Ενα γράμμα ουσίας

Eίναι ένα γράμμα που μου έστειλε χθες ο Ηλίας Ρ. Το δημοσιεύω σήμερα, ολόκληρο, κρατώντας τη σύνταξη και την ορθογραφία. Αν κάποιοι έχουν μάτια να διαβάσουν και ανοικτό μυαλό για να καταλάβουν, έχει καλώς. Διαφορετικά, τον Ηλία και πολλούς άλλους σαν αυτόν θα τους βρούμε απέναντί μας. Και θα μας ζητούν αυτό που τους έχουμε στερήσει. Και δεν θα το έχουμε να τους το δώσουμε πίσω.

«Αξιότιμε κύριε Χαραλαμπόπουλε,

σας γράφω γιατί χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Σας γράφω γιατί η δικιά σας η φωνή ακούγεται και η δικιά μου όχι. Σας γράφω γιατί είμαι 27 χρονών και αισθάνομαι ότι όλα για μένα έχουν τελειώσει πριν καν αρχίσουν. Σας γράφω γιατί η πατρίδα μου, την οποία τόσο αγαπάω, στέκεται απέναντί μου, με κοιτάει και γελάει. Θα με συγχωρέσετε αλλά δε δίνω δεκάρα τσακιστή για τις τράπεζες, για τα οικόπεδα των μοναχών, για το μπατζανάκι του Βουλγαράκη, για τη γυναίκα του Ρουσόπουλου για τη θητεία του Αλογοσκούφη και για όλες τις μικροπολιτικές αηδίες που απασχολούν καθημερινά τα media και το σκεπτόμενο κόσμο. Το πρόβλημα κύριε Χρήστο, δεν είναι τι συμβαίνει τώρα αλλά πιο πολύ τι διαγράφεται για το μέλλον. Ενα μέλλον για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι εμείς και εσείς. Το πρόβλημα γεννιέται στα σχολεία. Το πρόβλημα ενηλικιώνεται στις καφετέριες. Γιγαντώνεται στα πανεπιστήμια. Διαιωνίζεται στα υπουργικά γραφεία και στα έδρανα της βουλής και νομιμοποιείται στα τηλεοπτικά στούντιο, στα καθημερινά έντυπα και στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Το θέμα δεν είναι απλά ότι δεν υπάρχουν ήρωες. Το θέμα είναι ότι υπάρχουνε πολλοί αλήτες. Αλήτες ασεβής, εγωιστές και κουτοπόνηροι. Να πείτε κύριε Χρήστο, σε αυτούς που σας ακούνε τόσο προσεκτικα, ότι οι πολιτικοί στα μάτια μας είναι clown. Οτι τα λόγια τους έρχονται και φεύγουν και το μόνο που μας προκαλούν είναι αηδία ή στη καλύτερη περίπτωση γέλιο. Να τους πείτε πως ξέρουμε ότι δεν έχουνε ιδέα. Να τους πείτε ότι ξέρουμε πως δεν νοιάζονται για τίποτα πέρα από το δικό τους συμφέρον. Να μιλήσετε και στους δημοσιογράφους και να τους πείτε ότι στη κούρσα της αναξιοπιστίας βγαίνουνε πρώτοι με τέτοια διαφορά που κι ο Bolt θα ζήλευε. Να τους πείτε ότι έχουμε βαρεθεί να τους ακούμε να κάνουν αντιπολίτευση. Να δικάζουν και να καταδικάζουν. Να μιλάνε εκ του ασφαλούς για τα προβλήματα του κόσμου με τρία κιλά make up και το καινούριο κοστουμάκι που τους έραψε ο Καρούζος. Να τους πείτε ότι δε τους πιστεύει κανείς. Να τους πείτε ότι έχουμε βαρεθεί τα στρεσαρισμένα πρόσωπα τους. Να πείτε κύριε Χρήστο στο κόσμο, και να το πείτε με φωνή δυνατή, ότι η χώρα μας είναι άρρωστη. Το βλέπουμε στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, στα άδεια μαγαζιά, στα άδεια γήπεδα, στις άδεια αμφιθέατρα, στις παρακμιακές συνεντεύξεις τύπου, στα νυχτερινά μαγαζιά που πνίγουμε τους φόβους και τις αμφιβολίες μας. Τίποτα δεν έχουμε καταφέρει και τίποτα δεν έχουμε στα σκαριά. Δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει σεβασμός - πάνω απ' όλα δεν υπάρχει φιλοδοξία. Δεν υπάρχει τίποτα αισιόδοξο. Και να το πείτε κι αυτό. Να τους τα πείτε όλα γιατί δεν μπορώ να τους τα πω εγώ. Να τους πείτε ότι μας έχουνε χάσει - τώρα και για πάντα. Να τους πείτε ότι πλέον είναι μόνοι τους. Να τους βάλετε να κάτσουν σε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και να υψώσουνε τα ποτήρια και να κάνουν μια τελευταία πρόποση. Να πιούνε στην υγειά της νοημοσύνης τους, της μεγαλοφυίας τους και της ευρηματικότητας τους. Να τους πείτε πως τον μόνο που γελάσαν είναι τον εαυτό τους. Να τους πείτε ότι μας ληστέψαν. Μας κλέψαν την ελπίδα. Κι όταν σε κλέβουν και κανείς δεν κάνει τίποτα παίρνεις την τύχη σου στα χέρια σου. Και σηκώνεις τα όπλα.

Και αργά ή γρήγορα θα δουν τα όπλα μας μπροστά τους. Και τη θέληση μας.

Με εκτίμηση,

Ηλίας Ρ.».

Η οικονομική κρίση και η φανέλα

Eίχα γράψει την περασμένη εβδομάδα για την οικονομική κρίση που θα επηρεάσει τα έσοδα των ομάδων, μια και ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι εκείνος που συνεισφέρει τα περισσότερα χρήματα παγκοσμίως στη χορηγία αθλητικών γεγονότων και ομάδων. Ως φαίνεται, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, εκείνο το κομμάτι των ομάδων που θα πληγεί περισσότερο είναι η διαφήμιση στη φανέλα.

Τα τελευταία χρόνια ο τζίρος που γινόταν στη χορηγία της φανέλας ήταν διαρκώς σε ανοδική πορεία, μια πορεία που φέτος θα πληγεί σοβαρά. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο συνολικός τζίρος που έγινε πέρυσι στις 6 μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αγορές της Ευρώπης έφτασε τα 405,3 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που είναι μεγαλύτερο κατά 39 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με την προπέρσινη.

Από τον τζίρο που έγινε στα πρωταθλήματα Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, Ολλανδίας και Γαλλίας, μόνο στην τελευταία παρατηρήθηκε μείωση. Οι ομάδες με την υψηλότερη διαφήμιση πανευρωπαϊκά στη φανέλα είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν, η Ρεάλ, η Τσέλσι, η Μίλαν και η Σάλκε. Η Μάντσεστερ παίρνει 20,8 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, η Μπάγερν 20, η Ρεάλ 15, η Τσέλσι 14,5, η Μίλαν 12, όσα και η Σάλκε. Πάντως, η εταιρεία στοιχημάτων Bwin ξοδεύει 27 εκατομμύρια ευρώ για να διαφημίζεται στις φανέλες της Ρεάλ και της Μίλαν. Η απελευθέρωση της αγοράς είναι δεδομένο ότι θα σπρώξει και άλλες εταιρείες προς τις φανέλες ομάδων, με δεδομένο ότι ο χρηματοπιστωτικός κλάδος θα υποχωρήσει γενικά.

Μία ακόμη επίπτωση της κρίσης είναι σίγουρο ότι θα πλήξει ιδιαίτερα τις ομάδες της Μπουντεσλίγκα, οι οποίες είχαν καταφέρει όλες μαζί να συγκεντρώνουν 120 εκατομμύρια ευρώ. Αν συνυπολογίσει κάποιος και το γεγονός ότι δεν πηγαίνουν και πολύ καλά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, οι χορηγοί δεν θα είναι και τόσο γενναιόδωροι. Παράλληλα με τη μάχη για την εξασφάλιση της «καλύτερης» φανέλας, γίνεται κι ένας πόλεμος από τις εταιρείες κατασκευής και προμήθειας αθλητικού υλικού, που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν το προνόμιο να ντύνουν τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Στις 6 μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές, η ΝΙΚΕ έχει 17 από τις μεγαλύτερες ομάδες, η Umbro 15, η Adidas 14, η Puma 10 και η Kappa 7.

Πλήρης κατάπτωση

Ολη η ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ελληνική πολιτική, και ιδιαίτερα στην κυβέρνηση, μου θυμίζει τις μέρες του '89. Η ίδια σαπίλα, η ίδια αηδία, ο αμοραλισμός, η ίδια ανηθικότητα. Ολα αυτά μαρτυρούν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι η διαφθορά, σαν μια ανίκητη σκουριά, έχει διαβρώσει θεσμούς και συνειδήσεις. Αν η διαπλοκή των Μέσων με την πολιτική δεν είχε απλωθεί τόσο πολύ, πράγμα που δεν συνέβαινε το '89, όταν δεν υπήρχαν ακόμα οι τηλεοράσεις για να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά, η κυβέρνηση θα είχε ήδη πέσει.

Το ιδιαίτερο στοιχείο της κατάστασης έχει να κάνει με την τεθλασμένη εικόνα των δυνατοτήτων των πολιτικών, ιδίως των δύο μεγάλων κομμάτων, που φιλοτεχνούν τα Μέσα και οι δημοσκοπήσεις, που αργότερα θα οδηγήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος να αναρωτηθεί πώς ο τόπος κυβερνήθηκε από τόσο επικίνδυνες μετριότητες. Ισως πιο σημαντική να είναι η απάντηση στο ερώτημα γιατί ο κόσμος, παρ' όλα όσα συμβαίνουν, δείχνει μεν την αποδοκιμασία του, αλλά σιωπηρά. Τι θα γίνει και πώς θα είναι ένα ξέσπασμα, αν υπάρξει κάτι τέτοιο;