Το μυστήριο με τους Γερμανούς

H ειδησεογραφία προχθές έφερε στην επιφάνεια μια πληροφορία από την Ισπανία, σύμφωνα με την οποία ένας από τους αρχηγούς της ρωσικής μαφίας που συνελήφθη στην Ιβηρική ισχυρίστηκε σε μια τηλεφωνική συνομιλία του ότι η Μπάγερν πήρε 50 εκατομμύρια ευρώ για να ηττηθεί 4-0 στον περσινό ημιτελικό του ΟΥΕΦΑ από τη Ζενίτ. Η πληροφορία είναι προδήλως εντυπωσιακή, αλλά έχει πολύ δρόμο για να επιβεβαιωθεί.

Για τον ισχυρισμό ενός μαφιόζου πρόκειται. Μπορεί να λέει την αλήθεια για κάτι που ξέρει καλά και που λόγω του μεγέθους του –κόλπο 50 εκατομμυρίων δεν είναι μικρό πράγμα– μόνο μία μαφία θα μπορούσε να διεκπεραιώσει. Μπορεί, όμως, και να είναι ένα πυροτέχνημα για να τραβήξει την προσοχή, να λειτουργήσει σαν κάλυψη, να αποπροσανατολίσει ή να ήταν ένας απλός κομπασμός. Πάντως, αν η πληροφορία αυτή αποδειχθεί αληθινή δεν θα μου προξενήσει καμία έκπληξη. Τα λεφτά που τζιράρονται πλέον στο ποδόσφαιρο είναι πάρα πολλά. Και πολύ περισσότερα είναι τα χρήματα που παίζονται και που αλλάζουν χέρια κάτω από το τραπέζι, αλλά αυτό να το εικάσουμε μόνο μπορούμε.

Ανέφερα αυτή την είδηση μόνο και μόνο γιατί εμπλέκεται σε αυτήν η πλουσιότερη ομάδα της Γερμανίας και μία από τις πιο ιστορικές ομάδες στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από το '70 και μετά. Κι όμως. Η μεγάλη ομάδα της Μπουντεσλίγκα έχει 8 χρόνια να δώσει το «παρών» σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Από το 2000 σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό με τη Βαλένθια, ο οποίος είχε κριθεί στα πέναλτι με τις αποκρούσεις του Καν. Οι Γερμανοί, παρά το γεγονός ότι θεωρούνται από τις πιο μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως, μέσα σε 28 χρόνια έχουν κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, το παλιό Κύπελλο Πρωταθλητριών, μόλις 3 φορές. Με Αμβούργο το '83, με Μπορούσια Ντόρτμουντ το '97 και με την Μπάγερν το 2000. Από εκείνη τη χρονιά και μετά έχουμε τη σταδιακή υποχώρηση των γερμανικών συλλόγων από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ενα ποδόσφαιρο που δοκιμάστηκε αρκετά από την κατάρρευση του Λέο Κιρχ, αλλά το οποίο σιγά σιγά άρχισε να ανακάμπτει οικονομικά. Παρά το γεγονός, όμως, ότι η γερμανική οικονομία είναι η ισχυρότερη της Ευρώπης και το γερμανικό πρωτάθλημα έχει σχεδόν τα ίδια έσοδα με το ιταλικό –υπολείπεται του Καμπιονάτο 10 εκατ. ευρώ–, οι γερμανικές ομάδες έχουν πολύ λιγότερα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα ακόμα και από τους Γάλλους. Και αυτό αποτελεί σοβαρό ανταγωνιστικό μειονέκτημα, μια και περιορίζει τις δυνατότητες των γερμανικών ομάδων να κινηθούν στο μεταγραφικό παζάρι –με εξαίρεση την Μπάγερν– και να δώσουν μισθούς και συμβόλαια ανταγωνιστικά αυτών που προσφέρουν οι ομάδες σε Αγγλία, Ισπανία και Ιταλία.

Ισως ένας ακόμα λόγος που μπορεί να δικαιολογήσει την οικονομική υστέρηση των Γερμανών έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι γερμανικές ομάδες δεν έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων επενδυτών. Ή μάλλον, πιο σωστά, το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του γερμανικού ποδοσφαίρου, το οποίο βασίζεται στον σωματειακό αθλητισμό, έχει δομές παραδοσιακές, δίνει λόγο στους οπαδούς και δεν έχει παραδοθεί στην πλήρη εμπορευματοποίηση, όπως π.χ. στην Αγγλία, λειτουργεί αποτρεπτικά για τους ξένους επενδυτές. Ή μάλλον λειτουργούσε, διότι τελευταία ξένοι κεφαλαιούχοι ψάχνουν να βρουν τρόπους να «σπάσουν» τους περιορισμούς της Μπουντεσλίγκα, με οργανωτή έναν Αμερικανό με γερμανικό όνομα: τον Φίλιπ Ανσουτζ.

Εναν από τους πιο μεγάλους χρηματοδότες των ρεπουμπλικανών, πιστό υποστηρικτή του Μπους και φανατικό χριστιανό, ο οποίος δεν ξέρει τι έχει, μια και στην περσινή λίστα του οικονομικού περιοδικού «Forbes» ήταν στη 16η θέση με τους πλουσιότερους Αμερικανούς. Εχει συμφέροντα σε περισσότερες από 100 επιχειρήσεις ενέργειας, θεάματος, μεταφορών, επικοινωνιών, ΜΜΕ και δεν συμμαζεύεται. Είναι ο ιδιοκτήτης πολλών ομάδων σε διάφορα σπορ –όπως και των L.A. Galaxy του Ντ. Μπέκαμ– και θέλει να βάλει πόδι στην Μπουντεσλίγκα, στην οποία ήδη έχει βρει κάποιους συμμάχους. Θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν και πώς θα τα καταφέρει.