Aσμα ηρωικό και ολίγον πένθιμο

Oι πρόσφατες επιτυχίες της Εθνικής Γυναικών είναι πολύ χρήσιμες. Οχι μόνο δίνουν σπίθα ζωής και σφυγμό σε ένα χώρο που εκ γενετής παρασιτοζωεί, αλλά βοηθούν να αντιληφθούμε το πραγματικό ανάστημα της Εθνικής Ανδρών.

Οι κοπέλες πέτυχαν 3 νίκες σε ισάριθμους αγώνες στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ και έβαλαν θεμέλιο πρόκρισης μέσα από ένα δύσκολο όμιλο, στον οποίο μετέχουν επίσης Σερβία, Βουλγαρία και Βέλγιο. Αν δεν καταρρεύσουν στα επόμενα παιχνίδια τους, θα δώσουν το «παρών» στα τελικά. Για τα κορίτσια και μόνο η παρουσία σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αποτελεί επιτυχία. Δεν περνούν δα κάθε χρόνο το κατώφλι των σαλονιών.

Η συμμετοχή τους σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης υπήρξε στο παρελθόν (τις περισσότερες φορές) προϊόν του «εντός έδρας», παρά κάποιας αξιόλογης πορείας σε προκριματικό γύρο. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η Εθνική Γυναικών έχει μία και μοναδική συμμετοχή, αριστίνδην, ως εκπρόσωπος της διοργανώτριας χώρας, το 2004 στην Αθήνα. Τότε άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και μπήκε στην οκτάδα. Η επιτυχία πανηγυρίστηκε έξαλλα στο κλειστό του Ελληνικού.

Τι σας θυμίζουν όλα αυτά; Εθνική Ανδρών του 1980 ή 1985.

Το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ είναι τουλάχιστον 20-25 χρόνια πίσω από το ανδρικό. Προχωράει όσο προχωράει με μοναδικό όπλο το μεράκι λίγων ρομαντικών, παίζεται μπροστά σε άδεια γήπεδα και στηρίζεται σε βαλτώδες έδαφος. Παραδόξως, βγάζει καλές παίκτριες, οι οποίες βρίσκουν την υγειά τους στο εξωτερικό και συχνά διαπρέπουν στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου: Ισπανία, Γαλλία, ακόμα και στο WNBA (Μάλτση). Τα κατορθώματά τους εκθειάζονται από τον ξένο Τύπο, αλλά περνούν απαρατήρητα από τον ελληνικό.

Το δικό μας πρωτάθλημα κερδίζει σκόρπιες στήλες προβολής μόνο όταν φοράει τα χρώματα κάποιου κορυφαίου συλλόγου. Γνωρίζετε ίσως ότι πρωταθλήτρια του 2008 είναι η ομάδα του Πανιωνίου, αλλά δύσκολα θα θυμηθείτε την κυρίαρχο στις αρχές της δεκαετίας ομάδα των Ανω Λιοσίων. Τα –ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο- θαύματα του πάλαι ποτέ Σπόρτιγκ ή του Απόλλωνα Καλαμαριάς χάνονται πια στην ομίχλη της λήθης.

Οσες φορές έτυχε να πετύχω στο εξωτερικό αγώνα γυναικείου μπάσκετ στην τηλεόραση ένιωσα ζήλια. Γήπεδα γεμάτα, κοινό οικογενειακό, ατμόσφαιρα θαυμάσια, επίπεδο υψηλό, εικόνα ακμής, αίσθηση επαγγελματισμού. Στη χώρα που πιστεύει ότι «οι γυναίκες δεν κάνουν για μπάλα» και σπεύδει να τις αποκλείσει ακόμα και από τις κερκίδες των ομαδικών σπορ, φοβάμαι ότι ματαιοπονεί όποιος προσπαθεί να χτίσει κάτι αξιόλογο στη ροζ πλευρά του φεγγαριού. Οπότε, είναι ακόμα πιο αξιέπαινοι οι λίγοι επίμονοι εργάτες του θνησιγενούς ελληνικού γυναικείου μπάσκετ. Τώρα που συρρικνώθηκαν και τα προνόμια, η προσπάθεια των κοριτσιών μοιάζει ηρωική και ελαφρώς πένθιμη.

H Eθνική Γυναικών θα παίξει απόψε το πρώτο της σετ-μπολ για την πρόκριση, απέναντι στις Σέρβες, στις 19:00, στη Γλυφάδα. Να πάμε! Κι αν κάποιος Σέρβος μας πλησιάσει για να μας επισημάνει ότι δεν έχουμε γυναικείο μπάσκετ, ας του απαντήσουμε ότι ούτε η πατρίδα του έχει ανδρικό. Προκριματικά Ευρωμπάσκετ παίζουν αυτές τις μέρες οι δικές μας Γυναίκες, προκριματικά Ευρωμπάσκετ και οι δικοί τους Ανδρες…