Το νέο σύστημα του Ολυμπιακού...

Προβληματίζομαι, λατρεμένε αναγνώστη. Το πρωτάθλημα έχει αρχίσει για τα καλά και, πέρα από κάποια πρώτα συμπεράσματα για το επίπεδο της διαιτησίας που θα απολαύσουμε και φέτος, δεν έχουμε δει κάτι καινούριο. Στις ομάδες όλα τριγύρω (παίκτες, συστήματα, προπονητές) αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν…

Διάβαζα τον Γιώργο Γεωργίου στον «Φίλαθλο» και νόμιζα ότι είχα στα χέρια μου περσινή εφημερίδα. Ο,τι έγραφε ο καλός μου τότε γράφει και σήμερα: «Είδα τον Παναθηναϊκό. Μια από τα ίδια πάλι. Οπως στο παιχνίδι με την Ανόρθωση. Μακρόσυρτος, κουραστικός, αντιαισθητικός, σε απωθεί τελείως από κοντά του. Είδα μετά και την ΑΕΚ. Αλλο κάρο με πατάτες. Εμοιαζε με τη Λίμαν Μπράδερς. Ετοιμη να καταρρεύσει. Με μεγάλη αδυναμία στην άμυνα και με ανύπαρκτη παραγωγή παιχνιδιού».

Μελαγχόλησα. Γνωρίζοντας όμως ότι ο Γιώργος εκτός από αρρενωπός είναι και γκρινιάρης, σκέφτηκα ότι μπορεί ο πολυμετοχικός με την ΑΕΚ να είναι για τα μπάζα - σύμφωνα με το αγόρι μου, όμως, ο Ολυμπιακός κάτι μπορεί να σκαμπάζει. Φευ! Και ο Ολυμπιακός μια απ' τα ίδια είναι, έχει όμως ένα ένοχο μυστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει:

«Μέχρι και η Νόρντζελαντ μέσα στο Καραϊσκάκη έκανε στη μετριότατη άμυνα του Ολυμπιακού πέντε φάσεις για γκολ. Οχι, ο Ολυμπιακός δεν παίζει σπουδαίο ποδόσφαιρο. Απλώς έχει 3-4 παίκτες που έχουν την ικανότητα να κάνουν προσωπική προσπάθεια και να απειλήσουν άμεσα κάθε ελληνική ομάδα».

Κρατήσου γερά τώρα, dear, γιατί ο Γεωργίου είναι έτοιμος να κάνει μια ανάλυση που θα σε γοητεύσει: «Και ξέρετε ποιο είναι το μυστικό; Με το νέο σύστημα που παίζουν πια οι περισσότερες ομάδες, το 4-3-2-1, όλο το κλειδί του σολ είναι και μοναδικό. Το 2. Δηλαδή οι δύο περιφερειακοί παίκτες που παίζουν πίσω και πλάγια από τον σέντερ φορ. Ο Ολυμπιακός τους έχει αυτούς τους δυο παίκτες, γι' αυτό και καταφέρνει να δημιουργεί φάσεις».

Εχω γοητευθεί απ' τα σχόλια του Γεωργίου και τον τρόπο που βλέπει το σύγχρονο ποδόσφαιρο, υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια που του διαφεύγει. Ο Ολυμπιακός δεν έχει παίξει φέτος με σύστημα 4-3-2-1. Βέβαια ένα απλό γεγονός δεν αρκεί για να χαλάσει μια υπέροχη ανάλυση, γι' αυτό και γω είμαι με τον Γιώργο. Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται και θα τον στηρίξω. Από τούδε και στο εξής θα γράφω ότι ο Ολυμπιακός παίζει με 4-3-2-1 για να φτιάξω κλίμα και να δικαιωθεί ο καλός μου…

Στο τέλος του άρθρου του ο Γεωργίου δίνει και μια αισιόδοξη νότα στον πολυμετοχικό οπαδό: «Το κέρδος για τον Παναθηναϊκό ήταν ο Τζόρβας. Μπράβο του. Κατάφερε επί 90 λεπτά να μην του βάλει γκολ ο Σαριέγκι».

Η αλήθεια να λέγεται. Και μόνο που ο Τζόρβας κατάφερε να σταματήσει τον Βάσκο γητευτή της μπάλας, ο οποίος δείχνει να έχει το αυτογκόλ στο αίμα του, πιο πολύ απ' ό,τι ο Σόουζα το γκολ, είναι άξιος συγχαρητηρίων. Δείχνει ότι θα πάει μπροστά…

Πριν συνεχίσω, πολυαγαπημένε αναγνώστη, πρέπει να περάσω σ' ένα σύντομο διαιτητικό διάλειμμα με τον Σάββα Θεοδωρίδη. Τα «γυρίσματα» έγιναν στην ΕΡΑ Σπορ αυτή τη φορά: «Εμείς ως Ολυμπιακός αποφεύγουμε να πούμε λέξη για τη διαιτησία. Εγώ δεν θέλω διαιτητές που έχουν χαρακτηριστεί από τις εφημερίδες οπαδοί του Ολυμπιακού. Πάντως είναι προς τιμήν του Μαζαράκου το ότι ποτέ δεν χάρισε σφύριγμα στον Ολυμπιακό. Ενώ μπορεί να τον αδίκησε κιόλας».

Ο Σάββας μου είναι καταπληκτικός. Στοιχηματίζω ότι κάθε βράδυ, για να κοιμηθεί, αντί για προβατάκια θα μετράει κόρακες, όπως βλέπεις και στο σκίτσο. Εσπασα το κεφάλι μου για να βρω έναν τρόπο για να σταματήσει το αγόρι μου στις δυο κουβέντες που λέει οι τρεις να είναι για τους διαιτητές και βρήκα μια λύση. Η οποία έχει όνομα και επώνυμο: Φανούρης Βατσινάς…

Μπορεί ο γοητευτικός Φανούρης να βγαίνει στα κανάλια και να την μπαίνει στον Σάββα. Την άλλη μέρα να του απαντά εκείνος και να περνάνε έτσι οι εβδομάδες και οι μήνες ευχάριστα και δημιουργικά. Ο Φανούρης, επειδή ακριβώς είναι η μεγάλη συμπάθεια του Σάββα, μπορεί να σώσει και εμάς απ’ το διαιτητικό μπούρου μπούρου του Θεοδωρίδη, αλλά και τον ίδιο. Αν δεν βρει ένα άλλο θέμα να ξεδίνει λίγο ο νους του, οι κόρακες θα του γίνουν έμμονη ιδέα στο τέλος…

Συνεχίζω, πιστέ μου αναγνώστη, με Μανώλη Γαβαθιώτη, ο οποίος κάνει στο «Φως» μια μεγάλη αποκάλυψη. Φωτίζει το ποίμνιό του για τον λόγο ύπαρξης των κριτικών διαιτησίας στα κανάλια:

«θα μου πείτε, δεν συμφωνείτε πάντα και με όλες τις κρίσεις και αναλύσεις των τηλεκριτικών. Συμφωνώ, ούτε και γω συμφωνώ. Οι τηλεκρίσεις όμως δεν γίνονται για να συμφωνούμε μαζί τους. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Γίνονται για να μη συμφωνούμε όλοι, ώστε να υπάρχει το ενδιαφέρον της διαφωνίας. Διότι όταν συμφωνούν όλοι σε κάτι, ούτε ενδιαφέρον μπορεί να υπάρχει ούτε καν αντικείμενο συζητήσεως. Οπότε η συζήτηση σταματάει».

Εχω συγκλονιστεί. Δηλαδή ο Βαρούχας και ο Βασιλάκης υπάρχουν στο τηλεοπτικό γίγνεσθαι για να μας βοηθούν να διαφωνούμε μεταξύ μας; Γιατί δηλαδή, και μόνοι μας δεν θα τα καταφέρναμε μια χαρά; Χρειαζόμασταν και επιπλέον κίνητρο;

Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει, sugar. Ισως οι τηλεκρίσεις των χρυσών μου γίνονται μόνο και μόνο για να διαφωνούν οι ίδιοι μεταξύ τους, για να ανάβει λίγο το κέφι. Πόσες φορές δηλαδή έχεις δει τον Βαρούχα και τον Βασιλάκη να συμφωνούν στις κρίσεις τους, πολλές;

Ο Γαβαθιώτης κάνει και μια αναφορά στον Σωτήρη Κυργιάκο: «Σ' αυτό το σημείο είμαι υποχρεωμένος να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον Σωτήρη Κυργιάκο. Πριν από λίγες μέρες έγραψα ότι είναι η μισή ΑΕΚ. Δεν είναι η μισή, αλλά κάτι παραπάνω. Αυτός είναι ό,τι αξίζει εκεί μέσα και ύστερα απ' αυτούς τους δύο το χάος».

Αν ο Κώστας Πιτιακούδης διαβάζει Γαβαθιώτη, θα είναι με ηρεμιστικά τώρα. Ο Μανώλης βρήκε το ευαίσθητο σημείο του. Το θέμα του Κυργιάκου τον ανάβει. Γράφει συγκεκριμένα στο «Derby»: «Αλλα δύο γκολ από το κέντρο της άμυνάς της δέχτηκε προχθές η ΑΕΚ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Οι ευθύνες όμως καταλογίστηκαν μονόπλευρα για άλλη μια φορά μόνο στον Μαϊστόροβιτς. Ο Κυργιάκος παρέμεινε και πάλι στο απυρόβλητο και η προκλητική ασυλία που απολαμβάνει συνεχίστηκε. Γιατί, αν εξαιρέσουμε το ματς με τον Ηρακλή, σε όλα τα υπόλοιπα που έπαιξε το “αλάνι”, η "Ενωση" δέχτηκε γκολ και μάλιστα από τον χώρο ευθύνης του».

Μαγεύομαι. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο Πιτιακούδης χαίρεται περισσότερο όταν ο Κυργιάκος δεν βλέπεται, παρά όταν ο Γιόσου Σαριέγκι διαπρέπει. Ευτυχώς πάντως που υπάρχει κι εκείνος για να μας ανοίγει τα μάτια ώστε δούμε την αλήθεια. Οτι δηλαδή τρεις Κυργιάκοι μαζί δεν κάνουν ούτε μισή τρίχα απ’ το ατημέλητο μαλλί του Γιόσου...

Καγκουράνης

Ιδού ο παίκτης που λύνει όλα τα προβλήματα όλων των προπονητών σε όλες τις ομάδες. Είναι κινητικός και μπουκαδόρος σαν τον Καραγκούνη, συνετός και ήρεμος σαν τον Κατσουράνη. Με τον Καγκουράνη στα χαφ σού λύνονται τα χέρια. Ρωτήστε και τον Ρεχάγκελ.