Οι φωτισμένες προτάσεις «εκείνου»

Στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν στην παρθενογένεση. Από ό,τι φαίνεται, ο «εκείνος» είναι ένας από αυτούς. Μπορεί να το καταλάβει αυτό κανείς όταν κοιτάξει τις προτάσεις που έκανε χθες για τη βελτίωση της διαιτησίας και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ελπίζω να μην πιστεύει ότι οι προτάσεις του είναι τίποτα πρωτότυπα ή ρηξικέλευθα σχέδια, διότι κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί τέτοιες απόψεις από αρκετούς συναδέλφους στις σελίδες του Τύπου. Το θετικό που μπορεί να διαπιστώσει κάποιος στη διατύπωση των προτάσεων «εκείνου» είναι ότι τουλάχιστον διαβάζει ελληνικές εφημερίδες. Για εφημερίδες σε άλλες γλώσσες δεν παίρνω όρκο, διότι υπάρχει μια φημολογία σχετικά με την πολυγλωσσία του, που δεν γνωρίζω πόσο ακριβής είναι ώστε να είμαι σίγουρος για τη δυνατότητά του να ενημερώνεται από τον ξένο Τύπο ή τις ξένες ιστοσελίδες.

Ο «εκείνος» χθες, για μία ακόμα φορά, επανέλαβε τα σπουδαία πράγματα που κάνει η ΕΠΟ -που είναι η μόνη Ομοσπονδία που δεν παίρνει κρατική επιχορήγηση-, αλλά θα είχε επίσης μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπαμε τους ισολογισμούς των τελευταίων τεσσάρων χρόνων της Ομοσπονδίας. Μάλιστα, αν τους είχαν ξεσκονίσει και τίποτα ορκωτοί λογιστές θα ήταν ακόμα καλύτερα, διότι θα εκτιμούσαμε ακριβέστερα το έργο της Ομοσπονδίας, που επιτελείται με τη φωτισμένη καθοδήγηση «εκείνου».

Η πρώτη του πρόταση αφορά τη διαιτησία, για την οποία ο «εκείνος» όλα τα χρόνια που βρίσκεται στα πράγματα νοιάζεται, ανησυχεί και μοχθεί για τη βελτίωσή της. Πρότεινε, λοιπόν, να αναλάβει τον ρόλο του αρχιδιαιτητή ο Αντερς Φρισκ, μία από τις πιο μεγάλες σφυρίχτρες της Ευρώπης, που έχει πια αποσυρθεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο Φρισκ, μάλιστα, έχει συμφωνήσει με μια τέτοια προοπτική, μια και προβλέπεται -στην πρόταση- να έχει τον πλήρη έλεγχο διαιτητών και παρατηρητών. Δηλαδή τα όποια προβλήματα υπήρχαν τα τελευταία χρόνια στον χώρο της ελληνικής διαιτησίας δεν οφείλονται στο σύστημα επιλογής και αξιολόγησης διαιτητών (που είναι ικανότατοι και πλήρως εξοπλισμένοι θεωρητικά και πρακτικά για να κάνουν τη δουλειά τους), αλλά στο πρόσωπο και τις εξουσίες του αρχιδιαιτητή. Αμα είσαι φωτισμένος ηγέτης, διαπιστώνεις τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματα και δείχνεις τον δρόμο για τη βελτίωση και την επίλυσή τους σε όλους τους άλλους. Ντροπή μας όλων ημών των αθλητικογράφων, που τόσο καιρό δεν το είχαμε καταλάβει.

Ας πάμε στις υπόλοιπες προτάσεις που απευθύνονται και σε άλλους οργανισμούς του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως στη Super League για παράδειγμα. Ο «εκείνος» μάς ενημέρωσε ότι η Ομοσπονδία συμφωνεί με τις προτάσεις ενός άλλου φωτισμένου, του Γιόζεπ Μπλάτερ, για την καθιέρωση της ποσόστωσης σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στην ενδεκάδα μιας ομάδας μέχρι πέντε ξένων ποδοσφαιριστών. Το γεγονός ότι μια τέτοια πρόταση αντιβαίνει στις διατάξεις του κοινοτικού δικαίου είναι μια παράμετρος άνευ σημασίας. Εκτός αν με αυτή την πρόταση «εκείνος» μάς καλεί διακριτικά σε έναν αγώνα ανατροπής της Ε.Ε. των μονοπωλίων και του ευρωμονοδρόμου. Ο «εκείνος» πρότεινε, επίσης, να θεσμοθετηθούν όροι και προϋποθέσεις για την αγορά ξένων ποδοσφαιριστών -που θα προέρχονται από χώρες εκτός Ε.Ε.-, ώστε να μην παίρνουν οι ξένοι τις θέσεις Ελλήνων. Πέραν του γεγονότος ότι τη συγκεκριμένη πρόταση κάποιοι από εμάς, τους αδαείς, την επαναλαμβάνουμε τουλάχιστον μία φορά το χρόνο από το 2002, μια τέτοια πρόταση πρώτα απ' όλα στοχεύει στην άνοδο του επιπέδου των ξένων που θα μεταγραφούν και όχι απλώς στο να μην παίρνουν τις θέσεις Ελλήνων. Διότι, είτε με προϋποθέσεις είτε χωρίς αυτές, θέσεις Ελλήνων παίρνουν οι ξένοι.

Ακόμη, ο «εκείνος» πρότεινε τη θέσπιση ενός ειδικού κανονισμού για την καθιέρωση ενός σάλαρι καπ. Φυσικά, υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο -και σε θεσμικό επίπεδο- πριν φτάσουμε στο σάλαρι καπ. Και έχει σημασία για τι είδους σάλαρι καπ μιλάμε. Αυτό που ισχύει στις ομάδες του αμερικανικού μπέιζμπολ ή του NBA ο «εκείνος» το έχει υπ' όψιν; Μήπως μπορεί να μας πει σε πόσα και ποια άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ισχύει το σάλαρι καπ; Και αν δεν ισχύει, ποιοι είναι οι λόγοι; Ο γράφων είναι αισιόδοξος άνθρωπος και θα περιμένει κάποιες απαντήσεις. Προτού τις δημοσιεύσει κάποια ελληνική αθλητική εφημερίδα, πριν «εκείνος» απαντήσει, μόνο και μόνο για να τον εκθέσει.

Μια ριζοσπαστική πρόταση

Στη Γερμανία και ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις παρουσιάζεται μεγάλη έλλειψη θέσεων σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς για παιδιά κάτω των τριών ετών. Η ύπαρξη ιδιωτικών παιδικών σταθμών, όπως είναι φυσικό, δεν λύνει το πρόβλημα λόγω του μεγάλου κόστους (πάνω από 600 ευρώ τον μήνα για ένα παιδί!).

Μπροστά στο μεγάλο αδιέξοδο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στη δικαιοδοσία της οποίας υπάγονται οι παιδικοί σταθμοί, δίνει τη δυνατότητα σε ομάδες γονέων να διερευνήσουν τη δυνατότητα ίδρυσης νέων «αυτοδιοικούμενων» παιδικών σταθμών. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά: μια ομάδα γονέων (τουλάχιστον πέντε ζευγάρια) αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να εντοπίσει ακίνητο στη γειτονιά της που να μπορεί να ενοικιαστεί (ή καμιά φορά και να αγοραστεί) και να μετασκευαστεί σε παιδικό σταθμό. Αυτό, βέβαια, στη Γερμανία συνεπάγεται τήρηση αυστηρότατων προδιαγραφών και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, όπως π.χ. τι ύψος έχουν τα παράθυρα ή τι πλάτος μια τυχόν σκάλα κ.λπ.

Η ομάδα των γονέων, αφού εντοπίσει το ακίνητο και αφού διαπιστώσει σε συνεργασία με τις τεχνικές υπηρεσίες του δήμου ότι είναι εφικτή η μετασκευή του, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βρει τις τροφούς και δασκάλες των παιδιών μέσω αγγελιών στην πόλη ή μέσω μιας λίστας ανέργων, λίστας στην οποία μπορεί να έχει πρόσβαση από συγκεκριμένη υπηρεσία του δήμου. Υπάρχουν αυστηρές προδιαγραφές και εδώ. Αφού γίνει και αυτό και παράλληλα επιχειρηθεί στη γειτονιά η εύρεση κι άλλων ενδιαφερομένων να πάνε τα παιδιά τους σε έναν τέτοιο παιδικό σταθμό, η ομάδα γονέων παρουσιάζει πλέον ολοκληρωμένη την πρόταση στη δημοτική αρχή της πόλης.

Εφόσον η πρόταση εγκριθεί (συνήθως αυτό γίνεται γρήγορα), οι γονείς ιδρύουν μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία και ο δήμος αναλαμβάνει πλήρως τη χρηματοδότηση του πρότζεκτ. Και όταν λέμε πλήρως εννοούμε πλήρως! Με μια διαφορά, βέβαια (σε σχέση με ελληνικά παραδείγματα): κάθε χρόνο το Δ.Σ. της «εταιρείας», που αποτελείται φυσικά από τους γονείς, παρουσιάζει στον δήμο έναν προϋπολογισμό λειτουργίας του σταθμού (με βάση πάλι κάποιες προδιαγραφές) και εφόσον αυτός εγκρίνεται, το κονδύλι περνάει στην απόλυτη διαχείριση της εταιρείας των γονέων, οι οποίοι βέβαια στο τέλος της χρονιάς παραδίδουν τον απολογισμό τους και φυσικά τον προϋπολογισμό της επόμενης.

Μια ριζοσπαστική πρόταση ΙΙ

Πέρα από την αρχική πρωτοβουλία, ο εθελοντισμός είναι βασική προϋπόθεση λειτουργίας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Για παράδειγμα, μία φορά τον μήνα κάθε γονιός έχει υποχρέωση «υπηρεσίας» για τον σταθμό. Πρέπει δηλαδή εκείνη την ημέρα να πάρει άδεια από τη δουλειά του (και παίρνει νόμιμα!) και να ασχοληθεί με την επίλυση καθημερινών προβλημάτων: ας πούμε τη βρύση που χάλασε, τα ψώνια που χρειάζονται από το σούπερ μάρκετ κ.λπ. Το κόστος ανά παιδί με αυτή τη διαδικασία κυμαίνεται στο επίπεδο των 300 ευρώ τον μήνα, το μισό από ό,τι στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς!

Επειδή ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουμε και εδώ, ο blogger Thelonapo.blogspot.com, από τον οποίο αλίευσα το σχετικό ποστ, αναρωτιέται, όπως και εγώ: δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο κι εδώ, αν -λέω εγώ- η κυβέρνηση των μεταρρυθμίσεων είχε τα «καρύδια» για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των πολιτών και διαμόρφωνε και το σχετικό νομικό πλαίσιο; Για την ιστορία, η κόρη του δημάρχου της Βόννης δεν έβρισκε θέση για την κόρη της σε δημοτικό παιδικό σταθμό και επέλεξε έναν αυτοδιαχειριζόμενο. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να είχε συμβεί εδώ;