O ένας δακρύζει, ο άλλος μασάει στην κλοτσιά

Ο Γιώργος Δώνης δεν μπορεί να έχει παράπονα από τους παίκτες του. Εξι μέρες ο Δώνης έλεγε κι επαναλάμβανε ότι οι παίκτες της ΑΕΚ πρέπει να παίξουν δυνατά. Πιο δυνατά δεν γινόταν, εκτός αν το παιχνίδι σταμάταγε να λέγεται ποδόσφαιρο. Παρ’ όλα αυτά όμως ο Ολυμπιακός, δύσκολα ομολογουμένως, νίκησε 2-0. Ηταν η απόδειξη ότι παίζοντας δυνατά στο ποδόσφαιρο μπορείς να κλέψεις κάποια αποτελέσματα, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις να επιβληθείς.

Η ΑΕΚ ακολούθησε την ίδια τακτική του ματς με τον Παναθηναϊκό. Δύο γραμμές άμυνας των επτά συνολικά παικτών και η μπάλα να φεύγει μπροστά με την ελπίδα ότι κάποιος αντίπαλος θα κάνει το λάθος και η ιστορία του αγώνα με τον Παναθηναϊκό θα επαναληφθεί. Αμυντικά οι αλλαγές την έκαναν ακόμη πιο συντηρητική από το ντέρμπι της πρώτης αγωνιστικής. Διότι ο Γεωργέας είναι περισσότερο αμυντικός από τον Ράμος και ο Πελετιέρι είναι πιο ολοκληρωμένος παίκτης από τον Πλιάτσικα, αλλά οι πάσες του δεν είναι πιο μακριές. Από εκεί και πέρα υπήρχε μια κυνική τακτική. Φάουλ οπουδήποτε μέχρι τα 25 μέτρα από το τέρμα, ώστε το παιχνίδι να μην έχει ρυθμό και τα γεμίσματα να μην έχουν αποτέλεσμα, αφού οι Κυργιάκος, Μαϊστόροβιτς με την μπάλα στον αέρα τρώνε παιδιά.

Απέναντι σε αυτό το σύστημα ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε αδιέξοδο. Το σύστημα της ΑΕΚ θα μπορούσε μόνο να σπάσει με «1-2» και την μπάλα χαμηλά στον άξονα. Με τον Ντουντού όμως στο «ζω, πεθαίνω» και τον Πατσατζόγλου να μένει πίσω, η μόνη απειλή από τον άξονα ήταν ο Μπελούτσι. Το σκορ θα καλύψει την αδυναμία του Ολυμπιακού στον άξονα, αλλά χρειάστηκε να αποδειχθεί το ρητό «κανείς δεν είναι αλάνθαστος» για να κερδίσει. Το λάθος έκανε ο Πελετιέρι, ο Ολυμπιακός είχε την τύχη η μπάλα να καταλήξει στα πόδια του Τζόρτζεβιτς, που με την πείρα του έκανε την πάσα στον Κοβάσεβιτς για να σκοράρει. Τα υπόλοιπα απλώς επιβεβαίωσαν τις εντυπώσεις από τις δύο ομάδες την εφετινή σεζόν. Γιατί και ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι σε ανοιχτούς χώρους κάνει τις αντίπαλες άμυνες άλογα και η ΑΕΚ ότι έχει αρκετή ψυχή ώστε στην περίπτωση που το ματς πάει να γίνει από ήττα, συντριβή να αντιδράσει.

Με τέσσερις δύσκολους αγώνες στα πέντε πρώτα ματς η ΑΕΚ, με οκτώ βαθμούς, είναι στο «ούτε κλαίω ούτε γελάω». Αλλά στο δακρύζω. Κυρίως όχι γιατί έφερε ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ και ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό, αλλά επειδή στο ματς με τον αδύναμο Ηρακλή ταλαιπωρήθηκε για να νικήσει και στο ματς με τον Πανιώνιο ταλαιπωρήθηκε για να φέρει ισοπαλία. Οσο για τον Ολυμπιακό, στο θέμα των βαθμών είναι φυσικά ευχαριστημένος, αλλά ένα μείον της αρχής είναι ότι οι αντίπαλοί του κατάλαβαν μια αδυναμία του. Μασάει στην κλοτσιά. Η πείρα διδάσκει ότι όσο περισσότερο μασάει μια ομάδα στις κλοτσιές τόσες περισσότερες θα φάει.

Κι ένα τελευταίο. Για τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Στάθηκε μια χαρά στο ματς, αλλά κινδυνεύοντας να γίνω αυτός που χαλάει το κέφι στο πάρτι, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι στο επόμενο ματς δεν θα έρθουν οι σκάουτερ της Τσέλσι και της Γιουβέντους να δουν τον Παπαδόπουλο. Αντε να τον καλέσει ο Ρεχάγκελ, να δηλώσει ότι όλη η Ευρώπη θα μιλάει για αυτόν και να τον αφήσει στον πάγκο. Οπως «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική», η επανάληψη του φαινομένου Πλιάτσικα, που έπαιξε ένα ματς κι έγινε το μήλο της Εριδος για κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, σκοτώνει τη σοβαρότητα.