«Πράσινος» γάιδαρος εναντίον «κόκκινου» πυραύλου

Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, λατρεμένε αναγνώστη, όταν καλείσαι να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις. Να θυμάσαι πάντα ότι μία σου απόφαση και μόνο μπορεί να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Κάνω αυτή την εισαγωγή, γιατί έχω συγκλονιστεί από μια είδηση που άκουσα την Πέμπτη το βράδυ στον NovaΣπορ Fm.

Εμαθα, dear, ότι ο πολυμετοχικός θα μπορούσε να κατακτήσει αβάδιστα τουλάχιστον επτά πρωταθλήματα τα δέκα τελευταία χρόνια, αν η δημοσιογραφία δεν είχε κερδίσει τον Κώστα Γκόντζο. Αν ο καλός μου την ώρα που συμπλήρωνε το μηχανογραφικό του είχε επιλέξει το επάγγελμα του προπονητή ή έστω εκείνο του προέδρου, τώρα η ομάδα θα είχε βαρεθεί να μετράει πρωταθλήματα.

Είπε χαρακτηριστικά ο Κώστας μου: «Αν εγώ ήμουν προπονητής, θα 'χα πάρει τα τρία από τα τέσσερα τελευταία πρωταθλήματα. Για να μη σου πω, αν ήμουν διοίκηση. Τα επτά από τα δέκα θα 'χα πάρει».

Ποτέ δεν είναι αργά, γλυκέ μου. Ετσι κι αλλιώς δεν τον έχουν πάρει και τα χρόνια. 48 χρονών είπε σε έναν ακροατή ότι είναι, 50 λέω εγώ, γιατί όλο και κάποιο καλοκαίρι μπορεί να ξέχασε. Δεν είναι αυτό το θέμα. Ο ακριβός μου μικροδείχνει. Αν τον δεις σε μέρος ξάγναντο, με τη βία τριανταπεντάρη τον κάνεις. Θα μπορούσε λοιπόν να ξεκινήσει έστω και τώρα μαθήματα προπονητικής και να αναλάβει αυτός την ομάδα (χαρά που θα 'παιρναν ο «Κάρα» και ο Νίνης...).

Μια άλλη λύση θα ήταν να αγοράσει μετοχές του πολυμετοχικού και να μπει κι εκείνος στη διοίκηση της ομάδας. Ή να κάνει τράμπα με τον Πατέρα. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση του «Derby» ο Νικόλας και ο Γκόντζος γίνεται πρόεδρος. Αν έχεις ιδέες, η ζωή είναι πολύ απλή τελικά...

Ο Κώστας όμως έχει και το μαράζι του. Επειτα από ένα μήνυμα ακροατή, σχολίασε: «Είμαι θυμωμένος, οργισμένος και κρατιέμαι να μη μιλήσω. Τα 100 χρόνια του Παναθηναϊκού τα χρησιμοποιήσαμε για εσωτερική διχόνοια και φαγωμάρα. Και τώρα που είναι όλοι ενωμένοι τα 100 χρόνια τα ’χουνε γραμμένα. Μπορούσε να γίνει καμιά εκδήλωση για τα μάτια του κόσμου, τώρα όμως είναι πια αργά. Και είναι ντροπή».

Θέλω να καταπραΰνω τον πόνο και την οργή του, Κώστα μου, επειδή η διοίκηση της ομάδας δεν γιόρτασε ως όφειλε τα 100 χρόνια του συλλόγου, προτρέποντάς τον να σκεφτεί κι ένα άλλο ενδεχόμενο. Ισως οι πολυμετοχίτες περιμένουν να κάνουν τις εορταστικές εκδηλώσεις στα 200 χρόνια της ομάδας. Μπορεί να θέλουν να μεστώσει η ιδέα στο μυαλό τους, για να κάνουν μια φιέστα που θα αφήσει εποχή. Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, όταν είσαι διοίκηση. Μετά μαθαίνεις...

Συνεχίζω, sugar, μ’ ένα αγόρι ανεξάντλητο σε ιδέες και ατάκες. Τον Σάββα Θεοδωρίδη. Ο Σάββας, όπως διαβάζω στον «Πρωταθλητή», κατά τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΟ, έκλεψε την παράσταση με τις δηλώσεις του: «Εμείς πάμε στο φεγγάρι με πύραυλο και οι άλλοι με τον... γάιδαρο».

Βέβαια όπως βλέπεις και στο σκίτσο, πιστέ μου αναγνώστη, κάποιες φορές ακόμα και ο γάιδαρος μπορεί να ξεπεράσει τον πύραυλο. Σκέφτομαι όμως ότι η ατάκα του Σάββα θα μπορούσε να είναι η απαρχή μιας σειράς δηλώσεων ένθεν κακείθεν, η οποία θα έγραφε ιστορία...

Είναι πιθανόν να βγει ο Πατέρας αύριο και να απαντήσει: «Εμείς πάμε στη Μύκονο με κότερο και σεις με αέρα και φουρτούνα ήρθατε με μία σκούνα». Την άλλη μέρα να πάρει σειρά ο Σωκράτης και να ανταπαντήσει: «Εμείς πάμε Αμερική με boeing και σεις με ανεμόπτερο». Δεν βλέπουμε που δεν βλέπουμε μπάλα στα γήπεδα, τουλάχιστον να διασκεδάζουμε με όσα συμβαίνουν εκτός αγωνιστικών χώρων. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές άλλωστε εκεί βρίσκονται...

Ο Σάββας μου, όμως, δεν είχε σταματημό. Είπε και άλλα καταπληκτικά πράγματα που αξίζει να σημειωθούν: «Θα πρέπει κάποια στιγμή να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά αν θέλουμε να πάει το ποδόσφαιρο μπροστά, τότε θα πρέπει να πάψουμε να πιπιλάμε αυτή την καραμέλα της διαιτησίας. Αυτή η τακτική μόνο κακό μπορεί να κάνει στο ποδόσφαιρο. Το να διαμαρτύρεται δηλαδή μια ομάδα συνέχεια για τη διαιτησία δεν υπάρχει πουθενά έξω».

Τρομάζω. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το πρώτο είναι να υπάρχει κάποιος σωσίας του Σάββα που έχει την ικανότητα να μιμείται και τη φωνή του. Αν λοιπόν δεις ή ακούσεις ποτέ τον Θεοδωρίδη να βγαίνει στα κανάλια και στα ραδιόφωνα -ως συνήθως- και να υποστηρίζει ότι ο Ολυμπιακός αδικείται από τη διαιτησία, μην τσιμπήσεις. Θα είναι φυσικά ο fake Σάββας, όχι ο original...

Μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο. Να φωνάζει ο καλός μου για τα διαιτητικά εγκλήματα εις βάρος της ομάδας του στα ΜΜΕ, αλλά μόλις γυρίζει σπίτι να σκέφτεται τι έκανε, να θυμάται ότι δεν είναι σωστό και να αυτομαστιγώνεται. Φουντώνω...

Ο Θεοδωρίδης συνέχισε ακάθεκτος: «Εμείς στον Ολυμπιακό έχουμε μάθει πλέον την τακτική τους, γιατί είναι ιδιαίτερα προβλέψιμοι. Να φανταστείτε ότι την προηγούμενη ημέρα της ανακοίνωσης του Παναθηναϊκού είχα δώσει συνέντευξη στην εφημερίδα "Πρωταθλητής", στην οποία ανέφερα ότι δεν δικαιούται να μιλάει για τη διαιτησία».

Στην οποία, εκτός των άλλων, το αγόρι μου, (επειδή ακριβώς δεν μιλάει ποτέ για θέματα διαιτησίας), είχε σχολιάσει ότι αν στον πολυμετοχικό έδιναν πέναλτι όπως αυτό που σφυρίχτηκε σε βάρος του Ολυμπιακού στο παιχνίδι με τις Σέρρες θα είχαν βγει όλοι στους δρόμους. Ενα πράγμα βέβαια δεν καταλαβαίνω. Ο πολυμετοχικός είναι προβλέψιμος επειδή έβγαλε ανακοίνωση, παρ' ότι ο Σάββας μια μέρα πριν δήλωσε ότι δεν δικαιούται να μιλάει για διαιτησία; Ζαλίζομαι...

Για να ήταν απρόβλεπτος, δηλαδή, τι θα έπρεπε να πει ο Πατέρας; «Μίλησε ο Σάββας χθες και μας ρούμπωσε. Δεν μας παίρνει να βγάλουμε ανακοίνωση. Η ανακοίνωση θα βγει μέρα που θα 'ναι αδειούχος ο Θεοδωρίδης και δεν θα 'χει πει τίποτα και σε κανέναν». Ε τότε χρυσέ μου, δεν θα έβγαινε ποτέ η ανακοίνωση. Μέρα χωρίς κουβέντα του Σάββα μου, δεν έχει ακόμα ξημερώσει...

Σε αποχαιρετώ, dear, μ’ ένα ακόμη χαριτωμένο περιστατικό απ’ το Δ.Σ. της ΕΠΟ. Πρωταγωνιστές ήταν ο Βασίλης μου και ο Αντωνιάδης. Ο Θάνος Μπλούνας στο «Φως» έχει το ρεπορτάζ:

«Σε κάποια στιγμή ο πρόεδρος της ΕΠΟ είπε: "Τι θέλεις να κάνουμε; Να μαζευόμαστε και να ορίζουμε τους διαιτητές όλοι μαζί;" Σε εκείνο το σημείο ο Αντωνιάδης έκανε ένα μορφασμό και ο Γκαγκάτσης του είπε: "Μη με ειρωνεύεσαι, γιατί εγώ δεν ανέχομαι αμφισβητήσεις περί της εντιμότητάς μου"».

Υστερα απ’ αυτό και αφού πρώτα σκουπίσω ένα δάκρυ που έτρεξε στο πρόσωπό μου, δεν μένει παρά να σου κουνήσω μαντήλι, φίλε αναγνώστη. Καληνύχτα και καλή σου (μας) τύχη...