Καπέλο και νταβατζιλίκι

Εδώ και πολύ καιρό ο Βασίλης Γκαγκάτσης έχει πάψει να ενδιαφέρεται για τη γνώμη του κόσμου. Ο κόσμος μπορεί να βγάλει δήμαρχο ή πρωθυπουργό, αλλά η δημοκρατία τελειώνει στις προεδρίες των ομοσπονδιών. Εφόσον, λοιπόν, ο κόσμος αποκλείεται να επιδοκιμάσει, να πάει να κουρεύεται. Αυτό που ενδιαφέρει είναι οι ψηφοφόροι και τους προέδρους των ομοσπονδιών βγάζουν οι εκπρόσωποι των Ενώσεων και ο μπαμπούλας της ΦΙΦΑ. Μερικά ταξίδια, κάποιοι διαιτητές στους πίνακες και η γνώση ότι τα λεφτά των ομοσπονδιών δίνονται από την ΕΠΟ είναι αρκετά για να πείσουν τους περισσότερους προέδρους πού βρίσκεται το καλό τους. Η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ υπάρχουν για να σφίγγει ο κρατικός πρωκτός.

Διότι με τους ψηφοφόρους εκπρόσωπους των Ενώσεων ικανοποιημένους, ο μόνος κίνδυνος είναι να σταματήσουν να έχουν το δικαίωμα της ψήφου ή ο Γκαγκάτσης να χάσει το δικαίωμα να εκλεγεί. Για τέτοια προβλήματα καθαρίζει ο μπαμπούλας της ΦΙΦΑ.

Οι κίνδυνοι είναι να αλλάξει με νόμο το εκλογικό σύστημα και αντί να ψηφίζουν οι εκπρόσωποι των Ενώσεων να ψηφίζουν απευθείας τα σωματεία. Οι 54 εκπρόσωποι των Ενώσεων, εύκολα ή δύσκολα, με ταξίδια ή επιχορηγήσεις, κουλαντρίζονται, τα σωματεία όμως, που είναι χιλιάδες, είναι αδύνατον όλα να πλησιαστούν. Επίσης, ένας νόμος που θα περιόριζε τις θητείες θα ήταν το τέλος. Εδώ εμφανίζεται η ΦΙΦΑ, με την απειλή ότι αν περάσει νόμος που δεν θα εγκρίνεται από την ΕΠΟ η κατάληξη θα είναι η αποβολή της Ελλάδας από τις διεθνείς διοργανώσεις. Οπότε; Οπότε, τόμπολα, μπίνγκο, ματ.

Την παραμονή του Γκαγκάτση στην προεδρία βοηθάει και η ανυποληψία των αντιπάλων του. Η κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο δεν είχε συνοδευτεί από την εποχή του κράτους της ανεξαρτησίας και της δικαιοσύνης στην ΕΠΟ. Εχει συνοδευτεί από εικόνες που διηγούνται οι παλιότεροι, με τον Τριβέλα να ρίχνει προσοχές όποτε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τον έπαιρνε στο τηλέφωνο. Η εντύπωση που δίνει ο Παναθηναϊκός είναι ότι πολύ θα ήθελε να φύγει ο Γκαγκάτσης από την ΕΠΟ για να βάλει ένα δικό του Γκαγκάτση. Οσο για την ΑΕΚ, και μόνο η πριν από δύο σεζόν άνετη τοποθέτηση, οι ελληνικές ομάδες οικειοθελώς να πάψουν να μετέχουν στα ευρωπαϊκά κύπελλα, δείχνει τη σοβαρότητα στους προβληματισμούς της. Για τον Ολυμπιακό δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Μόνο οι εικόνες από τις εκλογές της Αλεξανδρούπολης με τον Θωμά να λέει ότι έχει 200 εκατομμύρια για τους εκπροσώπους των Ενώσεων, λεφτά που δεν ήταν για λογαριασμό του Αιγάλεω, κάνει τις αναφορές περιττές.

Στη ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ δεν ανακαλύφθηκε ακόμα το βίντεο; Κι αν ανακαλύφθηκε και έχουν δει το βίντεο, νιώθουν τρόμο ότι θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα και όχι για τον τρόπο που λειτουργεί; Στη μονομαχία για την προεδρία της ΕΠΟ και οι δύο φορούν μαύρο καπέλο. Το να προσθέτουμε και ελβετικό νταβατζιλίκι δεν κάνει την ιστορία κωμική;


Το 1971 είχα πάει στο «Crystal Palace» σε μια open air συναυλία. Ακολουθώντας τη μόδα που είχε επιβάλει το Woodstock, είχαν εμφανιστεί καμιά δεκαριά συγκροτήματα και μουσικοί. Με την αντικειμενικότητα που δίνει ο χρόνος, το σημαντικότερο συγκρότημα ήταν οι Beach Boys και μουσικός ο Richie Havens. Ανάμεσα, λοιπόν, στους άλλους, είχαν παίξει οι Sha–na–na. Ενα συγκρότημα που έπαιζε διασκευές rock 'n' roll τραγουδιών. Ντυμένοι στα ασημένια, σε στυλ Ελευθεράτου, που είχαν κάνει ένα ψευτοονοματάκι τραγουδώντας στο Woodstock το «Do the Hop» των Danny & the Juniors. Ηταν η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με τη nostalgia. Τη διάθεση του ανθρώπου που πλησιάζει τη μέση ηλικία, να ξεθάψει παιδικές του αναμνήσεις. Το 1971 ήταν το rock 'n' roll. Σήμερα πλησιάζει η ώρα των 80s. Αντικείμενα, εικόνες, ήχοι που συγκινούν αυτούς που γεννήθηκαν πριν από περίπου 40 χρόνια και για πρώτη φορά καταλαβαίνουν ότι ο χρόνος περνάει.

Η μεγαλύτερη ανταπόκριση σε δημοσιεύματα της στήλης ήταν το προπέρσινο αφιέρωμα στην εποχή της αφάνας στο μπάσκετ. Ενα θέμα που ξεκίνησε από την αμφισβήτηση του Αναστόπουλου για τον μέσο όρο των πόντων του Κίμωνα Κοκορόγιαννη, που ακόμη και σήμερα παραμένει άγνωστος. Τώρα, με τη συνέντευξη του allenatore στο «SMS» και τις φωτογραφίες με το πιστολάκι των μαλλιών, πλάκωσε νέο κύμα μηνυμάτων. Από τα πληροφοριακά ξεχωρίζω εκείνο του Γ.Β., στελέχους πολυεθνικής, που υπενθυμίζει ότι εκτός της θρυλικής διαφήμισης του Αναστόπουλου για τη Rexona, διαφημίσεις έχουν κάνει και «η Πηγή Δεβετζή που διαφήμιζε μεχρι πρόσφατα το Skip, το οποίο τη βοηθούσε (!) να ξανακάνει κάτασπρο το σορτσάκι της μετά τα άλματα στο σκάμμα, το οποίο από τη βρεγμένη άμμο άλλαζε χρώμα, και ο Σαραβάκος τη χλωρίνη Κλινέξ επίσης (λευκότερα λευκά κ.λπ.)». Φυσικά. Οπως και ο Χατζηπαναγής –που παρεμπιπτόντως πείθει– για το Becel ενάντια στη χοληστερίνη, ο Κεντέρης που μέχρι το τραγικό μοτοσικλετιστικό ατύχημα έπαιρνε θέση εκκίνησης για λογαριασμό του ΟΤΕ, ο Γκάλης διαφήμιζε σιωπηλά επειδή, όπως λένε οι κακές γλώσσες, δεν του είχαν δώσει λεφτά και για να μιλάει το «Αγνό», ο Λυμπερόπουλος με τις πορτοκαλάδες, ο Ζαγοράκης με το νερό και ο Iron Mike Τσαμπίδης για τα κομπιούτερ στο «Πλαίσιο». Πάντως, οι εκτός του ποδοσφαίρου αθλητές, ενώ έχουν μικρότερο ποσοστό αναγνώρισης, είναι «ασφαλείς», επειδή δεν ξυπνάνε οπαδικά πάθη.

Μέχρι στιγμής δεν έχω πάρει τη φωτογραφία με τη διαφήμιση κομπιούτερ που έκανε ο Δημήτρης Σαραβάκος πριν από μία 20ετία. Το κοντύτερο που έφτασα είναι η φωτογραφία που μου έστειλε ο αναγνώστης Δ.Τ. με τον Μητσάρα να φιγουράρει στο εξώφυλλο του must computer περιοδικού των 80s «Pixel». Οπως και εντελώς nostalgia είναι και το τεστ του περιοδικού για Amstrad PPC 512. Ζωή σε λόγου μας, να τον θυμόμαστε τον μακαρίτη. Οχι φυσικά τον Μήτσο αλλά τον Amstrad.

Μέχρι πρόσφατα είχα και το πρώτο τεύχος του «Pixel», το οποίο δεν ήταν «περιοδικό», αλλά βιβλιαράκι σε σχήμα περιοδικού που έδινε οδηγίες πώς να πληκτρολογήσεις σε DOS παιχνίδια. Είχες, για παράδειγμα, ένα Spectrum και το Pixel ξηγιότανε οδηγίες πώς να πληκτρολογήσεις το pong αεροπλανάκια ή ό,τι άλλο. Τα πληκτρολογούσες, τα έσωνες στην κασέτα (ναι, ρε νιάτα, αυτά τραβάγανε οι παλιοί για να παίξουν στα κομπιούτερ) και έπαιζες μέχρι μια μέρα να μασηθεί η κασέτα και να κάτσεις να τη διορθώνεις με το στυλό.

Αχ, αυτές ήταν εποχές… Οταν οι κνίτισσες κουβάλαγαν ταγάρια και οι νεοδημοκράτες είχαν για στολή τα Λακόστ, που λεγόταν ότι εισήγαγε η γυναίκα του πρωθυπουργού, του Ράλλη. Και δεν λεγόταν. Ψιθυριζόταν. Γιατί εκείνες τις εποχές ήταν τρομακτικό σκάνδαλο να έχει αντιπροσωπία ρούχων η γυναίκα του πρωθυπουργού, ενώ σήμερα ο πήχης έχει φτάσει στα ύψη. Για να σε γράψει η εφημερίδα πρέπει να έχεις φάει κάτι περισσότερο από τον ετήσιο προϋπολογισμό της Μπουργκίνα Φάσο. Για να πάρεις πρωτοσέλιδο πρέπει να έχεις ογδόντα εταιρείες στην Κύπρο, το παιδί σου να έχει πατήσει τέσσερις πεζούς με το Cayenne και να πετάξεις την ιδιαιτέρα σου από την ταράτσα επειδή σε έπιασε να κάνεις σεξ με τον οδηγό σου.

Ολη η μαγεία της πληροφόρησης καταστράφηκε από την ιδιωτική τηλεόραση και το Ιντερνετ. Το Ιντερνετ κατάργησε το κουίζ. Ο,τι και να ρωτήσεις ένας πιτσιρικάς γκουγκλιάζει την ερώτηση και απαντάει. Σήμερα η ερώτηση είναι πιο δύσκολη από την απάντηση. Η ιδιωτική τηλεόραση κατέστρεψε τη δημιουργική φαντασία. Πριν από την ιδιωτική τηλεόραση έβγαινε ο Χούτας στην ΥΕΝΕΔ και έλεγε στο τέλος του δελτίου: «Σεισμό προκάλεσε στη Μεγάλη Βρετανία η συναυλία των Sex Pistols». Επειδή οι τηλεοράσεις ήταν μικρές, έβλεπες μια εικόνα με κάτι μυγάκια σε μια σκηνή να κάνουν θόρυβο και κάτι πιτσιρικάδες να πλακώνονται με μπάτσους. Και ό,τι καταλάβαινες, καταλάβαινες. Με αποτέλεσμα την τέχνη.


Eυχαριστώ τον Μ.Τ. για το αριστουργηματικό video που εκτίθεται στο youtube με τίτλο «Sex pistols, gkegke?». Σε ενάμισι λεπτό παραθέτει την αντιπαράθεση της θρησκείας με την οργισμένη νεολαία, τις επιρροές του surf στους Sex Pistols, τη μικροαστική ηθική της γειτονιάς και τη χρήση του αρβανίτικου γκέγκε στην καθημερινή γλώσσα.