Mε το φτωχό μου το μυαλό...λέω εγώ

Ο Οτο Ρεχάγκελ ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αδιαφορία του για τις «μικρές» Εθνικές ομάδες είναι πιστοποιημένη από κάθε προπονητή που δούλεψε στην Ελπίδων, τη Νέων ή την Παίδων.

O Οτο Ρεχάγκελ κατάφερε να μετατρέψει ένα ανυπόληπτο επάγγελμα, όπως ήταν αυτό του προπονητή της Εθνικής, σε status symbol. Με την αδιαφορία του για τα ναζάκια των παικτών των μεγάλων ομάδων πέρασε το μήνυμα στους παίκτες ότι το «προπονητής της Εθνικής» δεν είναι συνώνυμο του διασκεδαστή ή του βολικού υπερήλικα, που πάνω του οι φίρμες ξεσπάνε έπειτα από ένα κακό ξενύχτι στην Πέγκυ. Επίσης, έδωσε στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη διάκριση στην αθλητική ιστορία της, παρ' ότι το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ του 1987 και η κατάκτηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης από τον Κυριακίδη κοινωνικά είναι σημαντικότερες. Από την άλλη, όμως…

Από την άλλη, ο Οτο Ρεχάγκελ ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αδιαφορία του για τις «μικρές» Εθνικές ομάδες είναι πιστοποιημένη από κάθε προπονητή που δούλεψε στην Ελπίδων, τη Νέων ή την Παίδων. Οι εικόνες του από παίκτες είναι από τα πέντε ματς των μεγάλων που θα δει στην Ελλάδα στις ισάριθμες εβδομάδες παραμονής του και απ’ ό,τι του πει ο Τοπαλίδης. Επίσης, καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο μόνο ως αποτέλεσμα. Είτε με την Αγγλία παίζει είτε με το Καζακστάν, το μόνο που ενδιαφέρει τον Ρεχάγκελ είναι το 1-0 και όσοι ψάχνουν για θέαμα να πάνε στο Medrano. Μια νοοτροπία που όταν λειτουργεί τα αποτελέσματα καλύπτουν την ανία, αλλά αν «κολλήσει» οδηγεί στο τραγικό θέαμα του Σουηδία – Ελλάδα. Οσο για το καβάλημα του καλαμιού, είναι επιπέδου triple crown. Γεγονός που για τους ξένους μπορεί να είναι διασκεδαστικό, όπως μαρτυρούσαν τα γέλια στις συνεντεύξεις Τύπου του Euro, αλλά για όποιον Ελληνα σέβεται τον εαυτό του είναι ενοχλητικό. Το να μιλάς στα γερμανικά σε ματς της Εθνικής και να απαγορεύεις στον μεταφραστή να μεταφράσει στη γλώσσα της χώρας που εκπροσωπείς θα έπρεπε να είναι μειωτικό και στον δουλοπρεπέστερο γραικύλο.

Μερικές σύντομες σκέψεις για τον Οτο Ρεχάγκελ, τον προπονητή με τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που όμως δεν είναι ανάγκη να μας οδηγεί στην υποκρισία. Εκτός αν θέλουμε να πάμε στα κλισέ «στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν φαβορί» και σε αυτά που γράφονται όταν παίζουμε εκτός έδρας με τη Γερμανία ή την Ισπανία, που «ό,τι και να πάρουμε είναι καλό, αφού δεν είναι τα ματς που περιμένεις βαθμούς». Μπορεί το Euro 2004 να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά μια πρόκριση στη Νότιο Αφρική ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως δεν είναι. Γιατί το να προκριθεί η Εθνική Ελλάδος σε έναν όμιλο που μετέχουν το Ισραήλ, η Ελβετία, η Λετονία, η Μολδαβία και το Λουξεμβούργο είναι αντίστοιχο με την πρόκριση επί της Ρωσίας, της Ουγγαρίας, της Ισλανδίας και του Λουξεμβούργου. Οι οποίες ήταν οι ομάδες που είχε αντιμετωπίσει η Εθνική του Αλκέτα Παναγούλια στην πρόκριση του '94. Αυτό που έμεινε από εκείνη την ομάδα ήταν ό,τι έκανε στα τελικά της Αμερικής, όπως κι αυτό που θα μείνει από τη σημερινή ομάδα, αν προκριθεί, είναι το τι θα κάνει στη Νότιο Αφρική.

Ψάχνοντας, λοιπόν, τα επίσημα sites της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ για τα προηγούμενα Μουντιάλ, το μάτι μου τράβηξε η πάντα συμπαθής FYROM. Τον τελευταίο καιρό η FYROM περνάει μια κρίση στη σκάλα των ενδιαφερόντων των Ελλήνων, στα οποία το τρίο των popular hits αποτελούν ο Βουλγαράκης, τα μπλοκάκια και η μάνα του Τηλεάστυ, που ψώνιζε από την Ομόνοια για να μη δώσουν στο παιδί της μπάζα. Διαβάστε, λοιπόν, κάτι για τη FYROM. Η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ την αναφέρουν ως Macedonia FYR. Το Ισραήλ, όμως, που δεν είναι για φρου φρου κι αρώματα, στο site της ομοσπονδίας τη γράφει απλώς Macedonia. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: όταν είναι να παίξουμε με το Ισραήλ δεν πρέπει ο Βασίλης Γκαγκάτσης να πάρει την ομάδα και να φύγει; Εγώ δεν τον έχω για λιγότερο. Οπως θα έλεγε και ο Χριστούλης, οι πτύοντες θα πτυσθούν και ο Κατάπτυστος θα πει «φτου σας, ρε, που θα παίξουμε μαζί σας, που λέτε τη FYROM Macedonia. Οτο, μάζεψε τα παιδιά και φύγαμε. Εγώ μπροστά στην τιμή της χώρας μου δεν βάζω ούτε Vodaphone ούτε Πειραιώς ούτε HOL ούτε κανέναν gay. Και να τους δώσετε όλα τα λεφτά από τις χορηγίες πίσω, να μην έχουνε να λένε ότι βάλαμε το χρήμα πάνω από τη Μακεδονία μας». Ετσι να ξηγηθούμε, να δούμε ποιος από εκεί και μπρος θα ξεχνάει να βάλει το FYR. Αν το κάνει, βλέπω η FIFA βάζει FYR σε όλους. FYR Albania, FYR England, FYR Germany. Αντε με τις χαμούρες, που αν δεν υπήρχε η χώρα μας να χτίσει τους Παρθενώνες, σήμερα δεν θα μένανε σε σπίτια αλλά σε ζαρντινιέρες.

Αυτά τα εθνικά μού ξυπνάνε κατιτίς. Καλωσορίζω, λοιπόν, στο club (βγαίνει από την ελληνική λέξη κλουβί) των εκλεκτών τον Ιωάννη Κόντη. Τουλάχιστον έτσι γράφει η ανακοίνωση του Πανιωνίου τον Κόντι, το παλικάρι που πήρε την ελληνική υπηκοότητα εγκαταλείποντας την αλβανική. Δύο, όμως, παρατηρήσεις. Αυτό το «Ιωάννης» τι το θέλανε στην ανακοίνωση; Δύσκολο είναι να του φωνάζουν οι συμπαίκτες του «μπράβο, κοπελάρα μου»; Και μια άλλη παρατήρηση. Μήπως και ο Κόκε είναι Αλβανός; Γιατί στα αρβανίτικα το κόκε σημαίνει «τίποτα».