Ζητείται σημείο αναφοράς

Ας γυρίσουμε όλοι μαζί πίσω στον χρόνο κι ας θυμηθούμε πότε είχε ο Παναθηναϊκός έναν επιθετικό που έκανε τους τερματοφύλακες να κάνουν τον σταυρό τους κάθε φορά που ετοιμαζόταν να σουτάρει. Ο Βαζέχα ήταν ο «ελ κλάσικο». Με το δεξί, με το αριστερό, με το κεφάλι, δεν είχε ντροπές. Του ερχόταν η μπάλα κι εκείνος, χωρίς φρου φρου κι αρώματα, κοιτούσε πρώτα να βάλει γκολ και μετά να το συζητήσει. Ο Μιχαλάκης -ήσουν τρέλα- Κωνσταντίνου αποκτήθηκε ως τέτοιος, μια και στον Ηρακλή είχε περίπου δύο γκολ στα τρία παιχνίδια. Αλλα τα μάτια του λαγού όμως κι άλλα τ' αυγά τα μάτια. Το μόνο κοινό των δύο ομάδων είναι το έτος ίδρυσης και η «θύρα 13». Ο Ολισαντέμπε θα μπορούσε να είναι τέτοιου επιπέδου σκόρερ, αν δεν τον εγκατέλειπαν τα γόνατά του στη μέση της καριέρας του. Περιορίστηκε σε κρίσιμα και buzzer beaters γκολ, που τον έβαλαν για πάντα στις καρδιές των «βάζελων», αλλά όχι στις λίστες των πρώτων σκόρερ. Πιο πίσω δεν θα πάω, σε εποχές Σαραβάκου ή Αντωνιάδη, πιο μπροστά όμως θα πάω, στην πρώτη χρονιά του Δημήτρη Παπαδόπουλου, με τελικό απολογισμό 17 γκολ. Βοηθήθηκε, φυσικά, από τις πάσες του Γκονζάλες (όταν δεν έπαιζαν μπιζ...) και το ξύλο που έριχνε και έτρωγε ο Κωνσταντίνου με όλη την αντίπαλη άμυνα, αλλά έκανε και ο ίδιος σπουδαία δουλειά.

Ο σκοπός όλης αυτής της παρελθοντολογίας δεν είναι να βάλουμε ένα μολτ ουίσκι στο ποτήρι μας και να αναπολήσουμε τα παλιά με ένα στεναγμό νοσταλγίας -«αχ, τότε βλέπαμε μπάλα, τέτοιοι παίκτες δεν βγαίνουν πια»-, αλλά να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: και τις χρονιές που ο Βαζέχα οργίαζε και την πρώτη εκείνη χρονιά του Παπαδόπουλου (και φυσικά επί Σαραβάκου ή Αντωνιάδη) ο Παναθηναϊκός έπαιρνε τίτλους. Είχε τον βασικό του σκόρερ, που έβαζε 17, 20 ή 25 γκολ για μαγιά, έρχονταν δίπλα του και οι υπόλοιποι επιθετικοί και μέσοι να προσθέσουν τα δικά τους και το ταμείο στο τέλος είχε κέρδος.

Τα δύο τελευταία χρόνια, πέρα από τον Σαλπιγγίδη με τα 14-15 γκολ τη χρονιά, υπάρχει το απόλυτο χάος. Στα όρια του στατιστικού λάθους κινούνται οι υπόλοιποι, δύο γκολ ο ένας, 1,5 ο άλλος, 0,8 ο τρίτος. Αν, όμως, για παράδειγμα ο Σαλπιγγίδης αντί για 14 πέρυσι είχε 18, θα σήμαινε όχι μόνο 4 γκολ παραπάνω, αλλά ενδεχομένως και παραπάνω βαθμούς. Τρεις, ας πούμε, στο Καραϊσκάκη στο 0-0. Ή με τον Ηρακλή. Σε παιχνίδια, τέλος πάντων, που έκριναν τον τίτλο. Οχι ότι φταίνε, φυσικά, ο Σαλπιγγίδης, η στείρα λειτουργία και η προβληματική ανάπτυξη της ομάδας, όπως και τα «4-3 αντί για 1-0» του Πεσέιρο. Τι άλλο να έκανε πια ο Σαλπιγγίδης;

Αν φέτος ο Παναθηναϊκός συνεχίσει να κινείται στο ίδιο τέμπο πολυφωνίας, σε συνδυασμό με την αρκετά πειστική αποτελεσματικότητα που δείχνει έως τώρα, έχει καλώς. Μπορεί, όμως, κανείς να εγγυηθεί ότι τα γκολ θα συνεχίζουν να μπαίνουν σαν τσιγάρο στη φυλακή που γυρίζει από χέρι σε χέρι; Ή κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να χαρμανιάζουμε και θα τα περιμένουμε όλα ξανά απ' τον Σαλπιγγίδη; Η ομάδα πρέπει να βρει ένα σημείο αναφοράς στην επίθεση, ειδικότερα στην κορυφή της. Από κει και πέρα, περιφερειακούς και συμπληρωματικούς σκόρερ. Κάποιον που θα κάνει αυτό που έκανε ο Κοβάσεβιτς του πρωταθλητή Ολυμπιακού ή ο Μπλάνκο της ηθικής πρωταθλήτριας ΑΕΚ. Αν δεν κάνω λάθος, γι' αυτό δαπανήθηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ για τον Σόουζα, γι' αυτό είχε γίνει κουβέντα για τον Ζίγκιτς, τον Πιζάρο, τον Κρέσπο, τον Κέζμαν. Για έναν παίκτη, δηλαδή, όχι για να υποδέχεται την μπάλα και να τη σπάει δεξιά κι αριστερά, αλλά να τη βάζει στα δίχτυα. Αν δεν μπορεί ο Σόουζα, ας δοκιμαστεί ο Πετρόπουλος, μια και δεν είμαι σίγουρος αν η ζωή κι ο κόουτς έχουν φυλαγμένη ακόμα μία ευκαιρία για τον Βαγγέλη Μάντζιο.