O «Μυστικός Δείπνος»

Ολοι έχετε δει εικόνες του «Μυστικού Δείπνου», έχετε όμως παρατηρήσει ότι εκτός από κάτι ψωμάκια που ο καλλιτέχνης έσπειρε στο τραπεζομάντιλο, τα πιάτα, εκτός από ένα που έχει ένα μπαγιάτικο ψάρι, είναι ψιλοάδεια; Πού είναι οι σαλάτες; Πού είναι τα τιραμισού; Καλύτερα και από «Μυστικός Δείπνος», το έργο θα μπορούσε να λέγεται «Γκαρσόν, τον λογαριασμό». Χθες, λοιπόν, είχα φάει ένα μικρό κόλλημα με το μενού του «Μυστικού Δείπνου» και γιατί δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τις παραγγελίες. Παραδείγματος χάριν, παράγγειλαν μενού ή α λα καρτ ό,τι γούσταρε ο καθένας. Στο τέλος πώς πληρώσανε; Πλήρωσε ένας, πληρώσανε ρεφενέ ή ανάλογα με ό,τι είχε ο καθένας παραγγείλει; «Ποιος έφαγε το αρνάκι;». «Εγώ, κύριε». «Οκτώ οβολούς έχει. Βάλε και άλλους τέσσερις για τις σαλάτες και το πουρμπουάρ. Δώσε 12, Ματθαίε, κι είμαστε εντάξει».

Τέλος πάντων, το τι έφαγαν ο Ιησούς και οι μαθητές του στον Μυστικό –Τελευταίο στα αγγλικά– Δείπνο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η καλύτερη ερμηνεία που διάβασα για την έλλειψη αναφορών έχει ίντριγκα. Οτι στα ευαγγέλια του Λουκά, του Ματθαίου και του Μάρκου αναφέρεται ότι ο Δείπνος έγινε την ημέρα του Passover, την εβραϊκή εορτή σε ανάμνηση της φυγής από την Αίγυπτο. Οπότε το μενού ήταν αρνάκι και άζυμο ψωμί. Στο ευαγγέλιο όμως του Ιωάννη, το οποίο γράφτηκε πολύ αργότερα από τα τρία άλλα, αναφέρεται σαφώς ότι ο «Μυστικός Δείπνος» έγινε πριν από το Passover. Ο λόγος πιθανόν είναι ότι στο μεταξύ η λατρεία του Χριστού είχε εξαπλωθεί και σε λαούς που δεν ήταν Εβραίοι και δεν υπήρχε λόγος να συνδυάζουν ένα θρησκευτικό εβραϊκό δείπνο με τη νέα θρησκεία. Πάντως, η παραδοσιακή θυσία του αρνιού της εβραϊκής γιορτής πέρασε μια χαρά στον χριστιανισμό.

Είμαι βέβαιος ότι εννιά στους δέκα Ελληνες, αν τους πεις ότι η θυσία του αρνιού είναι εβραϊκό έθιμο, θα σου απαντήσουν ότι αυτοί το έκλεψαν από εμάς, με τους πέντε στους δέκα να πιστεύουν ότι ο Χριστός μιλούσε ελληνικά και τους δύο στους δέκα ότι όχι μόνο τα μίλαγε, αλλά και με καλαματιανή προφορά.

Το κόλλημα με το μενού του «Μυστικού Δείπνου» ξεκίνησε από κάτι άλλο. Τον προεκλογικό μυστικό δείπνο της ΕΠΟ, που οι πιστές στον Βασίλη Γκαγκάτση ενώσεις θα συναντιόντουσαν χθες το βράδυ για να δώσουν όρκο αφοσίωσης στα οράματα του ευκλεούς ηγέτη. Οπως ο βαρόνος Φον Μόλτκε ο νεότερος είχε πει «Την ημέρα της μάχης ο καλός επιτελικός αξιωματικός πηγαίνει για ψάρεμα», μια μέρα πριν από τις εκλογές ο Σου Που γιόρταζε τα ενδέκατα γενέθλια του γιου του. Η διάθεσή του ήταν αποφοίτου της Σχολής Πολέμου. Από εκείνους που τους ρωτάς «Πόσο πήγε η ώρα;», και σου απαντάνε «Λοχίας Αθανάσιος Μπούρμπελας. ΑΣΜ 86719».
- «Πού θα πάτε για φαΐ;».
- «Σε εστιατόριο».
- «Πώς το λένε;».
- «Σύμβουλος ΕΠΟ Σοφοκλής Πιλάβιος, ημερομηνία εκλογής 30/10/04». Η υπόθεση σήκωνε κουβέντα.
- «Είναι εστιατόριο;».
- «Οχι ακριβώς».
- «Ταβέρνα;».
- «Ναι».
- «Ο "Γεροφοίνικας";».
- «Εχει κλείσει πριν από 10 χρόνια, αλλά ακόμα κι αν ήταν ανοιχτή, η ΕΠΟ δεν έχει λεφτά για σπατάλες».
- «Κοσμική ταβέρνα με πρόγραμμα; Παραδοσιακή, σαν τον "Γέρο του Μωριά" στην Πλάκα;».
Η μαντεψιά έμοιαζε καλή. Βλαχοπρόεδροι να βλέπουνε λαϊκό μπαλέτο και να λένε «Βλέπεις, ρε, αυτή με τα ξανθιά μαλλιά και τον ωραίο κώλο; Από πού λες να είναι;». Η ιδέα όμως είχε ένα κενό.
- «Δεν το είπαμε; Δεν έχουμε λεφτά».
- «Τότε ταβέρνα κανονική;».
- «Ναι».
- «Με φαΐ γάμου. Ενα τυροπιτάκι, ένα μπουρεκάκι, μία κροκέτα;».
- «Οχι. Με φαγητό ταβέρνας».
- «Δηλαδή;».
- «Ταβέρνα, ρε παιδί μου. Κρέας».
- «Και στους πόσους υπολογίζεται να είναι η κάθε χωριάτικη; Μία για κάθε τέσσερα άτομα;».
- «Κάπου εκεί».
- «Και οι τυροσαλάτες θα είναι λιγότερες από τα τζατζίκια;».
Το θέμα σήκωνε σκέψη.
- «Μάλλον… Ναι». Είχε φτάσει η στιγμή του αιφνιδιασμού.
- «Και πώς είπαμε το όνομα της ταβέρνας;». Οι βετεράνοι όμως δεν αιφνιδιάζονται.
- «Σύμβουλος της ΕΠΟ, Σοφοκλής…».
- «Τουλάχιστον δεν μπορείς να μου πεις κάτι για το όνομα; Είναι τοπωνύμιο;».
- «Οχι».
- «Είναι έννοια; Ας πούμε "Το Κέφι";».
- «Οχι».
Η συζήτηση είχε γίνει κάτι σαν το παλιό παιχνίδι, το «Βρες το και πάρ' το».
- «Είναι αντικείμενο;».
- «Ναι».
- «Ας πούμε "Η σούβλα";».
- «Κάτι τέτοιο».
Σε αυτό το σημείο όμως και πριν το ξεφτιλίσουμε –«Το Κουτάλι;», «Η Σαρμελιά;»– η ανάκριση σταμάτησε. Και μην το ξεχνάτε. Εδώ κάνουμε ρεπορτάζ.
Οσο για τις εκλογές, έβλεπα τον Γκαγκάτση όχι μόνο να τις έπαιρνε, αλλά ο Γεωργακόπουλος να μην έπιανε ούτε διψήφιο νούμερο. Κάτι σαν 47-9, με την 57η ένωση των Τρικάλων να μην έχει δικαίωμα ψήφου, ήταν τα προγνωστικά για την πλευρά του Αλεξίπτυστου. Με το να αποσυρθεί ο Γεωργακόπουλος, τουλάχιστον έσωσε την προσωπική του αξιοπρέπεια. Εδώ, όμως, πρέπει να προστεθεί η αποτυχία του Πάρι Γεωργακόπουλου να παρουσιάσει ένα ελκυστικό ψηφοδέλτιο. Δεν μπορείς, ρε άνθρωπε, να λες ότι είσαι η νέα, άφθαρτη και ανανεωτική παράταξη της ΕΠΟ και να κατεβάζεις τα ορφανά του Θωμά. Να λες «πω, πω, χάλιας που είναι ο αντίπαλος», είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να πείσεις ότι τα δικά σου άτομα είναι καλύτερα από αυτά του χάλια. Και με το χέρι στην καρδιά, όταν φύσαγε ο ανανεωτικός άνεμος, στο ψηφοδέλτιο του Πάρι είχαν κλείσει τα παράθυρα.