Μέτρον άριστον…

«Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα». Είναι η πιο δημοφιλής φράση των τελευταίων ημερών στις παρέες. Μπορεί εν μέρει η ανασφάλεια για τις καταθέσεις να ξεπεράστηκε με τις εγγυήσεις του Δημοσίου και η καθημερινότητα να βρίσκει σιγά σιγά τον συνήθη ρυθμό, ωστόσο είναι αλήθεια ότι τα νοικοκυριά κάνουν πλέον νέο κουμάντο στα έξοδα.

Με την παραδεκτή ακρίβεια στη χώρα μας σε αντιστοιχία με τους μισθούς, αγοράσαμε ήδη το τρυπητήρι για τις ζώνες μας… Μέτρον άριστον έλεγαν παλιότερα και δεν είχαν άδικο. Ομως οι περισσότεροι το έχουμε ξεπεράσει. Θέλουμε ολοένα και περισσότερα και απλώνουμε το χέρι μας πέρα από εκεί που φθάνει. Αγοράζουμε για παράδειγμα ευπαθή προϊόντα σε μεγάλη ποσότητα από το σούπερ μάρκετ και στο τέλος της εβδομάδας τα μισά έχουν χαλάσει και τα πετάμε. Ξέρω πάντως πολλούς που αγοράζουν πλέον όσα χρειάζονται για 2-3 μέρες και μετά, αν έχουν έλλειψη σε κάτι, ξαναψωνίζουν. Δεν λέω να το κάνουμε σαν τους ξένους, που παίρνουν φέτα καρπούζι αντί για ολόκληρο ή πέντε κεράσια σε συσκευασία και δύο μπανάνες, αλλά το «βάλε μου ένα κιλό κεράσια» πέθανε.

Η ακρίβεια έρχεται και με την κατανάλωση. Αν υπάρχει ζήτηση, είναι κάπως λογικό να βρίσκονται οι τιμές ψηλά. Αν η ζήτηση μειωθεί, δύο τινά θα συμβούν. Ή θα πετάξει τα προϊόντα του ο καταστηματάρχης ή θα αναγκαστεί να κατεβάσει τις τιμές. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με όλα τα είδη της αγοράς, αλλά ελεύθερη οικονομία δεν σημαίνει ασυδοσία.

Λέμε ότι υπάρχουν κρίση και ανεργία, ότι υπάρχουν νέοι των 700 ευρώ, αλλά οι καφετέριες πληθαίνουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάνουν και δαπανηρές ανακαινίσεις για να σου δώσουν έναν καπουτσίνο στο χέρι 2,90 ευρώ, όπως εμένα χθες στο Μπουρνάζι. Αν τον πιεις εκεί, ετοιμάσου για τάληρο. Θα κάνω κράτει λοιπόν. Θα πίνω έναν καφέ την εβδομάδα και θα πηγαίνω στο εξωτερικό να πίνω δέκα μαζεμένους την ημέρα με 1,10 ευρώ και καθιστός.

Οσο για τα αυτοκίνητα, στην Ελλάδα γενικά δεν είναι πολύ ακριβά τα περισσότερα, κι αυτό επειδή οι εισαγωγείς παίρνουν φθηνότερες τιμές από τα εργοστάσια για να ισοσκελίσουν κάπως τους υψηλούς φόρους στη χώρα μας. Ομως για ένα μικρομεσαίο Ι.Χ. των 16.000 ευρώ θέλεις 15-20 μηνιάτικα, τη στιγμή που στο εξωτερικό το πληρώνεις με τα μισά. Ολοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο, που μπορεί να λέγεται και αυτοκίνητο. Το θέμα είναι να ξέρεις αν μπορείς όχι μόνο να το αποκτήσεις, αλλά και να το συντηρήσεις.