Μην αγγίζετε τα ιερά δίκυκλα...

Εδώ και μία εβδομάδα τα απογεύματά μου είναι γεμάτα με φως. Η λάμψη προέρχεται από το Πεκίνο, όχι βέβαια από τους προβολείς των Παραολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι ολοκληρώνονται αύριο, αλλά από τα φωτεινά πρόσωπα των Ελλήνων αθλητών. Δεν εννοώ μόνο αυτούς που κερδίζουν τα (μέχρι τώρα 22 και η καταμέτρηση συνεχίζεται) μετάλλια, αλλά όλους όσοι συμμετέχουν.

Κάθε φορά που ένας απ' αυτούς εμφανίζεται στη μεικτή ζώνη για να μιλήσει στους απεσταλμένους της κρατικής τηλεόρασης, γεμίζει η οθόνη με ζωή, με ζεστασιά. Στο βλέμμα αυτών των αθλητών δεν υπάρχει το παραμικρό ψήγμα πικρίας ή κακομοιριάς. Μόνο υπερηφάνεια, καμάρι, αισιοδοξία. Δεν έχουν άδικο που κοιτάζουν τον ορίζοντα με καθαρή ματιά. Για να φτάσουν εκεί που έφτασαν νίκησαν όχι μόνο χιλιάδες συναθλητές, όχι μόνο τη δική τους αναπηρία και τα συνήθως τραγικά τερτίπια της μοίρας, αλλά και τις αναπηρίες ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Αξίζει στ' αλήθεια η ψωροκώσταινα να εκπροσωπείται απ' αυτούς τους ήρωες και να «αισθάνεται περήφανη» για τα κατορθώματά της. Οχι δα. Ποια Ελλάδα; Η Ελλάδα που επιτρέπει στους οδηγούς δικύκλων και τετράτροχων να μετατρέπουν τα πεζοδρόμιά της σε πάρκινγκ; Η Ελλάδα που κατασκευάζει «υπερσύγχρονα» δημόσια έργα χωρίς πρόβλεψη για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; Η Ελλάδα που δεν έχει φανάρια για τυφλούς ή ράμπες για καροτσάκια; Η Ελλάδα που επιτρέπει το κάπνισμα παντού, ακόμα και στα κλειστά γυμναστήρια;

Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα δεν υπάρχουν καλά καλά ούτε δημόσιες τουαλέτες για ανθρώπους καθηλωμένους σε αναπηρική καρέκλα. Στο γήπεδο της Αρσεναλ στο Λονδίνο είδα με τα ματάκια μου ότι φτιάχτηκε τουαλέτα ακόμα και για τους γυμνασμένους σκύλους που συνοδεύουν τους τυφλούς...

Οι ξένοι θα ακούνε για «22 μετάλλια» και θα νομίζουν ότι η Ελλάδα προσέχει τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Πού να ήξεραν την πραγματικότητα! Αλίμονο στους αθλητές μας, που επιθυμούν να κρατήσουν φωτογραφίες και δημοσιεύματα από τα κατορθώματά τους στους Αγώνες του 2008. Στο Πεκίνο δεν έμεινε ούτε ένας εκπρόσωπος του γραπτού Τύπου ούτε φωτογράφος! Οι μοναδικοί Ελληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονται αυτές τις μέρες στη χαώδη πρωτεύουσα της Κίνας είναι οι 7-8 απεσταλμένοι της ΕΡΤ, οι οποίοι έχουν κοπεί στα δύο για να τα προλάβουν όλα.

Σάμπως εκπροσωπείται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες η ελληνική πολιτεία; Ούτε υπουργοί ταξίδεψαν για να χειροκροτήσουν τους αθλητές μας ούτε βουλευτές ή στελέχη της Ολυμπιακής Επιτροπής. Εχουν όλοι δουλειές με... φούντες πίσω στην κακόμοιρη πατρίδα μας. Μεθαύριο στο αεροδρόμιο θα τρέξουν βέβαια οι πάντες. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά ο νόμος της λεζάντας παραμένει υπερκομματικό θέσφατο. Οι Παραολυμπιονίκες παραείναι σεμνοί για να διώξουν τους πολιτικάντηδες. Μακάρι να το κάνουν.

Δεν φτάνουν τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα ούτε τα χειροκροτήματα ούτε οι πανηγυρισμοί. Ούτε ωφελούν σε κάτι. Μήπως, κύριε Ιωαννίδη μας, πρέπει να εξαιρεθούν οι Παραολυμπιονίκες από τις τροποποιήσεις για τη συρρίκνωση των προνομίων; Είναι το ελάχιστο «ευχαριστώ» που μπορούμε να τους προσφέρουμε, μέχρι να μετακινήσουμε τα ρημάδια τα μηχανάκια από τα πεζοδρόμια...