Ο Λέτο και πολλά άλλα δεινά…

Εβλεπα της φωτογραφίες του Ριβάλντο στην παρουσίασή του στο μακρινό Ουζμπεκιστάν. Στη μια κουνάει τη φανέλα, στην άλλη χαμογελά δίπλα σε έναν αξύριστο χοντρό κύριο, στην τρίτη κρατάει μια μπάλα στο ημίφως. Τις βλέπεις και αναρωτιέσαι αν μετά μοίρασε καθρεφτάκια και δώρα στα παιδάκια. Και μετά βλέπεις τον Λέτο και καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι κάπως έτσι μπορεί να μας βλέπουν αυτού του τύπου οι ξένοι παίκτες κι εμάς. Ειδικά αν η συμπεριφορά μας θυμίζει ιθαγενείς.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή της υπερβολής και το έχω συχνά επισημάνει, ζητώντας σας να μην παρασύρεστε από όσα διαβάζετε. Καλοκαίρι ο Μπαμπαγκίντα έγινε ο νέος Ρομάριο, ο Μπίσκαν θα έλυνε όλα τα προβλήματα της άμυνας του ΠΑΟ, ο Κονσεϊσάο θα γίνονταν ο νέος Ζάετς, ο Μπόρχα ήταν «κόμπρα», ο Τσάνκο το «τσακάλι». Κανείς όμως από όλους αυτούς δεν μπήκε στη ζωή μας με την υπερβολή που παρουσιάστηκε ο Σεμπάστιαν Λέτο.

Λίβερπουλ

Ο Λέτο είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής –τουλάχιστον αυτό λένε όσοι παρακολουθούν τη Λίβερπουλ, κι εγώ τους εμπιστεύομαι γιατί η Λίβερπουλ είναι μια ανίατη παιδική ασθένεια. Οποιος δηλώνει Λίβερπουλ ασχολείται με τη Λίβερπουλ και με τίποτα άλλο και, ως εκ τούτου, η γνώμη του είναι βαρύνουσα. Θυμάμαι πριν από τρία καλοκαίρια τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, π.χ., να βγαίνει στο NovaΣΠΟΡ FM και να σχολιάζει την απόκτηση του Ιγκόρ Μπίσκαν από τον ΠΑΟ παγώνοντας τον κόσμο! Ο Σωτηρακόπουλος μίλησε για έναν αργό και ανόρεχτο ποδοσφαιριστή που δεν θέλει να αγωνίζεται στην άμυνα και που τον τελευταίο καιρό έμοιαζε σαν να έχει πάθει ερωτική απογοήτευση: ποτέ δεν έχω ακούσει άνθρωπο να κάνει μια τόσο επιτυχημένη σύνθεση καριέρας ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα πριν αυτή ξεκινήσει! Από τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι δηλώνουν ότι ο Λέτο είναι καλός παίκτης, δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω: δεν έχω στοιχεία που να μαρτυρούν το αντίθετο, τον έχω δει κι εγώ πριν από τον Ολυμπιακό μόνο για ένα ημίχρονο σε κάποιον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

«Τζόλε»

Το θέμα δεν είναι πόσο καλός παίκτης είναι ο Αργεντινός –αυτό που με απασχολεί είναι το πόσο χρειάστηκε για να βγει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για τον αντικαταστάτη του Τζόρτζεβιτς. Αν στο «Τζόλε» έχουν χρειαστεί δώδεκα χρόνια θριάμβων, ο Λέτο κρίθηκε ως καλύτερός του έπειτα από 33 λεπτά συμμετοχής σε ένα φιλικό με τη Σανταντέρ, στο οποίο σημειωτέον ο Ολυμπιακός έχασε! Αν κάποιος διάβαζε τα όσα γράφτηκαν την επόμενη μέρα για το Λέτο στον ελληνικό Τύπο, θα αναρωτιόταν πώς διάβολο στη Λίβερπουλ πιάστηκαν τόσο κορόιδα ώστε δεν κράτησαν τον Λέτο και χωρίς κοινοτικό διαβατήριο. Οι ίδιες υπερβολές γράφτηκαν για την εμφάνισή του και έπειτα από την ήττα του Ολυμπιακού στην Κύπρο. Τότε ο Λέτο έπαιξε κάνα τέταρτο και πολλοί σε αυτό είδαν τον «Μεσσία». Τα ίδια θαύματα του Λέτο κάποιοι διέκριναν και στον αγώνα-ρεβάνς με την πρωταθλήτρια Κύπρου, όπου ο Ερνέστο Βαλβέρδε μεταξύ άλλων κατηγορήθηκε γιατί έβγαλε τον Λέτο την ώρα που ανέβαινε! Σόρι, αλλά εγώ το μόνο που είδα σε όλα αυτά τα ματς είναι έναν παίκτη που κρατάει την μπάλα πολύ γιατί ακόμα δεν γνωρίζει το παιγνίδι των συμπαικτών του και προσπαθεί να γίνει χρήσιμος στην ομάδα ψάχνοντας τα «ένας εναντίον ενός» με τον αντίπαλο μπακ. Είναι σίγουρα κι αυτός ένας τρόπος να παίζεις ποδόσφαιρο, αλλά δεν μου μοιάζει και πολύ μοντέρνος.

Ντρίμπλες

Αυτό κυρίως νομίζω ότι είναι για την ώρα το πρόβλημα του ποδοσφαιριστή: ο Λέτο είναι ένας καλός τεχνίτης, αλλά ακόμα δεν γνωρίζει ούτε το παιγνίδι των συμπαικτών του (αφού δεν έκανε μαζί τους προετοιμασία) ούτε το παιγνίδι του Ολυμπιακού (που ακόμα αναζητείται, αφού το ρόστερ ολοκληρώθηκε στο τέλος Αυγούστου). Μέχρι αυτά να τα μάθει θα προσπαθήσει να είναι συνεπής απέναντι στις υπερβολές της παρουσίασής του, κάνοντας ντρίμπλες και τσαλιμάκια! Αφού αυτού του είδους η συμπεριφορά «αποθεώθηκε» στις πρώτες του εμφανίσεις, βρίσκω λογικό να εξακολουθεί να κάνει τα ίδια.

Ταλέντο

Τι είναι οι ποδοσφαιριστές; Οι πιο πολλοί που έχω γνωρίσει είναι παιδιά προικισμένα με ταλέντο και θέληση, που η ζωή τούς τα έφερε όλα δεξιά και κατάφεραν κάποια στιγμή να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα. Οι πιο πολλοί έχουν περισσότερο και από αντίληψη της πραγματικότητας αντίληψη της σόου μπιζ. Οι πιο τυχεροί, αυτοί που έχουν ένα, καλό μάνατζερ δίπλα τους, χτίζουν μια δημόσια εικόνα και μαθαίνουν να την υπερασπίζονται. Κάποιοι είναι «σκυλιά» και παίζουν ψυχωμένα ακόμα και στα φιλικά γιατί έτσι έμαθαν, κάποιοι νιώθουν αρχηγοί και αρέσκονται στο να βγαίνουν μπροστά, κάποιοι καταλαβαίνουν ότι ξέρουν λίγη μπάλα παραπάνω και μετατρέπουν τα ματς σε επιδείξεις ταλέντου, κάποιοι απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Ελάχιστοι πάνε κόντρα στις υπερβολές ή αρνούνται τους ρόλους τους και οι πιο πολλοί αποδέχονται τόσο πολύ το προσωπείο που ξεχνάνε το αληθινό τους πρόσωπο: ο Βίνι Τζόουνς και ο Ρενάτο Γκατούζο, π.χ., είναι μια χαρά τύποι εκτός γηπέδων, μέσα στο γήπεδο γούσταραν να κάνουν τους κακούς γιατί αυτός ήταν ο ρόλος τους. Οταν έρχονται κάποιοι ξένοι στην Ελλάδα, φοβάμαι πολύ όχι για τα προσόντα τους, αλλά για το πώς θα αντιδράσουν όταν κάποιος ρόλος τους αποδοθεί. Ο Λέτο φάνηκε ότι τον ρόλο του «Μεσσία» τον πήρε πολύ στα σοβαρά.

Σχέση

Ο Βαλβέρδε τον έκανε αλλαγή στο ματς με τον Ιωνικό και προσπάθησε να τον συνετίσει. Θα ήταν πιο χρήσιμο κάποιος (σε κάθε ομάδα) να προσπαθεί να μετριάζει τις υπερβολές του ελληνικού Τύπου: μαράζι το 'χω να βγει κάποτε κάποιος από μια ομάδα (πρόεδρος, προπονητής, διευθυντής επικοινωνίας κτλ) και να παρακαλέσει τους δημοσιογράφους να κουλάρουν καλοκαιριάτικα, γιατί μόνο κακό κάνουν όταν υπερβάλλουν. Οι ελληνικές ομάδες γουστάρουν την υπερβολή που πουλάνε οι εφημερίδες: η καταστροφική προσέγγιση είναι αμφίδρομη…

Μπράβο

Ζήλεψα την Κύπρο στον αγώνα με την Ιταλία, βλέποντας τον αγώνα στο RAI 1. Μπήκε στο γήπεδο κι έπαιξε τους παγκόσμιους πρωταθλητές στα ίσα χωρίς τον παραμικρό φόβο αλλά με τεράστιο πάθος. Οποιος μιλάει για 4-3-3, δεν έχει παρά να δει την εφαρμογή του από την ομάδα του Αγγελου Αναστασιάδη: το να παίζεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας κόντρα σε μια ομάδα καλύτερη από τη δική σου δείχνει πραγματική νοοτροπία νικητή – οι «κλεφτοπόλεμοι» είναι για τους κλέφτες και τους αρματολούς. Στο πρώτο ημίχρονο τα κόρνερ ήταν 7-1 υπέρ των γηπεδούχων και στη RAI ο καλός Σαλβατόρε Μπάνι, που έκανε τον σχολιαστή, είχε τόσο πολύ τρομάξει που είχε ψελλίσει γύρω στις δεκαπέντε φορές «Μάμα μία» - λίγο έλειπε και θα άρχιζε να τραγουδάει «ο νικητής τα παίρνει όλα», όπως η Μέριλ Στριπ στην κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μιούζικαλ.

Οι Ιταλοί προηγήθηκαν ουσιαστικά στην πρώτη τους κατεβασιά κι αφού αρχικά σώθηκαν από την τεράστια κλάση του Τζίτζι Μπουφόν, αλλά αυτό το γκολ-μαχαιριά κόντρα στη ροή του ματς καθόλου δεν πτόησε τους γηπεδούχους, που ισοφάρισαν με τον Αλωνεύτη κι αφού προηγουμένως ο Κωνσταντίνου και ο Οκκάς είχαν βγάλει το λάδι στα στόπερ της «Σκουάντρα Ατζούρα». Εκεί όμως που τους θαύμασα τους Κύπριους ήταν στο δεύτερο ημίχρονο. Οταν οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες του Μαρτσέλο Λίπι ισορρόπησαν το πράγμα κι άρχισαν να πιέζουν και να κάνουν επιτέλους ευκαιρίες έπειτα από μια ώρα παθητικού παιγνιδιού οι γηπεδούχοι ούτε πανικοβλήθηκαν ούτε γύρισαν πίσω να κρατήσουν το 1-1, αποτέλεσμα που έτσι κι αλλιώς θα προκαλούσε αίσθηση στην Ευρώπη. Συνέχιζαν να παίζουν ανοιχτά και ψυχωμένα, ελέγχοντας πάντα το παιγνίδι: από το γόητρο μιας ισοπαλίας προτίμησαν τον θρίαμβο μιας βραδιάς, χάνοντας τελικά το ματς, αλλά τιμώντας το ποδόσφαιρο, κι αυτό πρώτοι οι ίδιοι οι αντίπαλοι το παραδέχτηκαν.

Το γκολ της ήττας τους στο 92', ένα αληθινό αριστούργημα ιταλικής μαεστρίας και κυνισμού, το δέχτηκαν γιατί βρέθηκαν στις καθυστερήσεις με την άμυνα ανοιχτή - σημάδι του πόσο ήθελαν να νικήσουν. Στο τέλος λυπήθηκα για την ήττα τους, αλλά ομολογώ ότι ένιωθα χορτασμένος από το ποδόσφαιρο που είδα. Εχω ξεχάσει από πότε έχω να νιώσω τόσο γεμάτος παρακολουθώντας ένα ματς της δικής μας Εθνικής ομάδας…

Σεφερλής

«Φίλε, ευτυχώς που στον ΑΝΤ1 είχε Σεφερλή και υπήρχε κάτι για να διασκεδάσουμε το βράδυ του Σαββάτου στην τηλεόραση. Δεν αντέχονταν αυτό το πράγμα».

(Το 'πε στέλεχος των προπονητικών κλιμακίων της Εθνικής ομάδας όταν ρωτήθηκε ποια είναι η γνώμη του για το ματς της Εθνικής μας με αντίπαλο το Λουξεμβούργο).