Ο ναρκοθέτης και ο νομοθέτης

Tην τελευταία φορά που οι Ελληνες καλαθοσφαιριστές προχώρησαν σε απεργία ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν προπονητής του Ολυμπιακού. Ως τέτοιος πρωτοστάτησε στη ναρκοθέτηση της συνδικαλιστικής δράσης των αθλητών. Ενώ οι υπόλοιπες ομάδες παρέτασσαν μπασταρδεμένες 12άδες τις οποίες στελέχωναν Εφηβοι και οι ελάχιστοι αλλοδαποί παίκτες της εποχής, ο Ολυμπιακός του «ξανθού» κατέβαζε πλήρη σύνθεση. Κανένας από τους ψευδοεπαγγελματίες μπασκετμπολίστες των «πέτρινων χρόνων» δεν τολμούσε να σηκώσει κεφάλι στον Ιωαννίδη, στον Γιάννη Γιαννάκη, στον Κόκκαλη.

Θυμάμαι ένα απείρου κάλλους σουαρέ στον «Τάφο του Ινδού», όπου υποτίθεται ότι θα έπαιζαν βάσει προγράμματος Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Φθινόπωρο του σωτηρίου έτους 1991. Οι απεργοί παίκτες του ΠΑΟ έστησαν καρέκλες κι έκαναν κατάληψη στον χώρο μαζί με συνδικαλιστές του ΠΣΑΚ, απαγορεύοντας έτσι τη διεξαγωγή του αγώνα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν την προθέρμανσή τους σαν να μην έτρεχε τίποτε, ενώ μερικές δεκάδες φίλαθλοι έσειαν κατοστάρικα μπροστά στα μούτρα τους. Εκλήθη εισαγγελέας για να λύσει τον γόρδιο δεσμό, την ίδια στιγμή που οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι τσακώνονταν μεταξύ τους μπροστά σε κοπάδι από κάμερες. «Αν δεν αποχωρήσουν οι αθλητές που εμποδίζουν τη διεξαγωγή του αγώνα, θα προχωρήσω σε μηνύσεις», ωρυόταν ο πρόεδρος Παύλος. «Ρε Παύλο, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Θα μηνύσει ο Παναθηναϊκός τους αθλητές του;», αναρωτιόταν φωναχτά ο πρόεδρος Θανάσης. Τραγέλαφος.

Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ το βασικό αίτημα εκείνης της απεργίας ήταν η καθιέρωση επαγγελματικών, ισχυρών, έγκυρων συμβολαίων και η παράλληλη κατάργηση των θρυλικών «δελτίων». Μέσα στην αναμπουμπούλα ο τότε ΠΣΑΚ ζητούσε να μπει φραγμός στις ελληνοποιήσεις, μολονότι γνώριζε ότι την τελευταία λέξη σε αυτόν τον τομέα έλεγε όχι η ΕΟΚ, αλλά η πολιτεία και το Σύνταγμα. Η απεργία λύθηκε μετά τις πρώτες 2 αγωνιστικές της περιόδου 1991-92, αφού κράτησε δύο μήνες.

Ανάλογη κινητοποίηση υπήρξε και μερικούς μήνες νωρίτερα, τις παραμονές του Ευρωμπάσκετ του 1991, με πρωτοστάτες αυτή τη φορά τους παίκτες της Εθνικής Ανδρών. Η προειδοποιητική αποχή τους δημιούργησε τεράστια προβλήματα στην προετοιμασία, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί η ομάδα αλλοπρόσαλλη και συχνά αγνώριστη στη Ρώμη.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, παίκτες της νεώτερης Εθνικής δείχνουν τον δρόμο προς την επόμενη απεργία. Ζητούν να λυθούν από την πολιτεία βασανιστικές εκκρεμότητες χρόνων: ασφαλιστική και επαγγελματική κάλυψη των παικτών της Α2, διασφάλιση των δεδουλευμένων σε Α1 και Α2, δυνατότητα επιστροφής στο ελληνικό πρωτάθλημα ξενιτεμένων αθλητών στα μέσα της περιόδου, αλλά και θέσπιση της 15ης Ιουλίου ως τελικής ημερομηνίας για την ανακοίνωση των ομάδων που θα μετέχουν σε κάθε κατηγορία. Εχουν δίκαιο σε όλα και θέλουν να πιστέψουν ότι ο ναρκοθέτης του 1991 θα γίνει ευνοϊκός νομοθέτης του 2008.

Αλλά πώς να πάρει κανείς στα σοβαρά ένα συνδικαλιστικό φορέα που φυτοζωεί εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια; Ακόμα και τα θετικά βήματα της τελευταίας διετίας έγιναν σε λάθος μονοπάτι, διότι χρησιμοποιήθηκε –ξανά– ως όχημα η Εθνική ομάδα. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι είναι καλή ιδέα η απεργία στους αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδας ή και του πρωταθλήματος της Α1. Θα καταδείξει, αν μη τι άλλο, ότι ο ΠΣΑΚ έχει σφυγμό.

Υπάρχει όμως ένα προβληματάκι: εν έτει 2008 οι περισσότερες ομάδες μπορούν πια να αγνοήσουν τους απεργούς υπαλλήλους τους και να παρατάξουν αξιόμαχες ομάδες από ξένους και ερασιτέχνες Εφήβους...