Τι να τον κάνουμε τον Φρισκ;

Eνίσταμαι, λατρεμένε αναγνώστη! Σε αυτήν εδώ την εφημερίδα οι πραγματικά σπουδαίες ειδήσεις είναι καταχωνιασμένες σε κάποια γωνιά και περνούν στα ψιλά. Γι' αυτό είμαι εγώ εδώ, για να αποκαταστήσω την τάξη…

Διάβασα στη χθεσινή «SportDay» μία ανακοίνωση του επίσημου ΠΑΟΚ και εντυπωσιάστηκα: «Το Δ.Σ. της ΠΑΕ ΠΑΟΚ αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει τον κ. Αριστοτέλη Μπιτσιάνη για την προσφορά κοστουμιών προς τους ποδοσφαιριστές και τα μέλη του προπονητικού τιμ της Α' ομάδας και των ομάδων U-21 και U-18».

Επιτέλους, βρέθηκε και μία ΠΑΕ με τρόπους και άποψη για το ποδόσφαιρο, η οποία κατάλαβε πως η εμφάνιση των παικτών έχει τη δική της σημασία. Και αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη φυσικά από την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, η οποία διαθέτει τον πιο καλοντυμένο πρόεδρο και τον πιο στυλάτο δημοσιογράφο στο ρεπορτάζ της.

Είναι πιο σίγουρο και απ' τον θάνατο ότι ο Ζαγοράκης πριν δεχτεί τα κοστούμια του Μπιτσιάνη, θα ζήτησε τη γνώμη του Γιώργου Μίνου, ο οποίος είναι πάντα δύο βήματα –τουλάχιστον– μπροστά απ' την τελευταία λέξη της μόδας. Το σκίτσο μιλάει μόνο του...

Είναι προφανές ότι ο Γιώργος έδωσε το «Ο.Κ.» και έτσι η δουλειά ολοκληρώθηκε. Ο μόνος που πρέπει να μη δέχτηκε το κοστουμάκι του Μπιτσιάνη είναι ο Φερνάντο Σάντος, ο οποίος έχει υιοθετήσει το Μιαούλης look, το οποίο άλλωστε αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του. Παλαιόθεν…

Αλλάζω θέμα, κεχαριτωμένε, διότι ο Βασίλης μου τις τελευταίες μέρες είναι λαλίστατος και βγάζει τη μία είδηση μετά την άλλη. Ούτε ο Γιάννης Γαλάτης δεν συζητιέται τόσο πολύ ύστερα από κάθε εμφάνισή του. Τελευταία μεγάλη στιγμή του αγοριού μου ήταν η πρότασή του προς τη Σούπερ Λίγκα να αναλάβει την προεδρία της ΚΕΔ ξένος αρχιδιαιτητής. Αποκάλυψε, μάλιστα, ότι ήδη έχει έρθει σε επαφή με τον Σουηδό Αδωνι, Αντρες Φρισκ.

Κολάζομαι. Ο γλυκός Φρισκ ήταν πάντα μία απ' τις μεγάλες μου αδυναμίες. Το ανάλαφρο περπάτημά του, που θύμιζε πεταλούδα που πηδά από ανθό σε ανθό, με γοήτευε. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ ξαναβλέπω το παιχνίδι της Εθνικής με τη Γαλλία από το Euro 2004, μόνο και μόνο για να τον βλέπω και να με παίρνει ο ύπνος πιο εύκολα και πιο γλυκά. Πάντως, η πρόταση του Βασίλη μου θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Θα προτιμούσα να αναλάβει ο Αντρες την προεδρία της ΕΠΟ και αρχιδιαιτητής να γίνει ο ίδιος…

Σκέφτομαι ότι μέχρι να έρθει ο Σουηδός, να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον, να καταλάβει πώς λειτουργούν τα πράγματα στο κορακοχώρι, θα 'χουμε χάσει δύο χρόνια μέσα στο νερό. Θα 'χει καεί το χαρτί του κρίμα και άδικα. Αντίθετα, ο Βασίλης μου, που έχει μια εμπειρία στον χώρο, δεν θα χρειαζόταν ούτε καν ένα μικρό διάστημα προσαρμογής.

Θα αναλάμβανε τα καθήκοντά του και την επόμενη μέρα κιόλας τα αποτελέσματα θα ήταν ορατά. Ποιος θα του κουνιόταν δηλαδή; Σούζα θα ήταν οι διαιτητές και θα βάραγαν προσοχές μπροστά του. Και μετά όποιος είχε τα κότσια, ας έκανε λάθος σε αγώνα. Πριν ακόμα τελειώσει το παιχνίδι, ο καλός μου θα του είχε κρεμάσει τη στολή στα αποδυτήρια…

Οχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά τώρα ως πρόεδρος της ΕΠΟ το μόνο που κάνει ο Βασίλης είναι να συγχύζεται. Διάβασα το ρεπορτάζ του Θάνου Μπλούνα στο «Φως» για τα όσα είπε φέτος και όσα είχε πει πέρυσι στους διαιτητές και ράγισε η καρδιά μου. Ξεκινώ με τα φρέσκα κουλούρια του αγοριού μου:

«Τι σας ενοχλεί; Σας πειράζουν οι κάμερες; Σας πήρε κανείς τηλέφωνο να σας πει κάτι; Απαντήστε τώρα». Στο σημείο αυτό θα έπρεπε ο Bill να συμπληρώσει: «Οποιος δεν μιλήσει τώρα, ας σωπάσει για πάντα». Θα ήταν πιο ποιητικός ο λόγος…

Συνεχίζει ο πρόεδρος: «Οποιος δεν μπορεί, είτε είναι διαιτητής είτε παρατηρητής, να πάει σπίτι του. Αυτή την εντολή έχω δώσει στην ΚΕΔ. Αν ήμουν φίλαθλος θα έμπαινα μέσα και θα διέκοπτα το παιχνίδι. Πάει κάποιος ποδοσφαιριστής να σπάσει το πόδι κάποιου άλλου, πώς το ανέχεστε αυτό; Γιατί το κάνετε; Δεν θα υπάρξει άλλη ανοχή. Η ΚΕΔ θα σας δώσει να το καταλάβετε. Σας τα έχουμε δώσει όλα. Συστήματα ενδοεπικοινωνίας, αμοιβές. Τι άλλο θέλετε;».

Α, πα, πα! Εξαλλος είναι ο Βασίλης μου. Είμαστε τυχεροί που δεν είναι φίλαθλος. Αν ήταν, κάθε Κυριακή θα έκανε τον Jimmy Jump στο πιο βάρβαρο ο χρυσός μου και θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε τώρα. Θα έμπαινε μέσα και άντε να τον μαζέψεις μετά. Εύκολο είναι αν μπει, να του κάνεις κουμάντο και να τον βγάλεις έξω;

Ο Μπλούνας παρουσιάζει ένα απόσπασμα και από την περσινή ομιλία του Γκαγκάτση στους διαιτητές. Ενα-δυο «και» αλλάζουν μόνο, το νόημα ίδιο είναι: «Οποιος δεν μπορεί να το δηλώσει και να πάει σπίτι του. Μη ζητάτε να παίξω εγώ. Είστε τέσσερις και κάνετε λάθη. Υπάρχει μηδενική ανοχή. Η κοινωνία, η φίλαθλη κοινή γνώμη, οι ποδοσφαιριστές, οι ομάδες γενικότερα θέλουμε καλύτερες διαιτησίες. Οποιος δεν μπορεί να πάει σπίτι του. Αλλιώς θα τον στείλει η ΚΕΔ».

Ζωή να ’χει το παλικάρι μου, του χρόνου τέτοια εποχή μπορεί να λέει στους διαιτητές: «Η ανοχή μου εξαντλήθηκε. Οποιος δεν μπορεί, να πάει σπίτι του τώρα. Αν μένει μακριά τού πληρώνω και το ταξί. Θα του τα κρατήσω απ' τον μισθό του μετά. Ο πρωθυπουργός, τα κόμματα, ακόμα και ο Μισέλ έχουν αγανακτήσει (σ.σ.: εδώ ο γλυκός μου βάζει το cd του Σπανουδάκη και συνεχίζει). Υπάρχει καλύτερη διαιτησία. Και τη θέλουμε».

Εβλεπα χθες το πρωτοσέλιδο της «Εξέδρας»: «Οι στόχοι για τον νέο Θρύλο» και μαγεύτηκα. Πάνω από τον τίτλο υπήρχαν οι φωτογραφίες των τεσσάρων «στόχων» και από κάτω τα ονόματα του Αλέξη Σπυρόπουλου, του Βασίλη Σαμπράκου, του Γιώργου Κοσμά και του Βασίλη Παπανικολάου.

Κρύος ιδρώτας με έλουσε μέχρι να καταλάβω τι συνέβαινε. Εβλεπα τη φωτογραφία του Πολωνού Γκερέιρο και από κάτω το όνομα του Κοσμά και τρόμαξα. Πίστεψα ότι ο Γιώργος ήταν στη φωτό κι ότι έβαψε το μαλλί του ξαφνικά. Με έζωσαν τα φίδια. Δεν θα άντεχα τέτοιο χτύπημα στα καλά καθούμενα…

Υστερα από λίγο ηρέμησα. Κατάλαβα ότι τα ονόματα των αγοριών μου δεν είχαν σχέση με το θέμα, απλώς οι τέσσερίς τους σχολίαζαν την κλήρωση του Ολυμπιακού. Ο Γιώργος Κοσμάς που αγάπησα, ήταν, είναι και θα είναι όπως τον γνώρισα. Γιατί ο άνδρας ο σωστός δύο πράγματα δεν αλλάζει ποτέ: χρώμα μαλλιού και ομάδα. Για όλα τα άλλα ποτέ δεν ξέρεις…

Σόουζα

Αυτός είναι ο παίκτης που θα λύσει το επιθετικό πρόβλημα του πολυμετοχικού. Γιατί το παλικάρι μπορεί. Μέχρι το τέλος της σεζόν θα ’χει βάλει το λιγότερο τριάντα γκολ και θα πανηγυρίζει φωνάζοντας: «Θάνατος στα αντίπαλα δίχτυα». Θεός…