Δεν έβγαλε μάτια, αλλά έβγαλε φάσεις

Μόνο στην Ελλάδα, φαντάζομαι, μπαίνουμε σε τόσο στείρες συζητήσεις και σκέψεις, να αυτοευνουχιζόμαστε καθημερινά με ατάκες του τύπου «ίσως είναι υπερβολή να βάλουμε δύο δεκάρια», «μήπως θέλει και τρίτο αμυντικό χαφ;», «μη ρισκάρουμε με άλλον τεχνίτη στο κέντρο» και πάει λέγοντας. Είπαμε, οι αμυντικοί χαφ είναι πολύτιμοι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά μην το παραξεχειλώνουμε: και οι ρόδες είναι απαραίτητες στο αυτοκίνητο, αλλά αν βάλουμε πέντε αντί για τέσσερις, θα πάρουμε σβάρνα τις μπαριέρες.

Αυτού του είδους τα αγωνιώδη ερωτήματα, τα οποία ακόμα μας κάνουν να προβληματιζόμαστε, τα έχουν απαντήσει οι «άσχετοι» του εξωτερικού. Η Μίλαν, που έπαιζε με Κακά, Πίρλο και Ζέεντορφ στη μεσαία γραμμή. Η Μάντσεστερ, με Κριστιάνο Ρονάλντο, Σκόουλς, Γκιγκς, ενίοτε και Νάνι ή Αντερσον δίπλα τους. Η Μπαρτσελόνα με Ροναλντίνιο, Ετό, Μέσι και Ντέκο. Η εθνική Βραζιλίας με Ροναλντίνιο, Ρομπίνιο, Αντριάνο και Ρονάλντο. Η Ρεάλ με Ρόμπεν, Φαν ντερ Φάαρτ, Ραούλ, Ντε λα Ρεντ, βάλε κι ένα Ντρέντε ή Σνάιντερ. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες, όρεξη να έχεις να γράφεις. Οσο για τη δικαιολογία «εμείς, ρε άρχοντα, δεν έχουμε ούτε Κακά, ούτε Μέσι, ούτε Κριστιάνο» που ακούω στο βάθος, είναι εντελώς ανόητη. Δεν τους έχουμε, γι' αυτό και δεν είμαστε Πριμέρα, Πρέμιερ ή Καμπιονάτο. Κάτι έχουμε κι εμείς όμως, που –τηρουμένων των αναλογιών– μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Ο Ολυμπιακός κατέβηκε να πάρει το ντέρμπι με την ΑΕΚ όχι κυνηγώντας τον τσαμπουκά και την κλοτσιά, αλλά στηριζόμενος στη φινέτσα και την κλάση του Ντιόγο, του Μπελούτσι, του Γκαλέτι, του Λέτο, του Ντουντού. Εκεί όπου η ΑΕΚ, πλην του Σκόκο, δεν είχε ανάλογες απαντήσεις. Ο Μπλάνκο, ο Μπασινάς, ο Πελετιέρι, ο Κυργιάκος, είναι δυνατοί, μαχητές και παλικάρια. Φινετσάτους όμως δεν τους λες.

Λένε αρκετοί ότι η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Λεβαδειακό δεν σε αφήνει να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Διαφωνώ. Πέρυσι ή πρόπερσι, κάτι τέτοια παιχνίδια τα έπαιρνε ο Παναθηναϊκός (όταν τα έπαιρνε) με το χασαπομάχαιρο στα δόντια και την ψυχή στην κάλτσα. «Δώσ' του γιόμα», «δώσ' του καμινάδα», «πάμε όλοι μπροστά για το κόρνερ», «έλα, Γκούμα, αγόρι μου, βάλ' τους στα δίχτυα» και τέτοια. Την Κυριακή, όλα έμοιαζαν τόσο απλά. Ιβανσιτς, Κλέιτον, Ρουκάβινα, Σπυρόπουλος, Γκάμπριελ και μαζί τους Μάτος, Σαλπιγγίδης και Σόουζα, μια 11άδα γεμάτη μπαλαδόρους ή δυνάμει μπαλαδόρους για πρώτη φορά μαζί. Και εγένετο φως! Χωρίς να βγάλουν μάτια, έβγαλαν φάσεις. Επαιξαν το «1-2» χωρίς ντρίμπλες και καθυστερήσεις. Υπερτερούσαν στο «ένας με έναν», σε αρκετές φάσεις. Υπήρχε κατοχή της μπάλας, όχι με πασούλες στο κέντρο και ύστερα στα σέντερ μπακ, αλλά με διάθεση να μεταφερθεί η πίεση μπροστά.

Είναι αυτή η εικόνα και η σύνθεση που θα πάει την ομάδα ένα βήμα παραπέρα; Εξαρτάται από την περίσταση. Πιθανότατα η ίδια ενδεκάδα στην Τούμπα να έχανε με 3-0 από το 15'. Ή να κέρδιζε 2-0 στο 20'. Μεγάλο το ρίσκο, μεγάλα τα κέρδη ή οι ζημιές. Δεν είναι όλα τα παιχνίδια ίδια, οι αντίπαλοι διαφέρουν, οι απαιτήσεις αλλάζουν. Ενα πράγμα κρατάω: ότι μπορούν αρκετοί τεχνίτες να συνυπάρξουν στην 11άδα του Παναθηναϊκού, χωρίς να θέλει ο καθένας μια μπάλα για πάρτη του. Κι ένα πράγμα θέλω να θυμίσω: ότι ο κόουτς δεν έχει δοκιμάσει καθόλου το 4-4-2, βάζοντας δίδυμο ψηλού-κοντού στην κορυφή. Για να αναπνεύσει λίγο ο Σόουζα και να μην αναγκάζεται να σκάει από το τρέξιμο στη γραμμή ο Σαλπιγγίδης.