν τη γέννηση του ενιαίου νομίσματος και τη θεσμοθέτηση της απόλυτης εξουσίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που αποκτούσε το δικαίωμα να μη λογοδοτεί πουθενά και σε κανέναν), όταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπέγραφαν το δικό τους Βισί, παραδίδοντας την εξουσία που τους είχαν εμπιστευθεί οι πολίτες στους τραπεζίτες. Αυτούς τους τραπεζίτες που μας εξαναγκάζουν τώρα να σώσουμε, δηλαδή να πληρώσουμε, τα χρέη τους.

Η εξουσία των αγορών

Εκείνη τη χρονιά, τρεις μήνες μόλις μετά τη σύνοδο των Βρυξελλών, ο διοικητής τότε της πανίσχυρης κεντρικής γερμανικής τράπεζας, της Bundesbank, ο Χανς Τιτμάγερ (ο οποίος μιλούσε σπάνια), δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης επέλεξαν επιτέλους τον δρόμο της παραίτησης από τις θεμελιώδεις εξουσίες λήψης αποφάσεων, μεταβιβάζοντάς τες στους «νομισματικούς εμπειρογνώμονες».

Πρόκειται, είχε πει, για μία πολιτική που προκρίνει το «μόνιμο δημοψήφισμα των παγκόσμιων αγορών» σε σχέση με το πιο αυτονόητο δημοψήφισμα της κάλπης, στο οποίο οι «νομισματικοί εμπειρογνώμονες» είναι αναρμόδιοι. Δηλαδή, πόσο πιο καθαρά μπορούσε να το πει ο άνθρωπος; Τι να πει; Οτι ο κοινοβουλευτισμός είναι νεκρός και η Δημοκρατία που υποτίθεται ότι έχουμε είναι μία κατ' επίφαση Δημοκρατία; Μία Δημοκρατία ψευδής; Πριν από λίγες μέρες ο Πάνος Παναγιωτόπουλος στην εκπομπή του Πρετεντέρη έλεγε ότι αυτή η άποψη, περί της δυνατότητας των αγορών να αυτορρυθμίζονται, ήταν ένας ιός που προσέβαλε όλα τα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα (τύπου ΠΑΣΟΚ) σε όλη την Ευρώπη, έτσι που δεν είδαν τους κινδύνους.

Και τώρα, μπορεί να υποθέσει κάποιος, με την «αντιβίωση» των δισεκατομμυρίων ευρώ που χορηγούν οι κυβερνήσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα γιατρευτούν από τον ιό τα κεντροδεξιά και τα κεντροαριστερά κόμματα (τύπου ΠΑΣΟΚ). Πόσες μπαλαφάρες άραγε θα ακούσουμε ακόμη με αφορμή την οικονομική κρίση; Ο κ. Παναγιωτόπουλος, πάντως, είναι βουλευτής του κόμματος που συνεχίζει να εκποιεί κρατική περιουσία, ξεπουλώντας την όσο όσο, στο όνομα της απόλυτης εξουσίας της ελεύθερης αγοράς και στην ανάγκη περιορισμού του κράτους.

Τρικυμία εν κρανίω, δηλαδή, και βάλε. Εν τω μεταξύ, με την έκτακτη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες και των αποφάσεών της, ανακύπτουν και κάποια θεσμικής υφής θέματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία της Ενωσης, αλλά αυτά, προφανώς, είναι ψιλά γράμματα που δεν θα μας απασχολήσουν, παρά μόνο όταν γίνουν αρκετά μεγάλα για να μας βγάλουν τα μάτια. Αλλωστε, όλα αυτά που γράφω δεν πιάνουνε μία μπροστά σε τρεις σίγουρους «άσους» του 1,60 στο στοίχημα. Καλά λεφτά, δεν λέω, αλλά δεν θα φτάσουν ούτε για τα σάβανα.

Ακάθεκτες οι ξένες αγορές

Ενα πράγμα που δεν καταλαβαίνω, προφανώς επειδή δεν είμαι κανένας οικονομολόγος τύπου Αλογογκούφη, είναι πώς οι διάφορες ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης πιστεύουν ότι θα μεγαλώσουν τα έσοδά τους από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Και κυρίως τα έσοδα που προέρχονται από την πώληση δικαιωμάτων σε άλλες χώρες, την ώρα που η διεθνής οικονομική κρίση θα πλήξει σοβαρά την κατανάλωση, μια και θα περιορίσει το εισόδημα των ανθρώπων.

Στην Μπουντεσλίγκα πάντως φαίνεται να το πιστεύουν και υπολογίζουν να μαζέψουν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα των παιχνιδιών του γερμανικού πρωταθλήματος, που προβάλλονται εκτός Γερμανίας, 35 εκατομμύρια ευρώ. Ενα ποσό που υπολογίζεται να είναι κατά 15 εκατομμύρια μεγαλύτερο από την προηγούμενη συμφωνία. Την ίδια στιγμή, βέβαια, Ισπανοί και Ιταλοί παίρνουν από 60 εκατομμύρια περίπου, πολύ λίγα σε σχέση με τα 300 που εισπράττουν οι ομάδες της Πρέμιερσιπ.