Σόσιν, κύριε, τον λαό σου

Δύο ή τρία αμυντικά χαφ; Ψηλός ή κοντός στην κορυφή της επίθεσης; Υπομονή και αντεπιθέσεις ή προσπάθεια ελέγχου του ρυθμού από την αρχή; Η ίδια ενδεκάδα που είδαμε και στο παιχνίδι με τον Αρη ή κίντερ-έκπληξη; Στείλε SMS στη «SportDay» και κέρδισε μια ιδρωμένη κάλτσα του «Τυπάρα».

Λέμε συνήθως ότι «μόνο ο προπονητής ξέρει» και όλοι οι υπόλοιποι κάνουμε εικασίες, μαντεψιές, μυρίζουμε τα νύχια μας και παριστάνουμε τους μάγκες για το πώς θα αγωνιστεί η ομάδα. Τρίχες κατσαρές. Για ένα προπονητή που δεν έχει καταλήξει ακόμα σε έναν βασικό κορμό 13-15 παικτών, που δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να πάρει το περισσότερο «ζουμί» από τους παίκτες του ρόστερ του, να βρει σε ποια θέση μπορούν να προσφέρουν καλύτερα τουλάχιστον 5-6 ποδοσφαιριστές, είναι πιθανό να μην ξέρει ούτε ο ίδιος τι ακριβώς πρέπει να κάνει και να το αποφασίσει λίγο πριν από τη σέντρα.

Μειονέκτημα ή πλεονέκτημα; Ανάλογα με το αν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Διότι μπορεί οι ενδεκάδες που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα να μην αποκτούν εύκολα χημεία και ομοιογένεια, οι αυτοματισμοί να είναι ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες και να υπάρχουν κενά και ασυνεννοησίες από τη μία, από την άλλη όμως κανένας αντίπαλος δεν μπορεί να σε «διαβάσει» και να προετοιμαστεί για να σε αντιμετωπίσει αν δεν ξέρει με ποιους θα παίξεις. Αλλα πλάνα θα πρέπει να κάνει ο Κετσπάγια αν παίξει ο Σόουζα και άλλα αν παίξει ο Σαλπιγγίδης. Αλλιώς πρέπει να διατάξει το κέντρο του αν παίξει ο Τζιόλης δίπλα σε Ζιλμπέρτο και Μάτος και διαφορετικά αν είναι ο Μουν, ο Χριστοδουλόπουλος ή ο Νίνης ένας από τους χαφ.

Αυτό μπορεί να αποδειχθεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα του εξαιρετικού προπονητή που λέγεται Τιμούρ Κετσπάγια. Απέναντι στην πολύ καλή και επιθετική Βέρντερ κατάφερε να παρατάξει ένα σφιχτό και συμπαγές σύνολο. Και το αποτέλεσμα του έκατσε όχι μόνο διότι οι Γερμανοί ήταν σε μέτρια βραδιά, όχι μόνο επειδή η Ανόρθωση είχε στηθεί έξυπνα, όχι μόνο διότι είχε τύχη σε 2-3 κλασικές ευκαιρίες που δεν έγιναν γκολ λόγω υπερβολικής σιγουριάς, αλλά κυρίως επειδή ο Σάαφ αποδείχθηκε μπλαζέ και σίγουρος για την ομάδα του και απέφυγε τις εκπλήξεις. Ούτε στην αρχική ενδεκάδα ούτε στις αλλαγές στη συνέχεια, όπου φόρτωνε με επιθετικούς την ομάδα λες και περισσότεροι επιθετικοί σημαίνουν σώνει και ντε περισσότερα γκολ. Πέραν τούτου, καμία πρωτοτυπία, καμία διαφορετική οδηγία, να βγαίνει κάποιος προς τα πλάγια και να ανοίγει χώρους, να συγκλίνουν οι ακραίοι, να υπερφορτώνεται ο άξονας, κάτι βρε αδερφέ.

Μόνο που η λογική τού «έλα μωρέ, εμείς είμαστε η Βέρντερ κι αυτοί η Ανόρθωση» καμιά φορά αποδεικνύεται λογική του παραλόγου. Κάπως έτσι την αντιμετώπισαν την Ανόρθωση και οι άνθρωποι του Ολυμπιακού και έφτασαν να κάνουν παρέα με τη Νόρντζελαντ. Για να μη φτάσει κι ο Παναθηναϊκός σε λίγους μήνες να κάνει παρέα με καμιά Σλάβεν Κοπρίβνιτσα ή με την ΑΕΚ (με άλλα λόγια τέταρτη θέση και αντίο Ευρώπη), οφείλει να αξιολογήσει την αντίπαλό του ακριβώς όπως είναι: μία ομάδα που δύσκολα δέχεται γκολ και δεν ντρέπεται να στο βάλει αν της δώσεις δικαιώματα. Δεν είναι επιπέδου Βέρντερ ούτε Ολυμπιακού, ΑΕΚ, ούτε καν Αρη. Αλλά είπαμε, οι λογικές αυτές και οι στείρες συγκρίσεις μπάτζετ, δυναμικότητας, αξίας και συμβολαίων παικτών εύκολα πάνε στα σκουπίδια έπειτα από μια κούρσα του Σάβιο και μια κεφαλιά του Σόσιν.