Εμπρός Ανδρέα (Ανδριανόπουλε), για μια θεωρία νέα!

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί... Λες και ήταν χθες που ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο αυθεντικός γκουρού του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού εν Ελλάδι, ανέλυε τη «συναρπαστική» βασική αρετή της αγοράς που δουλεύει σαν αυτόματος πιλότος: αν πετύχεις, μπορείς να γίνεις Κροίσος. Αν όχι, ίσως καταλήξεις στη φυλακή ή στους δρόμους, να παίζεις τραγούδια του Χανκ Γουίλιαμς για να επιβιώσεις. Το κράτος ούτε τρικλοποδιές σου βάζει ούτε προστατευτικές «πλάτες». Ο,τι (υποτίθεται πως) συνέβαινε στις ΗΠΑ δηλαδή. Πώς να μη θυμηθείς τον Ανδριανόπουλο, τώρα που η αμερικανική κυβέρνηση διαθέτει εκατοντάδες δισεκατομμύρια «ζεστά» κρατικά δολάρια, για να σώσει τις επενδυτικές τράπεζες-φούσκες; Ναι, τέτοιος κρατισμός στη «Μέκκα» του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού...

«Ξαφνικά» (ναι, με εισαγωγικά), εν έτει 2008, ο νεοφιλελευθερισμός κηρύσσει επανάσταση εναντίον του εαυτού του! Ακούς τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων να ορκίζεται ότι αν εκλεγεί πρόεδρος δεν πρόκειται να «ρίξει» στο χρηματιστήριο αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων. Μα είναι πράγματα αυτά; Κοτζάμ Μακέιν, να εκλιπαρεί τους Αμερικανούς ψηφοφόρους να πιστέψουν ότι δεν θα κάνει τα... στοιχειώδη; Μα αυτά τα έπραξε στην Ελλάδα το σοσιαλιστικό (λέμε και καμία σαχλαμάρα, να περνά η ώρα) ΠΑΣΟΚ.

Τα άγια τοις κυσί, λοιπόν; Οι πολιτικοί απόγονοι του ένδοξου Ρόναλντ Ρέιγκαν, οι αριστεύσαντες μαθητές της Οικονομικής Σχολής του Σικάγου, να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την (περαιτέρω) ιδιωτικοποίηση του συστήματος χορήγησης συντάξεων; Και να 'ταν μόνο αυτό... Ο Μακέιν έφθασε στο έσχατο σημείο κατάπτωσης: απολογείται επειδή είχε ταχθεί εναντίον των κρατικών ελέγχων στη Γουόλ Στριτ, με ύφος μικρού παιδιού που το έπιασαν να χώνει το δάχτυλό του στη μαρμελάδα: «Τότε το έκανα για το καλό της οικονομίας». Τώρα, λέει, θα τηρούσε άλλη στάση.

Αναρωτιόμουν τι στην ευχή θα έλεγε τούτη την περίοδο ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Η απορία μου λύθηκε προ ημερών, όταν πρόλαβα να ακούσω κάποιες δηλώσεις του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ: επιτέλους, ένας συνεπής, ακλόνητος μουτζαχεντίν της «ελευθερίας της αγοράς». Κακώς, είπε, η αμερικανική κυβέρνηση προσφέρει τα χρήματα των φορολογουμένων - το πρόβλημα θα επανέλθει δριμύτερο αργότερα. Εύκολο να το λες αυτό στην Αθήνα. Εάν όμως ασκείς πολιτική στην Ουάσινγκτον, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Παράδειγμα: η βρόμικη (λόγω κερδοσκοπίας) κάλτσα των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών άρχισε να ξηλώνεται τον περασμένο Μάρτιο. Πρώτη... κλωστή, η πέμπτη σε μέγεθος επενδυτική τράπεζα, η Μπέαρ Στερνς. Πώς να μην τη σώσουν η κυβέρνηση και η ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, έστω και ξοδεύοντας τριάντα δισεκατομμύρια δολάρια; Η Μπέαρ Στερνς συμμετείχε σε διατραπεζικά συμβόλαια ύψους δέκα τρισεκατομμυρίων (!) δολαρίων. Φανταστείτε τι θα συμπαρέσυρε, εάν κατέρρεε. Μπροστά της ο τυφώνας «Αϊκ» θα έμοιαζε με ελαφρύ ξεφύσημα νηπίου. Το θέμα είναι πώς και γιατί τα πράγματα έφθασαν ως εκεί. Μια εξόφθαλμη «φούσκα», που όφειλε σε δάνεια το... 95% του ενεργητικού της, να διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην οικονομία του ισχυρότερου κράτους του κόσμου. Ιδιο ήταν και το ποσοστό στη Λίμαν Μπράδερς. Στη Φάνι Μάι και τη Φρέντι Μακ, που κρατικοποιήθηκαν... κανονικότατα στις 7 Σεπτεμβρίου, ώστε να βρεθούν 200 δισ. σωτήρια δολάρια από τα πορτοφόλια των φορολογουμένων, το ποσοστό ήταν ακόμη πιο εξωφρενικό: το 98,5% του ενεργητικού τους καλυπτόταν από δάνεια. Το πράγμα έκανε «μπαμ» πολύ πριν ακουστούν τα «κανόνια».

Ζήτω ο... κρατικός νεοφιλελευθερισμός λοιπόν! «Δεν μπορεί να διαιωνιστεί αυτή η σχέση κράτους - οικονομίας, ότι ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές». Οχι, δεν το λέει κανένας αριστερούλης Αμερικανός οικονομολόγος, από αυτούς που δεν άντεχε να βλέπει ο Πανούτσος στις «προβλέψιμες» εκπομπές του Κούλογλου. Η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» το γράφει.

Εμπρός, Ανδρέα, για μια θεωρία νέα! Σώσε το ποίμνιό σου από την ιδεολογική σύγχυση, Ανδριανόπουλε. Πού να βρεθεί άλλο think tank να το κάνει; Τα πάνω κάτω ήλθαν, μας βγαίνει «κρατιστής» κι ο Μακέιν. Αντε, γιατί με τέτοιο ιδεολογικό μπέρδεμα μπορώ να φανταστώ ακόμη και τον Πανούτσο να πηγαίνει τελικά στη συναυλία του Μορικόνε, μόνο και μόνο για να σφίξει την αριστερή του γροθιά όταν θα ακούγεται η μουσική από το «Σάκο και Βαντσέτι». Με την αριστερά τιράντα να πάλλεται, ακολουθώντας τους θυμωμένους χτύπους της καρδιάς. Με το μάτι να γυαλίζει, την ώρα που το στόμα θα ψελλίζει: «άτιμες τράπεζες, καργιόλες είστε όλες - κι από τη μάσα την πολλή γίνατε χοντροκώλες».

ΥΓ.: Συνέχεια αύριο.