Η κατάλληλη εντολή...

Το ότι σχεδόν κάθε ρεπορτάζ για τη δίκη της οδού Λαυρίου σε εφημερίδα και Ιντερνετ δεν υπογράφεται δεν είναι συμπτωματικό. Οπως δεν είναι συμπτωματικό ότι τα αθλητικά ραδιόφωνα προσπαθούν να περάσουν όσο το δυνατόν στο ντούκου το θέμα. Κάποιος ρεπόρτερ να δίνει το τυπικό ρεπορτάζ και κάποιοι ραδιοφωνικοί παρουσιαστές να προσπαθούν να το τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα. Δεν είναι συμπτωματικό για ένα λόγο. Οτι κανένας δημοσιογράφος μέχρι στιγμής δεν έχει πειστεί ότι κάτι ουσιαστικό θα βγει από την υπόθεση. Και επειδή όταν κάτι ουσιαστικό δεν βγαίνει, βγαίνουν άλλοι, και η ελληνική αστυνομία στο παρελθόν δεν έχει δείξει και μεγάλη κάψα για εκκαθάριση του χώρου, όλοι μαζί (εμού περιλαμβανομένου) κάνουμε ένα συγκλονιστικό κοκοκό και τα θέματα καλά να είμαστε και δεν τελειώνουν. Οι συνεντεύξεις Τύπου του Βαλβέρδε με τις συγκλονιστικές δηλώσεις, η διαιτητική «σφαγή» του Παναθηναϊκού που μαζεύει ρούμπους για τη συνέχεια και το 4-3-3 του Δώνη, που όλοι οι καλοί δεν χωράνε. Πριν όμως πείτε «Ρε κερατόκοτες, κάνετε μούγκα» να πω ότι για να μπορεί να σταθεί ο Τύπος χρειάζονται νόμοι και πολιτικοί πρόθυμοι να τους εφαρμόσουν. Οχι βέβαια σαν τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Ευριπίδη Στυλιανίδη. Ο οποίος παρακολουθούσε από τα επίσημα το ματς του Πανθρακικού με τον ΠΑΟΚ και όταν είδε ότι οπαδοί του ΠΑΟΚ είχαν μείνει έξω από το γήπεδο και τσαμπουκαλευόντουσαν με τα ΜΑΤ έδωσε εντολή στον υποστράτηγο Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης κ. Νικολόπουλο και άνοιξαν οι πόρτες στο πέταλο που είχε μείνει κλειστό. Λίγο πιο πριν κάτοχοι διαρκείας του Πανθρακικού έβρισκαν τις θέσεις τους πιασμένες και βολευόντουσαν όπου μπορούσαν.

Ρωτάω λοιπόν κι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό. Ενα πέταλο γηπέδου γίνεται κατάλληλο ή ακατάλληλο από το αν δώσει ή δεν δώσει εντολή ένας υπουργός στην Αστυνομία; Δεύτερον. Τι ευνομία διδάσκει ο υπουργός; Οτι, αν πας σε ένα μέρος και προσπαθείς να μπεις κάπου με τον τσαμπουκά, φτάνει να είσαι πρόθυμος να πλακωθείς και θα σου περάσει; Επίσης τι στο διάολο γίνεται με την κυβέρνηση; Αν ο υπουργός Παιδείας μπορεί να έχει άποψη για τα μέτρα της Αστυνομίας, ο υπουργός Εσωτερικών μπορεί να έχει άποψη για τη Γεωγραφία της Γ’ Δημοτικού; Εκτός αν η κυβέρνηση των «σεμνών και ταπεινών», που υποσχόταν ο Καραμανλής, έχει εξελιχθεί σε τέτοια άθροιση νούμερων, που όποιος γίνεται υπουργός μπορεί να δηλώνει αυθεντία από τον μουσακά μέχρι τον έλεγχο του πλήθους.

Και επειδή σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις της συνθηκολόγησης της έννομης τάξης απέναντι στο πλήθος η δικαιολογία είναι «Το κάναμε για να μη θρηνήσουμε θύματα», το ίδιο ισχύει και με την κάλυψη της δίκης της λεωφόρου Λαυρίου. Δεν γράφουμε για να μη θρηνήσουμε θύματα. Συγκεκριμένα με την κυβέρνηση, τους υπουργούς και την αντίληψη περί τάξης που έχουν δεν γράφουμε για να μη θρηνήσουμε εμάς.


Ορισμένες φορές το σκέφτομαι σοβαρά. Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή να δημοσιεύω κείμενα και Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο να δημοσιεύω τις διορθώσεις των κειμένων. Την Κυριακή θα δημοσιεύω τις διορθώσεις για τα λάθη των άλλων στις φωτογραφίες και το κείμενο. Πέμπτη λοιπόν σήμερα και έχω τη χαρά να διορθώσω την αναφορά μου στον Αγγελο Μεσσάρη, ο οποίος φυσικά δεν ήταν μεταπολεμικός παίκτης, αλλά προπολεμικός. Εξ ου και ο προσδιορισμός. Γιατί το «μεταπολεμικός» έχει νόημα μόνο όταν αναφέρεται σε παίκτη της δεκαετίας του ’50, που είναι δυνατόν να τα μπλέξεις. Για παράδειγμα είναι λογικό να γράψεις ότι ο Πετζαρόπουλος είναι μεταπολεμικός ποδοσφαιριστής, αλλά είναι μάλλον αστείο να το γράφεις για τον Καρούλια. Ο Αγγελος Μεσσάρης πάντως είναι προπολεμικός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, τόσο σημαντικός ώστε να αναφέρεται και στον ύμνο της εποχής με τον στίχο «Γεια σου, Αγγελε Μεσσάρη», και εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο για πολιτικούς λόγους. Ο Μεσσάρης ήταν κομουνιστής και έλεγε ότι τον είχε καρφώσει ο Τσολίνας στην ασφάλεια του Μεταξά. Εκτός αν ήταν το αντίστροφο. Οπότε δεν παίρνω θέση, γιατί αύριο δεν είναι μέρα διορθώσεων.

Η δεύτερη διόρθωση έχει σχέση με το ραδιόφωνο. Στην εκπομπή με τον Κάρπετ ανέφερα το τσιτάτο «Οταν ακούω κουλτούρα παίρνω το περίστροφό μου» και τη φράση χρέωσα στον στρατάρχη της αεροπορίας Χέρμαν Γκέρινγκ. Ευχαριστώ τον αναγνώστη Ν.Κ. για την επισήμανση ότι η φράση όντως υπάρχει, αλλά προέρχεται από το θεατρικό έργο του ναζιστή συγγραφέα Χανς Γιόστ για τη ζωή του μάρτυρα του εθνικοσοσιαλισμού Αλμπερτ Λέο Σλαγκέτερ, που καταδικάστηκε για σαμποτάζ και εκτελέστηκε από τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής της Κοιλάδας του Ρουρ τη δεκαετία του ’20. Η μόνη παρηγοριά είναι το λήμμα της Wikipedia που αναφέρει ότι ο καταλογισμός της φράσης στον Γκέρινγκ ή τον Γκέμπελς είναι συνηθισμένος. Εγώ, πάντως, πρώτη φορά άκουσα τη φράση από τον Λάμπη Μ., τον λεγόμενο και «καγκελάριο», κάτοικο του Βρυώνη του Πειραιά. Αλλά το πώς έφτασε η φράση από το θεατρικό έργο του Γιόστ στο καφενείο του Φιλίππου στον Βρυώνη δεν ξέρω. Να προσθέσω ότι ακόμα και να το ξέρει κάποιος, θα παρακαλούσα να πάρει το μυστικό στον τάφο του.

Πάντως βρίσκομαι με καλή παρέα. Το ίδιο λάθος για την πατρότητα της φράσης έκανε και ο ψυχαναλυτής, καθηγητής φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Λιουμπλιάνας και επίτιμος καθηγητής σε άλλα εννέα πανεπιστήμια Σλαβόι Ζίζεκ. Ο οποίος λέει ότι, όταν ακούει παπάρες για πολυεθνισμό και ανοχή, μεταφορικά «τραβάει το πιστόλι του». Ας μου επιτραπεί να συνυπογράψω τη θέση.

Ενα από τα αστικά μνημεία της Αθήνας που πέρυσι καταργήθηκε ήταν ο παλιός «Βορονώφ» στην οδό Πειραιώς. Λίγο πριν από την Ομόνοια, στα δεξιά, πιθανόν ορισμένοι να είχαν παρατηρήσει ένα μπαλωματάδικο με ξύλινα καλαπόδια στη βιτρίνα. Ηταν ο Βορονώφ, που τώρα μεταφέρθηκε εκατό μέτρα πιο πέρα στη Μενάνδρου, κάνοντας την ίδια καλή δουλειά, χάνοντας όμως τη ρετρό ατμόσφαιρα του μαγαζιού της Πειραιώς. Ανάμεσα λοιπόν στο 15ήμερο που μεσολάβησε ανάμεσα στη μέρα που άφησα τα παπούτσια και τη μέρα που θυμήθηκα να πάω να τα πάρω ο δρόμος άλλαξε. Πριν από 15 μέρες, κι ακόμα περισσότερο πριν από τρεις μήνες που είχα ξαναπάει στην περιοχή, η ατμόσφαιρα ήταν «τη δουλειά μας γρήγορα και να πηγαίνουμε». Κυρίως μαύροι Αφρικανοί και Ασιάτες να κωλοβαράνε ομαδικά, δίνοντας την εντύπωση ότι περιμένουν να νυχτώσει για να αρχίσει η κυνηγητική σεζόν. Αυτή τη φορά η κατάσταση ήταν σχεδόν νορμάλ. Φυσικά όλοι ξένοι, αλλά με το ύφος του ανθρώπου που κάπου πηγαίνει ή από κάπου έρχεται και όχι κάποιου που έστησε καρτέρι. Και ο λόγος δεν ήταν ότι όλοι είχαν αγοράσει την «Αυγή» για να εμπνευστούν από τους λόγους του Αλέξη. Απλώς σε μια διαδρομή 100 μέτρων συνάντησα μία περίπολο και μια ομάδα των τριών της αστυνομίας να ελέγχουν την περιοχή. Sorry, Ελευθεράτοι και χοντροκώλες, αλλά ανάμεσα σε 10 παιδικά θέατρα με έργα «Ο έβενος και η χιονίτσα» και τις άλλες παιδικές παπαριές που γουστάρουν οι αρχιτεκτόνισσες που βγάζουν τα παιδιά τους Φοίβο και Νεφέλη, προτιμώ μια περίπολο των τριών. Μέχρι τουλάχιστον ο «Βορονώφ» να ανοίξει μπαλωματάδικο στο Νέο Ψυχικό να επισκευάζω τα Clarks και να μπορώ να το παίζω άνετος και τσιριπιτητός.

Οσο για την κρίση στην Αμερική, μίλαγα με τον Γ.Κ. -φίλο, αναγνώστη και οικονομολόγο. Μου έλεγε λοιπόν ότι ο βασικός λόγος της οικονομικής κρίσης στη δυτική οικονομία είναι τα αποθεματικά που σχημάτισε η Κίνα εξάγοντας στην Αμερική χωρίς να εισάγει τίποτα. Δεν θα εκφέρω γνώμη, αφού οι γνώσεις μου υπολείπονται του μεγέθους του θέματος. Εάν όμως συμβαίνει, δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον τύπο του πολιτεύματος. Οπου μιλάμε για κρατισμό του κερατά. Για παράδειγμα όταν χρειάστηκαν χώρο για τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις γκρέμισαν μερικές εκατοντάδες σπιτάκια και βολεύτηκαν. Τροφή για σκέψη λοιπόν. Νομίζετε ότι στην Κίνα θα κατέβαιναν οι χοντροκώλες του Διονύση να κλείσουν το κέντρο ή θα έκαναν απεργία οι τελωνειακοί με αποτέλεσμα να παραλύσουν τη χώρα; Κι αν δεν το νομίζετε, τι νομίζετε; Δεν νομίζετε ότι οι χοντροκώλες θα είχαν γίνει χαλκομανίες επειδή θα τις πάταγαν τα τανκς και οι τελωνειακοί θα μάζευαν ρύζι με το νερό μέχρι το γόνατο; Εγώ, πάντως, με το φτωχό μου το μυαλό, αυτό νομίζω…


Οσο για τον μεγάλο διαγωνισμό της στήλης «Τι κολόνιες είχε το τραπέζι μπροστά στον Αναστόπουλο» λόγω κακής φωτογραφίας δεν υπάρχει νικητής. Υπήρξαν φιλότιμες μαντεψιές. Πλησιέστερη στην αλήθεια του Γ.Γ. με Pino Silvestre (φυσικά), Vidal (πιθανόν), Aramis (σίγουρα), 4711 (ποτέ), Aqua Velva (ανυπερθέτως). Αφαιρείται ένας πόντος γιατί δεν αναφέρθηκε η Old Spice. Η θέση του Γ.Σ. ότι όλα τα μπουκάλια είχαν άνθος λεμόνι δείχνει ότι είναι εχθρός του allenatore και φίλος του «Λεμόνια».