Δηλαδή είναι ξένος ο Κόκε;

Ο Αρης την Κυριακή έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε χωρίς κανέναν Ελληνα ποδοσφαιριστή στη βασική του ενδεκάδα. Ενδεκάδες αποκλειστικά με ξένους παίκτες έχουν παρουσιάσει πολλές φορές στην Ιταλία η Ιντερ (ήδη δύο φορές φέτος) και στην Αγγλία η Αρσεναλ: ο Αρσέν Βενγκέρ μάλιστα έχει παρουσιάσει και δεκαοκτάδα χωρίς κανέναν Αγγλο ποδοσφαιριστή. Επειδή πολύ συχνά με ρωτάτε για το τι πιστεύω για τον αφελληνισμό των ομάδων, δράττομαι της ευκαιρίας να καταθέσω κάποιες σκέψεις

Χθες σε συνέντευξή του σε γαλλική εφημερίδα ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, Μισέλ Πλατινί, κατηγόρησε τον Αρσέν Βενγκέρ για τον τρόπο που διοικεί την Αρσεναλ. «Ενδιαφέρεται», είπε, «πιο πολύ για την “επιχείρηση Αρσεναλ” και λιγότερο για την “ομάδα Αρσεναλ”. Είναι απογοητευτικό να βλέπεις μια ομάδα χωρίς Αγγλους παίκτες». Χθες επίσης κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο Αργεντινός Χαβιέρ Ζανέτι έφτασε τα 599 ματς με τη φανέλα της Ιντερ. Κυνηγάει τον πρόσφατα αδικοχαμένο Τζιακίντο Φακέτι, που την ιστορική εμφάνιση της ομάδας την είχε φορέσει 634 φορές. Αναρωτιέμαι αν στον Τζανέτι, που συμπλήρωσε στο Μιλάνο 13 χρόνια γνωρίζοντας και πίκρες και θριάμβους, μπορεί κάποιος να κάνει κάποια συζήτηση περί Ιταλών και ξένων. Αμφιβάλλω αν θα το τολμούσε και ο ίδιος ο Πλατινί, κάποτε «bandiera» της Γιούβε.

Κριτήριο

Εχει νόημα η συζήτηση για το αν στις ομάδες αγωνίζονται πολλοί ξένοι ή πολλοί Ελληνες; Η δική μου γνώμη είναι ότι κάθε συζήτηση για το ποδόσφαιρο θα πρέπει να γίνεται με κριτήριο αν μια ομάδα είναι ή όχι καλή, χωρίς ο βασικός προβληματισμός να αφορά το νούμερο των Ελλήνων ή των ξένων παικτών που τη στελεχώνουν. Στην προκειμένη περίπτωση η ερώτηση δεν πρέπει να είναι πόσοι ξένοι αγωνίζονται στον Αρη (ή στον ΠΑΟΚ, ή στην ΑΕΚ, ή στον Ολυμπιακό, ή στον ΠΑΟ –όλοι άλλωστε έχουν πολλούς), αλλά αν μπορεί μια ομάδα να προκόψει στηριζόμενη σε πολλούς ξένους ή αποκλειστικά σε ξένους. Πριν βιαστείτε να δώσετε την απάντηση, σκεφτείτε λίγο τον Ζανέτι. Είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Ξένοι

Εχω γνωρίσει ξένους παίκτες που την ελληνική ομάδα στην οποία αγωνίστηκαν την πονάνε αληθινά και ανιδιοτελώς, όχι δηλαδή γιατί τους έδωσε κάποτε χρήματα ή γιατί τους έδωσε μια θέση στα τμήματα υποδομών όταν τελείωσαν την καριέρα τους. Ο Νόνι Λίμα π.χ., ο αποκαλούμενος στην Πλατεία και «σκούρος», όταν είναι στην Αθήνα έρχεται στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης και θυμώνει όταν ο Πανιώνιος γίνεται έρμαιο σκληρής κριτικής. Τον Ολε Σκόμποε, που ήρθε το Σάββατο να δει το ματς του Αρη, τον θυμάμαι ως παίκτη: υποθέτω ότι την ομάδα τη νοιάζεται. Ξέρω επίσης ότι ο Βέλιμιρ Ζάετς είναι πολύ περισσότερο Παναθηναϊκός από κάποιους παλαίμαχους του ΠΑΟ που έχουν εύκολο τον κακό λόγο. Είναι ξένοι αυτοί; Οχι φυσικά. Οπως δεν είναι ξένοι ο Βαζέχα, ο «Τζόλε», ο Ρότσα, ο Σαβέβσκι, ο Γκουερίνο, ο Μπάγεβιτς. Ολοι τους βρήκαν εδώ την «Ιθάκη» τους, περίπου όπως ο Ζανέτι στο Μιλάνο.

Λονδίνο

Ηταν και καλοί παίκτες όλοι αυτοί και τους φερθήκαμε γι' αυτό καλά –πολύ σωστά. Ομως και σε άλλους έχουμε φερθεί καλά και πολύ αμφιβάλλω αν σκοτίστηκαν για τα δικά μας. Ο «Ρίμπο» σηκώθηκε κι έφυγε για να πάει στο Ουζμπεκιστάν, ο Πάολο Σόουζα όταν δεν αγωνιζόταν στον ΠΑΟ δεν ήξερε ούτε τι έκανε η ομάδα στο κυριακάτικο ματς, ο Ραμπεσαντρατανά (τον θυμόσαστε;) είχε πάει πιο πολλές φορές στη Μύκονο από ό,τι στους Θρακομακεδόνες. Υπάρχουν παίκτες που βλέπουν την Ελλάδα ως βήμα μπροστά στην επαγγελματική τους καριέρα: αυτοί είναι αυτονόητο ότι είναι ευπρόσδεκτοι. Οπως το ίδιο ισχύει και με όσους γουστάρουν την Ελλάδα: ούτε αυτοί είναι ξένοι. Ο Κλέιτον π.χ. το καλοκαίρι είχε μια πρόταση από τη Λοκομοτίβ Μόσχας με τρομερά χρήματα –δεν τη συζήτησε καν και ο Κώστας Μπότος παραλίγο να πάθει κατάθλιψη. Ο «Κλέι» προτιμούσε να αποτύχει στην Αθήνα παρά να πάει κάπου που δεν γουστάρει. Πιστεύω ότι περιπτώσεις σαν κι αυτόν είναι και οι περίφημοι ξένοι του Βενγκέρ: οι περισσότεροι γουστάρουν σαν τρελοί το Λονδίνο και δεν είναι ξένοι, γιατί εκεί δεν νιώθουν ξένοι. Γενικά στο πολυπληθυσμιακό Λονδίνο δεν υπάρχουν ξένοι: όλοι χωράνε.

Υπόλοιποι

Το θέμα είναι τι κάνεις με τους υπόλοιπους, που το πράγμα δεν το βλέπουν ακριβώς έτσι –γιατί υπάρχουν κι αυτοί. Στην Ελλάδα δεν έρχονται μόνο παίκτες που βλέπουν τη χώρα μας ως ένα βήμα καριέρας, υπάρχουν και πολλοί που τη θεωρούν ύστατη λύση ή την επιλέγουν γιατί δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μεγάλη παγίδα: οι ομάδες κρίνουν από τα βιογραφικά και ποντάρουν στο ότι έχουν να κάνουν με επαγγελματίες. Σαφώς και οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες, μόνο που αυτός ο επαγγελματισμός τους δεν σημαίνει εν τέλει και πολλά: ποδόσφαιρο χωρίς πάθος δεν παίζεται. Το πρόβλημα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν είναι ότι οι ομάδες έχουν πολλούς ξένους: είναι ότι έχουν γεμίσει από επαγγελματίες που κάνουν συμβατικά τη δουλειά τους, χωρίς να αδιαφορούν αλλά και χωρίς να κάνουν το κατιτίς παραπάνω. Αυτοί οι τύποι είναι το μεγάλο πρόβλημα και ξέρω πολλούς. Στον Αρη, π.χ., διακρίνω μερικούς με τέτοια χαρακτηριστικά: δεν μπορείς να τους πεις τίποτα, γιατί δουλεύουν με επαγγελματική προσήλωση, αλλά αμφιβάλλω αν κάνουν το κάτι παραπάνω που έχει ανάγκη σε κάποιες στιγμές ο σύλλογος.

Κατάλληλοι

Ο Αρης παίζει την Κυριακή με τον ΠΑΟΚ, μετά έχει τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη και τον Ολυμπιακό στο «Κλ. Βικελίδης». Στο τέλος του κύκλου αυτού θα ξέρουμε, όχι πόσο καλοί είναι οι ξένοι παίκτες του, αλλά πόσοι καταλαβαίνουν τις ανάγκες του συλλόγου στον οποίο αγωνίζονται. Που καταλαβαίνουν -όχι απαραίτητα όπως ο Κώστας Νεμπεγλέρας- αλλά όπως ο Κόκε.

Παλιές ιστορίες

Θύμωσε ο Παναθηναϊκός γιατί ο Θανάσης Μπριάκος, φρέσκος παρατηρητής, έβαλε άριστα στον επόπτη Τρύφωνα, μολονότι έκοψε τον Κλέιτον που πήγαινε ολοταχώς να κάνει στο «Κλ. Βικελίδης» το 1-3. Πιθανότατα οι νέοι παράγοντες του ΠΑΟ δεν γνωρίζουν πώς βγήκε από τους πίνακες της Σούπερ Λίγκας ο Μπριάκος.

Πριν από δύο χρόνια γινόταν ένα αδιάφορο σχεδόν βαθμολογικά ματς μεταξύ του ΠΑΟ και της Καλαμαριάς στη Σαλονίκη: το τελευταίο (όπως αποδείχτηκε) του διεθνούς διαιτητή Μπριάκου. Ο Ηπειρώτης ρέφερι στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων είδε (μόνο αυτός είναι αλήθεια) ένα πέναλτι υπέρ της Καλαμαριάς, με το οποίο ο Μπούσι ισοφάρισε. Ο ΠΑΟ δεν πήγαινε για τίποτα καθώς με τον Μουνιόθ είχε πάρει την κάτω βόλτα, αλλά οι διοικούντες του έγιναν έξαλλοι με την απόφαση του διαιτητή και ζήτησαν την καρατόμησή του. Ο Ψυχομάνης πρέπει να πιέστηκε πολύ εκείνο το βράδυ, διότι έκανε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία: έβγαλε από τους πίνακες το διαιτητή πριν ακόμα αυτός φύγει από το γήπεδο ανακοινώνοντας δέκα λεπτά μετά τη λήξη του ματς στην ιστοσελίδα της ΕΠΟ την αποπομπή του. Ο Μπριάκος βγήκε εκτός πινάκων γιατί αδίκησε τον ΠΑΟ την ώρα που ακόμα ήταν με τις σαπουνάδες κάτω από το ντους!

Θα περίμενε κανείς ο ρέφερι έπειτα από αυτό το περιστατικό να τα ‘χει με την ΚΕΔ, τον «Ψυχό» και τους λοιπούς παλιόφιλους, έλα όμως που στο «θερμοκήπιο» της διαιτησίας λειτουργούν κανόνες αλληλεγγύης που θα ζήλευε και φαμίλια στην Κάτω Σικελία. Λέγεται ότι πέρυσι (στη ζούλα) ο Μπριάκος έγινε διεθνής παρατηρητής (!), δηλαδή απέκτησε το δικαίωμα να κρίνει διαιτητές στο εξωτερικό πριν καν αρχίσει να κάνει αυτή τη δουλειά στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος διαπίστωσε (με πράξεις) ότι για την αποπομπή του δεν έφταιγε ο προϊστάμενός του, αλλά οι κακοί παράγοντες του ΠΑΟ που πίεζαν για να φαγωθεί! Κι αυτό, αν κρίνω από τις βαθμολογίες που έβαλε στο «Κλ. Βικελίδης», δεν φαίνεται να το ξέχασε ποτέ, άσε που -όπως ακούγεται- αν δεν αλλάξει το καθεστώς, προαλείφεται και για μέλος της ΚΕΔ (του χρόνου) και πρέπει να δείχνει την πρέπουσα διαγωγή!

Δεν μπορώ παρά να συμβουλέψω πάλι τους διοικούντες τον ΠΑΟ να στείλουν κι άλλους χορηγούς στη Συγγρού. Δεν πάνε χαμένα τα λεφτά: επιτελείται έργο...

Η αρχή...

Θα έχει άλλα χειρότερα προσεχώς, αλλά κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Εστω και λίγο καθυστερημένα, η Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητας αποφάσισε να ασχοληθεί με την ιστορία του δημόσιου καβγά του Νίκου Κούλη, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Ο Φίλαθλος», με τον πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, κ. Βασίλη Γκαγκάτση. Θυμίζω ότι ο πρόεδρος είχε επιτεθεί στον δημοσιογράφο σε ξενοδοχείο στην Αυστρία κατά τη διάρκεια των τελικών του Euro, ο δημοσιογράφος έχει υποβάλει ήδη μήνυση και το περιστατικό είχε σταθεί αιτία για διεθνές ρεζιλίκι. Η ΕΦΙ καλεί τον κ. Γκαγκάτση να εξηγήσει τι συνέβη τότε, τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου, και τον απειλεί με στέρηση της φιλάθλου ιδιότητας.
(Σας παρακαλώ, μη ρωτάτε αν έχει κάτι τέτοιο).