Προσδοκίες και απαιτήσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Οχι ότι τον πίστεψε κανένας. Τον απερχόμενο πρόεδρο της ΕΠΟ λέω, ο οποίος όταν συναντήθηκε πριν από λίγες μέρες με τον πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας (μια ονομασία ελληνική για το πρωτάθλημα δεν βρήκαμε, την ώρα που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν δώσει στα πρωταθλήματά τους ονομασία από τη γλώσσα τους –επαρχιωτισμός και συμπλέγματα κατωτερότητας) δήλωσε ότι η ελληνική διαιτησία έχει κάνει βήματα προόδου. Η δήλωση αυτή, εμφανώς ελλειμματική σε σοβαρότητα, αντιμετωπίστηκε με τον τρόπο που της άξιζε. Σαν μια μπαρούφα.

Οι επιδόσεις των διαιτητών στην τελευταία αγωνιστική επιβεβαίωσαν την «πρόοδο» της ελληνικής διαιτησίας. Παρακάμπτοντας τη συνήθη εξήγηση για την αποτυχία των διαιτητών, ότι δηλαδή οι διαιτητές κάνουν λάθη γιατί ακολουθούν οδηγίες, στέκομαι στη δική μου διαπίστωση για την ανεπάρκεια της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων σφυρίζουν. Μια ανεπάρκεια που διαιωνίζεται από το σύστημα της επιλογής τους και τις απαιτήσεις που έχει το ίδιο το σύστημα από τους διαιτητές. Οι συγγένειες, οι φιλίες και οι πολιτικές γνωριμίες είναι μια χαρά διαβατήριο για μια καριέρα.

Καριέρα που καλοπληρώνεται, αλλά δεν αντιμετωπίζεται ως επάγγελμα. Γιατί σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν κακοί επαγγελματίες που αργά ή γρήγορα μένουν εκτός του χώρου. Ενα από τα πράγματα που δεν έχω καταλάβει έχει να κάνει με τις τιμωρίες των διαιτητών. Αν ο διαιτητής που είχε κακή απόδοση το έκανε σκόπιμα (και είναι ένα ερώτημα το πώς θα επιβεβαιώνεται η σκοπιμότητα του λάθους), η τιμωρία έχει μια χρησιμότητα. Με την έννοια ότι του στερεί εισόδημα και, αν το λάθος επαναληφθεί, μπορεί να τον οδηγήσει στον αποκλεισμό.

Αν όμως τα λάθη είναι αποτέλεσμα των περιορισμένων ικανοτήτων, η τιμωρία δεν κάνει τον διαιτητή ικανότερο. Μόνο η επιμόρφωση μπορεί να τον κάνει ικανότερο. Ομως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Αν υπήρχε, και οι διαιτητές θα ήταν διαφορετικοί, με την έννοια ότι θα μας φιλοδωρούσαν με πολύ λιγότερο τραγικές παραστάσεις. Η περασμένη αγωνιστική, εκτός από τις απαράδεκτες διαιτησίες, είχε ένα ακόμη στοιχείο που δεν μας επιτρέπει να έχουμε –έστω και– μέτριες προσδοκίες από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Τις τρεις περιπτώσεις αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς με «δολοφονικά» μαρκαρίσματα στην Ξάνθη, το Ηράκλειο και την Τούμπα. Τον χαρακτήρα του ελληνικού ποδοσφαίρου τον διαμορφώνουμε όλοι εμείς. Οι φίλαθλοι–οπαδοί, οι δημοσιογράφοι, οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές και, φυσικά, οι διοικήσεις. Οταν λοιπόν καμία από τις διοικήσεις των ομάδων στις οποίες ανήκουν οι τρεις ποδοσφαιριστές που έκαναν αυτά τα άθλια μαρκαρίσματα δεν ένιωσε την ανάγκη να τιμωρήσει –έστω και με ένα πρόστιμο για τα μάτια του κόσμου– αυτές τις συμπεριφορές, τότε γιατί θα πρέπει να περιμένουμε κάτι καλύτερο για το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Είμαι πρόθυμος να εξαιρέσω την περίπτωση του Βάλλα στην Ξάνθη, επειδή ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα στο παρελθόν. Δεν πιστεύω ότι είχε πρόθεση αλλά και ζήτησε συγγνώμη στο τέλος του παιχνιδιού από τον συνάδελφό του. Στις άλλες δύο περιπτώσεις όμως, του Μπαρκαουάν στο Ηράκλειο και του Βιτόλο στην Τούμπα, η σιωπή των διοικήσεων τόσο του Βατσινά όσο και του Σκόρδα –ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές– με δεδομένη την αισθητική και την αντίληψη που έχουν και οι δύο για το ποδόσφαιρο, δεν θα πρέπει να δημιουργεί έκπληξη.

Παρόμοιες αντιλήψεις και αισθητική καλλιεργεί και κυριακάτικη αθλητική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, με την προνομιακή συμπεριφορά προς τους τρεις μεγάλους του κέντρου, με τη δήθεν ανάλυση φάσεων και τις κρίσεις των διαιτητικών αποφάσεων, που δεν προσφέρουν στην κατανόηση των κανονισμών, αλλά στην οπαδική πόλωση. Ολα αυτά –και πολύ περισσότερα– δεν μας επιτρέπουν να έχουμε προσδοκίες για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, πόσω μάλλον όταν οι απαιτήσεις που έχουμε αφορούν την ικανοποίηση του οπαδικού εγωισμού.

Bill Gates for ever?

Eνα από τα πιο περιοριστικά –για να μη γράψω κάτι βαρύτερο– πράγματα που υφίσταμαι ως καταναλωτής, είναι αυτή η εξοργιστική απαίτηση της Microsoft να αγοράζεις το λειτουργικό της και να μπορείς να το εγκαταστήσεις σε ένα μόνο υπολογιστή. Αν έχεις, ας πούμε, έναν υπολογιστή γραφείου και ένα φορητό, θα πρέπει να αγοράσεις δύο φορές το λειτουργικό. Αν, για παράδειγμα, έχει και ένα φορητό η γυναίκα σου, τρεις φορές το λειτουργικό. Είναι, ας πούμε, σαν να έχεις αγοράσει μια μπλούζα Λακόστ και, για να τη φορέσει ο αδελφός σου, θα πρέπει να την ξαναπληρώσεις.

Πριν από λίγες μέρες γιορτάστηκε η παγκόσμια ημέρα του ελεύθερου λογισμικού, αλλά ελάχιστη σημασία έδωσαν τα μίντια στην υπόθεση του ελεύθερου λογισμικού. Στο οποίο θα έχει πρόσβαση ο καθένας, θα είναι δωρεάν ή θα έχει ένα πολύ μικρό κόστος και θα αναπτύσσεται από εθελοντές προγραμματιστές και εταιρείες σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι κώδικες του λογισμικού θα είναι ανοικτοί στον καθένα, θα μπορεί να τους δει ή να τους τροποποιήσει, ακόμη και αν δεν έχει πληρώσει κάποια χρήματα για να αγοράσει το λογισμικό, θα είναι ελεύθερος να το αντιγράψει όσες φορές θέλει, αφού η έννοια του copyright δεν υφίσταται.

Αυτή τη στιγμή, το λογισμικό της Microsoft, που έχει πλημμυρίσει την υφήλιο, είναι ένα «μαύρο κουτί» που κάνει τον υπολογιστή να εκτελεί τις εντολές που του δίνουμε, αλλά και μερικές άλλες για τις οποίες δεν έχουμε δώσει τη συγκατάθεσή μας και οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε καν. Αγνοούμε τον τρόπο που λειτουργεί αυτό το λογισμικό και οι κώδικες των προγραμμάτων του είναι κλειδωμένοι. Φυσικά, όλη η στρατηγική της ανάπτυξης αυτού του λογισμικού δεν βασίζεται στην εξυπηρέτηση των αναγκών των χρηστών, αλλά στη μεγιστοποίηση των κερδών της εταιρείας.

Και ενώ πολλά κράτη σε όλο τον κόσμο –όπως π.χ. η Γερμανία– έχουν αποφασίσει να θεσπίσουν την αποκλειστική χρήση λογισμικού ανοικτού κώδικα στους υπολογιστές των δημοσίων υπηρεσιών, για λόγους εθνικής ασφάλειας, εμείς στην Ελλάδα είμαστε για μία ακόμη φορά στην πρωτοπορία της ανοησίας. Από το 2006 το ελληνικό δημόσιο υπέγραψε μια σκανδαλώδη, αποκλειστική –και δεσμευτική– συμφωνία χρήσης λογισμικού της Microsoft στον δημόσιο τομέα. Ενα λογισμικό στο οποίο δεν έχουμε καμία πρόσβαση.

Εμπνευστής της συμφωνίας, ο μέγας σαμάνος της ανοησίας, ο Αλογογκούφης. Και μετά, όπως με τις υποκλοπές, θα ψάχνουμε να βρούμε πώς διέρρευσαν κρατικά αρχεία υψίστης εθνικής σημαίας ή μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος. Στο κράτος των Σκοπίων, πάντως, αποφάσισαν τη χρήση του ελεύθερου λογισμικού Linux στα σχολεία τους για να εξοικειωθεί η νέα γενιά στην χρήση ελεύθερου λογισμικού. Προφανώς γιατί εκεί δεν έχουν προτεραιότητα το ξεπούλημα της χώρας τους.

Η κρίση βαθαίνει

Από τη Δευτέρα άρχισε να συμβαίνει και στην Ευρώπη αυτό που όλοι περίμεναν ότι θα συνέβαινε, αργά ή γρήγορα: Η επέκταση της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, η οποία ανάμεσα στα άλλα αναδεικνύει δύο κυρίως πράγματα. Αφενός, τη διασύνδεση των οικονομιών και, αφετέρου, το γεγονός ότι ο καπιταλισμός των χρηματιστηριακών αγορών είναι ένας καπιταλισμός ζούγκλας. Χωρίς κανόνες και ελέγχους. Η κρίση αυτή επίσης αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισμός και ο τρόπος που έχει δομηθεί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του '80 άρχισε να μεγαλώνει σε απίστευτο βαθμό τις οικονομικές ανισότητες και να ευνοεί τη συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων, είναι μια επιλογή αδιέξοδη.

Το κράτος, που υποτίθεται ότι εμπόδιζε την οικονομική ελευθερία και το οποίο κάποιοι ονειρεύτηκαν να συρρικνώσουν, δεν μπορεί να πεθάνει ούτε να εξοριστεί από το προσκήνιο της ιστορίας. Τα ερωτήματα όμως στα οποία πρέπει να απαντήσουμε είναι τι είδους κράτος έχουν ανάγκη οι πολίτες και κυρίως σε ποιανού χέρια θα βρίσκεται.