Η αγωνιστική που δεν έζησα

Ο πόλεμος που έχω ανοίξει κατά της μιζέριας καλά κρατεί. Νικητής θα βγει μόνο όταν κάνει την εμφάνιση του το «πρώτο αίμα». Ο παραλογισμός κάνει την εμφάνιση του σε όλο του το μεγαλείο, όταν ο μόνος αγώνας που δεν συζητάμε για διαιτησία είναι αυτός που δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο της προκοπής. Ναι, ναι καλά καταλάβατε το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Τόση συζήτηση και τόση μουρμούρα δεν αντέχονται και αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη εγώ θα φορέσω το σομπρέρο μου και θα φύγω για Μεξικό.

Οκ, η διαιτησία δεν την «παλεύει» εδώ και χρόνια. Οκ, ο Μπαρκαουάν θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Τζετ Λι σε κάποια από τις ταινίες του. Αλλά επειδή κανένας δεν θέλει να φτιάξει τα πράγματα, αλλά όλοι θέλουν απλά να είναι αυτοί με το μεγάλο κομμάτι πίτας μπροστά τους, δεν γίνεται κανένας πιστευτός. Δεν σας κάνουν οι διαιτητές; Αλλάξτε τους όλους, κατεβείτε σε απεργία, κρατήστε την αναπνοή σας μέχρι να γίνεται μπλε μαρέν. Κάθε εβδομάδα και ένας διαφορετικός παραπονούμενος του τύπου «δεν μιλάω, δεν μιλάω αλλά αν ανοίξω το στόμα μου», κάνει την εμφάνιση του, είστε πολλοί συνεχίστε. Κατά τα άλλα βρισκόμαστε στην 4η αγωνιστική και από όλη αυτή τη βαβούρα επωφελείται ο ΠΑΟΚ που σεμνά και ταπεινά έφτασε στην κορυφή. Well done boys και μην σας τρομάζουν τα ύψη, δεν είναι τίποτα, συνήθεια είναι.

Περνάμε τώρα σε κάτι πιο ταξιδιάρικο. Τα στοιχήματα έχουν πέσει στο τραπέζι και έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, δυο συμπατριώτες ίσως πάρουν το ίδιο αεροπλάνο που θα τους οδηγήσει από την Θεσσαλονίκη στην Ισπανία. Πεντράθα και Ερνάντεθ βλέπουν το φως στο τούνελ να έρχεται όλο και πιο κοντά, αφού άλλα περίμεναν και άλλα τους ήρθαν. Όχι δεν έχω καμία ένδειξη ούτε βασίζομαι στο ρεπορτάζ, απλά έχω μια διαίσθηση που με έχει δικαιώσει πολλές φορές στο παρελθόν. Για παράδειγμα ήξερα, ότι την Κυριακή δεν θα βρέξει για πάνω από μισή ώρα.

Αυτού του είδους την διαίσθηση δεν την έχει για παράδειγμα ο Λάμπρος Σκόρδας, που δήλωσε ότι βαρέθηκε να τον ρωτάνε γιατί δεν παίζουν Έλληνες στον Άρη. Αν την είχε, θα πέρναγε από το πίσω μέρος του μυαλού του ότι η συμπάθεια που έχει δημιουργήσει η ομάδα σε ολόκληρή την Ελλάδα δεν είναι δεδομένη και χάνεται πολύ εύκολα. Γιατί οι τάσεις έπαρσης δύσκολα συγχωρούνται. Και ναι, οι Έλληνες θα καταλάβαιναν καλύτερα την σημασία του ντέρμπι.

Αρκετά όμως με όλα αυτά, πάμε σε κάτι σημαντικότερο όπως φάνηκε και από την αναβολή του αγώνα του Παναθηναϊκού. Έχω ένα βίτσιο να πηγαίνω σε συναυλίες, ανεξάρτητα αν αυτές είναι του μουσικού γούστου μου. Πήγα στο ΟΑΚΑ το Σάββατο για να δω τη Μαντόνα. Στην αρχή προσπάθησα να μπω στους V.I.P. με το εξής κόλπο.

«Θέλουμε να περάσουμε»
«Ποιοι είστε;»
«Είμαστε οι VIPS»
«Έχετε κάποια απόδειξη γι’αυτό»
«Φυσικά. Πάμε παιδιά. Χωρίς εσένανε είμαι ένα τίποτα, μια κουκίδα στον χάρτη σβησμένη»

Το κόλπο φυσικά δεν έπιασε γιατί η ανάμνηση του νεανικού γκρουπ των VIPS έχει ξεθωριάσει εδώ και χρόνια, αλλά ο τύπος που ήταν σεκιούριτι, δεν ήταν ανάγκη να με ψεκάσει με σπρέι πιπεριού στην μούρη. Στο καθαρά μουσικό μέρος τώρα, στο πρώτο μισάωρο βαρέθηκα όπως βαριέμαι και σε κάθε κλαμπ με τη μουσική στο τέρμα. Όταν όμως το σκηνικό γύρισε με την τσιγγάνικη παρέμβαση αλλά Gogol Bordello όλα έφτιαξαν. Ίσως πάλι βέβαια να ήταν οι πέντε μπύρες που να βοήθησαν, αλλά η κραυγή «έλα μωρή Μαντόνα» δικαιωματικά ακούστηκε.

Υ.Γ. Κάθομαι σε μια σεζλόνγκ με ένα σφηνάκι καρπούζι στο χέρι και σκέφτομαι ότι στον Παναθηναϊκό, ίσως να μην θυμούνται και τόσο καλά το πάθημα του Ολυμπιακού στην Κύπρο.

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Είμαστε ανοικτά όλη μέρα.