Η διαφορά του πλυμένου και του πραγματικά καθαρού

Το παιχνίδι της Τρίτης ήταν ένα ξεκάθαρο τεστ της ομάδας του Μουρίνιο με την ομάδα του Τεν Κάτε. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ελληνικές και ευρωπαϊκές ομάδες, τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και η Ιντερ έχουν προλάβει να αποκτήσουν την ταυτότητα των προπονητών τους. Με τα καλά και τα κουσούρια τους. Τις καινοτομίες και τα κολλήματά τους. Τις πατέντες και τις εμμονές τους.

Στον πάγκο της ιταλικής ομάδας, ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του κόσμου, Ζοσέ Μουρίνιο. Που πήγε στο Μιλάνο όχι απλώς για να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά για να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος, του χρόνου, βαριά του παραχρόνου. Μέσα σε λίγες εβδομάδες και με ελάχιστα επίσημα παιχνίδια, ο φίλτατος Ζοσέ έχει ήδη δώσει το στίγμα του κι έχει περάσει τα μηνύματά του προς πάσα κατεύθυνση: στους παίκτες του, στους αντιπάλους, στον Μοράτι, στους δημοσιογράφους: το αφεντικό είμαι εγώ και μόνο εγώ. Και θα σας μάθω να παίζετε για να κερδίζετε -αν έρθει και η ωραία μπάλα, καλώς να έρθει. Ακριβώς το ανάποδο από τον προκάτοχό του. Αυτό που είδαμε στο ΟΑΚΑ είναι ο ορισμός του κερδοφόρου λαχνού: Ζλάταν να σολάρει στην κορυφή, Κουαρέσμα και Μανσίνι να συνδέουν το κέντρο με την επίθεση, να πατάνε περιοχή, να σουτάρουν, να τρέχουν σαν διαόλοι. Με την άμυνα δεν χρειάζεται να ασχοληθεί πολύ ο ίδιος -ως γνήσια ιταλική ομάδα αυτό το κεφάλαιο το έμαθε από το δημοτικό. Λίγες πινελιές στο κέντρο, όπου ο Μουντάρι θα είναι η «απαλλαγή» του Βιεϊρά, κι έτοιμη η νοστιμιά. Αρκεί να αντέξει το ταλαιπωρημένο γόνατο του Ζλάταν στα κρίσιμα ραντεβού.

Στον πάγκο της ελληνικής ομάδας, ο πιο πετυχημένος βοηθός προπονητή και ερωτηματικό ως πρώτος, όπου κι αν δούλεψε, Χενκ Τεν Κάτε. Που ήρθε στην Αθήνα για να κυνηγήσει την προσωπική του πρόκληση και να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει όλη τη δουλειά και να την πιστωθεί ο ίδιος, όχι ο κάθε Ράικαρντ ή Γκραντ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, στο μόνο που έχει καταλήξει -με λίγες εξαιρέσεις- είναι το σύστημα: 4-2-3-1. Ολα τα άλλα είναι προς διαπραγμάτευση. Ποιοι θα είναι οι δύο στόπερ, οι δύο πλάγιοι αμυντικοί, οι δύο αμυντικοί χαφ, οι μεσοεπιθετικοί, μέχρι που στο ματς της Τρίτης έφτασε να παραβεί την αρχή του για βαρύ φορ στην κορυφή και δοκίμασε τον Σαλπιγγίδη. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς θα μάθει στους παίκτες του να κερδίζουν (τέτοιας βαρύτητας παιχνίδια), όταν δεν έχει μάθει ο ίδιος τους παίκτες του; Πώς θα πιάσουν ρυθμό οι παίκτες, που δεν είναι ρομπότ να τους βάζεις μία στα τέσσερα ματς και να σου παίζουν για 8/10;

Πέραν της ήττας, που δεν στοιχίζει τίποτα στον Παναθηναϊκό, ο Τεν Κάτε πρέπει να προβληματιστεί για διάφορα πράγματα. Πρώτον, για τη διαφορά απόδοσης ανάμεσα στα δύο ημίχρονα. Δεύτερον, διότι «επιβράβευσε» τον Σιμάο μετά τις γκέλες με τον Πανθρακικό, αναθέτοντάς του το μαρκάρισμα τού πιο απρόβλεπτου επιθετικού της Ευρώπης. Η εικόνα του Σιμάο με τον Ζλάταν δίπλα δίπλα θύμιζε τον Ψηλό με τον Κοντό, άσε που ο Ζλάταν θέλει 10 Ντιαλό και 20 Ριέρα για κολατσό. Θα διαφωνήσω με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, ο οποίος με περισσή ευγένεια στη μετάδοση του αγώνα είπε ότι και ο Σαριέγκι να έπαιζε, με τον Ζλάταν τα πράγματα θα ήταν πάνω-κάτω τα ίδια. Ο Βάσκος στη φάση του πρώτου γκολ δεν θα περίμενε παθητικά να γκελάρει η μπάλα. Θα είχε «γκελάρει» τον Ζλάταν αν έπρεπε για να μη δημιουργηθεί κίνδυνος. Τρίτον, να αποφασίσει ο κόουτς τι εννοούσε λέγοντας «θέλω έναν δεξιά σαν τον Σπυρόπουλο», όταν του πήραν τον Γκάμπριελ. Θέλει να έχει δύο επιθετικά μπακ, για να τα αφήνει παρέα εκτός ενδεκάδας; Θέλει μπακ τελικά που να ανεβαίνουν, να μην ανεβαίνουν ή να το κάνουν 3 φορές στο 90λεπτο; Τέταρτον, ας αφήσουμε τους πειραματισμούς στα χαφ. Το δίδυμο Ζιλμπέρτο - Μάτος θα μπορούσε να παίζει σχεδόν σε όλες τις ομάδες της Ευρώπης. Πέμπτον, ας αποφασίσει αν του κάνουν ή όχι ο Κλέιτον, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Ρουκάβινα, ο Ιβανσιτς κι ας δώσει σε κάποιους ή όλους την ευκαιρία τους. Με 20λεπτα ή ένα παιχνίδι τον μήνα, χαμένος θα είναι κι αυτός κι εκείνοι. Και στο βάθος, η ομάδα. Διότι σε κάτι τέτοια παιχνίδια θα φαίνεται η διαφορά μεταξύ πλυμένου και πραγματικά καθαρού.