Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς

Tο αν καλώς ή κακώς δεν αποκτήθηκε ο Σωτήρης Κυργιάκος, ο Λέκι, ο Ζιβέ, ο (αντι)Πεγεράνο ή όποιος άλλος είναι μια μεγάλη και άγονη συζήτηση. Οι υπέρμαχοι της ανάγκης θωράκισης των μετόπισθεν θα ορκίζονται στη ζωή των παιδιών τους ότι με Κυργιάκο ο Ζλάταν θα ζητούσε αλλαγή στο 30' και θα παρακαλούσε για τη φανέλα του «Sotis» από το ημίχρονο. Επίσης, ότι αν είχε έρθει ο Ζιβέ, στο παιχνίδι με την ΑΕΚ θα κοιτούσε άγρια τον Εντίνιο, θα του έκανε κι ένα μακρόσυρτο «τσου, ρε» και ο Πορτογάλος δεν θα τολμούσε να σουτάρει. Φυσικά, αν είχε έρθει ο Λέκι, ο θρυλικός επόπτης θα προτιμούσε από τον φόβο του να φάει το σημαιάκι του, παρά να το ανεμίσει και να συμβουλεύσει τον Βασσάρα για το φερόμενο ως πέναλτι.

Ορεξη να 'χουμε να κάνουμε κουβέντα. Στην πραγματικότητα, η μόνη σοβαρή κουβέντα που μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή είναι σχετικά με το τι έχει πετύχει και τι όχι ο Παναθηναϊκός. Πέρα από τα επιτυχημένα αποτελέσματα στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, έχει χάσει δύο παιχνίδια (ΑΕΚ, Ιντερ) που κάθε άλλο παρά σίγουρα τα θεωρούσε κανείς πριν γίνουν. Δύο παιχνίδια που δεν του στοιχίζουν βαθμολογικά ούτε στη Σούπερ Λίγκα ούτε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εχει κερδίσει ένα «σίγουρο» με τον Πανθρακικό κι άλλο ένα με τον Αρη, που αν το έχανε θα υπήρχε μεν κατήφεια, αλλά όχι έκπληξη, κλάμα και οδυρμός. Δεν νομίζω ότι στο «Κλεάνθης Βικελίδης» θα καλοπεράσουν πολλές ομάδες. Το πρόσημο, λοιπόν, είναι θετικό.

Πάνω απ' όλα, όμως, φαίνεται να κερδίζει την αγωνιστική ταυτότητα και την ηρεμία να μην πανικοβάλλεται και να μην πελαγώνει, ακόμα κι όταν τα πράγματα στραβώνουν. Επειδή πολλά έχουμε πει κι έχουμε γράψει για τον Τεν Κάτε, μπράβο στην επιλογή του να ξεκινήσει βασικό τον Σιμάο. Αν τον άφηνε εκτός αποστολής, μπορεί και να τον τελείωνε ψυχολογικά και να χρειάζονταν ειδικοί ψυχολόγοι για να κάνουν τον μικρό να ξανασταθεί στα πόδια του. Ο Σιμάο του το ανταπέδωσε με μια εμφάνιση χωρίς γκέλες, χωρίς λάθη, χωρίς ευθύνη στο γκολ.

Κέρδισε ένα διακριτό ρόλο για τον Κλέιτον: αυτόν του δεύτερου επιθετικού, ο οποίος, σε αντίθεση με τον Καραγκούνη ή τον Νίνη, που έχουν δοκιμαστεί πίσω από τον παίκτη περιοχής, μπορεί καλύτερα να πατήσει περιοχή, να κάνει παρέα στον εκάστοτε φορ, να απειλήσει, να τραβήξει αντιπάλους πάνω του. Μένει να δούμε ποιος εκ των Χριστοδουλόπουλου και Ρουκάβινα (αν όχι και οι δύο) μπορεί να κάνει το ίδιο. Κέρδισε έναν παίκτη που αποκτήθηκε για μπακ (ή μπακ απ), αλλά αποδεικνύεται εξαιρετικός χαφ, με ταχύτητα, πνευμόνια και διάθεση να γυρίζει και να βοηθάει και πίσω: τον Μπράις Μουν.

Κέρδισε το προνόμιο να μην πληρώνει τα λάθη του «αόρατου τοίχου» Ζιλμπέρτο Σίλβα, είτε στη φάση του γκολ του Αρη είτε στο σίγουρο γκολ που έχασε, όσο ο Μαρσέλο Μάτος είναι και ορατός και τοίχος. Κέρδισε ξανά την ποιότητα του αριστερού ποδιού του Ιβανσιτς -δεν με νοιάζει αν οι «βαθμολογητές» τον βρίσκουν καλό ή μέτριο. Οσο σκοράρει συχνά, σεντράρει γλυκά και συνεργάζεται όμορφα με τον Σπυρόπουλο, δεν έχω κανένα παράπονο. Τη φιλοτιμία και την ομαδικότητα του Σαλπιγγίδη δεν την κέρδισε φέτος, την έχει κληρονομιά από πέρυσι και πρόπερσι.

Μόλις κερδίσει και μια αμυντική ισορροπία, μια σταθερότητα και σιγουριά (κάτι που φυσικά κατάλαβε και ο Κετσπάγια και εκεί θα προσπαθήσει να χτυπήσει), μόλις δηλαδή ο Τεν Κάτε καταλήξει στο κεντρικό αμυντικό του δίδυμο και αποφασίσει αν ο Μελίσσης είναι ο παίκτης που δεξιά μπορεί να του κάνει τη δουλειά καλύτερα από τον Γκάμπριελ, τον Νίλσον ή και τον Βύντρα (αν ο Λουκάς δεν μείνει στο κέντρο της άμυνας), τότε θα επέλθει η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις τρεις γραμμές. Και θα παιχθεί ακόμα καλύτερη μπάλα, που είναι και το ζητούμενο πολλών.